Ο νέος …ήρωας ακόμα και της …κυρά Μαρίας που δεν έχει ιδέα τι χρώμα έχει η μπάλα του τένις, είναι ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς ακούς το όνομά του. Το παλικάρι το αξίζει και με το παραπάνω εννοείται, ωστόσο εμένα με ενοχλεί σφόδρα το ότι ξαφνικά όλοι έγιναν ειδικοί στο τένις. Και είναι ζήτημα αν το 2% (ίσως και πολύ λέω), των όσων εκφέρουν άποψη στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης -και γενικώς όπου βρεθούν- για τον Στέφανο Τσιτσιπά, γνωρίζει έστω τρεις κανονισμούς από το τένις.
Αλλά στη χώρα αυτή, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να …γαντζωθούμε πάνω σε μια επιτυχία (όποια και αν είναι αυτή, σε αθλητικό, καλλιτεχνικό, πολιτιστικό επίπεδο) και να την κάνουμε “δική μας”, προκειμένου να τεκμηριώσουμε άποψη και να το …παίζουμε “ειδικοί” εντυπωσιάζοντας τον διπλανό μας. Και πάνω εκεί είναι που αρχίζει και η …παράνοια. Ξαφνικά το τένις έγινε το Εθνικό μας σπορ. Ξέρετε αυτό που υποτίθεται παίζαμε από μικροί στις αλάνες.
Το άθλημα που μας μεγάλωσε με λίγα λόγια. Όλοι είχαμε μια ρακέτα και παίζαμε… Δεν έχω τίποτα με το συμπαθέστατο άθλημα (το οποίο μάλιστα προσωπικά μου αρέσει χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα για το πώς παίζεται), όμως ο κόσμος έχει πραγματικά ξεφύγει. Έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ… Αν δεν ήταν ο Τσιτσιπάς και ήταν κάποιος άλλος, στο ράγμπι ας πούμε, είμαι βέβαιος ότι θα αρχίζαμε να μιλάμε για Αμερικάνικο ποδόσφαιρο σαν να το κατέχουμε πλήρως. Θα είχαμε γίνει όλοι …προπονητές.
Η …παράκρουση με το τένις προσλαμβάνει και επικίνδυνες πλέον διαστάσεις καθώς ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία να τονίσουν ότι λόγω των επιτυχιών του Τσιτσιπά, το τένις πρέπει να μπει και στα σχολεία! Και εδώ είναι που αναρωτιέται κανείς αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε εμείς. Εδώ σχολεία με σωστές υποδομές δεν έχουμε, το τένις μας μάρανε θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος και μάλλον δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Σε ποια σχολεία και πώς να μπει το τένις άραγε; Σε αυτά που δεν έχουν οργανωμένες αίθουσες; Που πολλές φορές δεν υπάρχει θέρμανση; Σε αυτά που πάσχουν από τα αυτονόητα, που δεν έχουν ούτε μια αυλή; Σε αυτά που η γυμναστική ας πούμε γίνεται πάνω στα τσιμέντα;
Σε αυτά που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις ανάγκες των πιο δημοφιλών λαϊκών και βασικών αθλημάτων στη χώρα μας, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ; Ή έστω και το βόλεϊ;
Πώς ακριβώς θα μπει το τένις στα σχολεία δηλαδή; Μπορεί να μας το εξηγήσουν αυτοί που υποστηρίζουν την άποψη αυτή; Αλλά είπαμε.. Στην Ελλάδα μπορεί ο καθένας να έχει μια άποψη και να την εκφράζει ελεύθερα χωρίς να σκέφτεται αν αυτό που εκστομίζει έχει βάση και μπορεί να υλοποιηθεί. Αυτά, ως μερικές σκέψεις – τροφή για προβληματισμό. Τα ξαναλέμε…
Δραγάτης Δημήτρης
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” στις 20 Νοεμβρίου 2019
