Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
H περίπτωση του Διονύση Μακρυδημήτρη είναι πολύ ιδιαίτερη για την ομάδα της Ρόδου. Όχι μόνο γιατί και στο παρελθόν είχε φορέσει τη φανέλα της ομάδας και κατά κάποιον τρόπο έχει συνδεθεί μαζί της, αλλά πολύ περισσότερο γιατί πρόκειται για έναν Ρόδιο αθλητή κόσμημα. Από τα καλύτερα παιδιά που έχει αναδείξει τα τελευταία πολλά χρόνια το ποδόσφαιρο της περιοχής μας.
Και φυσικά, εκτός αυτού πρόκειται για έναν εξαιρετικό αμυντικό που ασφαλώς και μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τους «πράσινους» τη νέα αγωνιστική περίοδο. Είναι ένας «απόλυτος επαγγελματίας», καθώς όπου και αν «εργάστηκε», σε όποια ομάδα και αν έπαιξε, πάνω απ’ όλα απέδειξε ότι σέβεται τον εαυτό του και τον σύλλογο από τον οποίο τρώει ψωμί. Αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και με πολύ φιλότιμο πάντα έδειχνε το καλό παράδειγμα και στους νεαρότερους.
Το ίδιο αναμένεται να γίνει και στη Ρόδο και αυτό ασφαλώς και αν μη τι άλλο είναι κάτι πάρα πολύ βασικό γιατί πραγματικά σπανίζουν τέτοιοι ποδοσφαιριστές στις μέρες μας. Είναι η προσωποποίηση του σωστού αρχηγού, τους ανθρώπου που μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Θυμάμαι πρόσφατα σε ένα παιχνίδι με τον Ιάλυσο, μια αμφισβητούμενη κόκκινη κάρτα που είχε αντικρίσει σε ένα σημαντικό παιχνίδι στο «Οικονομίδειο». Οι περισσότεροι θα αντιδρούσαν άσχημα και θα δημιουργούσαν καταστάσεις που πιθανών θα χαλούσε και άλλο την ηρεμία της ομάδας. Ο ίδιος επέλεξε να μην μιλήσει καθόλου και με σκυμμένο το κεφάλι να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο.
Αυτή η …ήρεμη δύναμη είναι χάρισμα και δεν το συναντάς εύκολα στα Ελληνικά γήπεδα.. Η επιστροφή του στη Ρόδο αποκτάει ιδιαίτερα αξία αν αναλογιστεί κανείς ότι μέσω της ομάδας αυτής το 2008 κατάφερε να βρει διέξοδο προς τις πιο πάνω κατηγορίες παίρνοντας μεταγραφή για την Κέρκυρα (ακολούθησαν κατά σειρά ο Πανθρακικός, ο Ολυμπιακός Βόλου, ο Αγροτικός Αστέρας, η Παναχαίκή και τώρα τελευταία ο Ιάλυσος). Και μόνο αυτό το στοιχείο δείχνει ξεκάθαρα πως θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του προκειμένου να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή”
