Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Παρακολουθούσα την περασμένη Κυριακή στο γήπεδο της Κρεμαστής τον Ζαχαρία Μποϊλή (στη φωτογραφία αριστερά ενώ μαρκάρει τον Δράκο) και θαύμαζα το κουράγιο του. Ο …αειθαλής παίκτης της Δόξας Καρδάμαινας, στα 42 του χρόνια είναι ακόμα ποδοσφαιρικά ακμαίος και αγωνίζεται με το ίδιο πάθος. Παρά τους 35 βαθμούς κελσίου που είχε εκείνη την ώρα το γήπεδο, έτρεχε, πίεζε, κάλυπτε χώρους, έκανε μαρκαρίσματα, έβγαζε τη μπάλα μπροστά, μιλούσε και καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Δεν τον είδα ποτέ να …λυγίζει ή να ζητάει αλλαγή. Δεν τον είδα να κοιτάει καν τον πάγκο της ομάδας του ή την εξέδρα. Ήταν πλήρως αφοσιωμένος στο παιχνίδι.
Και μόνο για την παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο – καμίνι από την αφόρητη ζέστη μιας και το παιχνίδι έγινε …ντάλα μεσημέρι, αξίζει να περάσει στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων. Είναι το ζωντανό παράδειγμα για τα νέα παιδιά όχι μόνο της ομάδας του αλλά και των αντιπάλων. Είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα των περασμένων γενιών του ποδοσφαίρου μας, προς τις νέες, οι οποίες είναι αλήθεια ότι κινούνται σε …ρηχά νερά και είναι σαφώς πιο …light.
Ο Ζαχαρίας Μποιλής ανήκει στη γενιά των παιδιών που πρόλαβε την αλάνα ακόμα στα καλά της, τα ξερά γήπεδα και το πολύ δυνατό τοπικό πρωτάθλημα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζούμε στις ημέρες μας. Πρόλαβε τις σκληρές προπονήσεις και τις προετοιμασίες με ατέλειωτο τρέξιμο σε …βουνά, λαγκάδια και … σκαλοπάτια εξεδρών. Πρόλαβε τα τάκλιν στους χωμάτινους αγωνιστικούς χώρους. Έζησε την αγριότητα και την σκληρότητα συμπαικτών και αντιπάλων που δεν τολμούσες όχι να τους μιλήσεις, ούτε καν να τους κοιτάξεις στα μάτια. Ήταν παρών σε …ατελείωτες εντάσεις εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ήταν πιτσιρικάς αλλά όχι μόνο τα …άντεξε όλα αυτά αλλά έπαιζε και με τη φανέλα του βασικού.
Δεν είναι ο μόνος ασφαλώς. Υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι παίκτες που ακόμα και σήμερα αγωνίζονται στα πρωταθλήματα της περιοχής μας και μας θυμίζουν παλιές καλές εποχές του τοπικού το οποίο η αλήθεια είναι ότι νοσταλγούμε. Τι και αν έφτιαξαν τα γήπεδα και πλέον τα πράγματα είναι πιο …επιστημονικά; Δεν είναι το ίδιο. Εκείνη η προσμονή και η αγωνία του να πας στο γήπεδο και να δεις την ομάδα του χωριού σου να παίζει με τους σχεδόν 100% ντόπιους στη σύνθεση της, δεν υπάρχει πλέον. Έχουν αλλάξει όλα. Πλέον, άλλες είναι οι αξίες. Δεν φταίνε τα παιδιά. Έτσι μεγαλώνουν. Κάτω από τέτοιος συνθήκες. Σε όλους εμάς όμως τους ρομαντικούς, μας άρεσε να βλέπουμε ακόμα τον κάθε Ζαχαρία Μποιλή να παίζει μπάλα στα 42 του και να βγάζει ενενηντάλεπτα για πλάκα…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” στις 18 Σεπτεμβρίου 2019
