Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Πολλοί παράγοντες και υπεύθυνοι ομάδων κατά καιρούς λένε το εξής σλόγκαν: “Εμείς δεν έχουμε μεγάλος στόχους και βλέψεις. Να το ευχαριστηθούμε θέλουμε, παίζοντας οι μικροί”. Φαντάζομαι ότι το έχετε ακούσει και εσείς, ουκ ολίγες φορές, έτσι δεν είναι; Επιτρέψτε μου όμως να πω ότι αυτοί που το λένε, δεν λένε όλη την αλήθεια.
Γιατί αν τα βάλουμε κάτω, πως άραγε μπορεί να το ευχαριστηθεί κάποιος αν κάθε αγωνιστική γνωρίζει την ήττα; Στο ποδόσφαιρο όπως νομίζω και σε κάθε ομαδικό άθλημα, πέρα από την σπουδαιότητα της συμμετοχής, η χαρά έρχεται και με τις επιτυχίες και με τις νίκες. Είναι νομοτελειακό. Όποιος χάνει συνέχεια, όχι απλά δεν μπορεί να χαίρεται αλλά είναι σίγουρο ότι θα φθάσει στα όρια ακόμα …και της διάλυσης. Γιατί οι συνεχόμενες ήττες και τα αποτυχημένα αποτελέσματα -ακόμα και αν έχει προηγηθεί η σχετική προσπάθεια- δημιουργούν αυτόματα γκρίνιες και μουρμούρες.
Και είναι γνωστό ότι αν …σε πάρει η κατηφόρα είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις να σταματήσεις και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες. Μια ομάδα λοιπόν της Α’ ή και της Β’ Κατηγορίας παίζοντας μόνο με μικρούς και άπειρους ποδοσφαιριστές, ρεαλιστικά είναι πολύ δύσκολο να ορθοποδήσει και να σταδιοδρομήσει χωρίς σημαντικά προβλήματα. Αν δεν υπάρχουν στην ενδεκάδα και στην εικοσάδα -πλέον- της και μερικοί έμπειροι ποδοσφαιριστές είναι εξαιρετικά απίθανο να …το ευχαριστηθούν.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να παίζουν οι νεαροί, ίσα ίσα, όσοι διαβάζετε τη στήλη φαντάζομαι πως γνωρίζετε τις απόψεις μας σχετικά με τους μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές. Οι παράγοντες και οι προπονητές εννοείτε ότι πρέπει να τους εμπιστευτούν πολύ περισσότερο.
Όμως αυτό που θα πρέπει να ψάξουν να βρουν είναι το στοιχείο της ισορροπίας το οποίο είναι απαραίτητο για την ορθολογική λειτουργία μιας ομάδας. Πρέπει να ψάξουν να βρουν τον τρόπο να συνδυάσουν τον ενθουσιασμό αλλά και την εμπειρία, έστω με μερικές …πινελιές. Μόνο έτσι θα μπορούν όλοι να το ευχαριστηθούν το ταξίδι και να είναι ικανοποιημένοι. Και μόνο έτσι βέβαια θα έχει νόημα και η συμμετοχή. Σε διαφορετική περίπτωση εν υπάρχει καμία απολύτως ουσία…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Ροδιακή”
