Μυστηριώδες και ανεξιχνίαστο, το ανθρώπινο ον χιλιάδες χρόνια τώρα πορεύεται μέσα στην αγωνία και στην άγνοια πασχίζοντας να δώσει νόημα στην ύπαρξή του και να λύσει το μεγαλειώδες αίνιγμα της ζωής και του θανάτου. Απάντηση ακόμα δεν βρήκαμε. Ο πόνος, η αγωνία, η αποτυχία, η έλλειψη νοήματος, ο θάνατος παραμένουν το κοινό, ακλόνητο πεπρωμένο μας. Και όμως, παρά την κοινή ανθρώπινη μοίρα μας και την προαιώνια μοναξιά μας σε αυτόν τον μικρό και ασήμαντο πλανήτη, η ικανότητά μας για εχθρότητα, μίσος και διχασμό παραμένει ανίατη και ανεξήγητη.
Για μια ακόμα φορά η ανθρωπότητα βιώνει τα συμπτώματα αυτής της τρέλας και τις συνέπειες των σχεδίων της κυρίαρχης εξουσίας: ψέμα,καταπίεση, αδικία, τυραννία, διχασμός. Για το «καλό μας» προκαλούν πόνο, δυστυχία και θάνατο και οδηγούν για μια ακόμα φορά τους λαούς σε μάταιους και αχρείαστους διαχωρισμούς:υγειονομικούς, κοινωνικούς,ιδεολογικούς.
Αλλά, τα ιστορικά μαθήματα είναι αδυσώπητα: όλα τα μεγάλα εγκλήματα κατά λαών και ανθρώπων ξεκινούν ως σταυροφορίες για την σωτηρία μας και καταλήγουν σε αδιανόητες σφαγές μαζικής κλίμακας. Δείτε το κλασικό παράδειγμα του ναζισμού. Στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας και για να φτιάξουν ένα έθνος υπερανθρώπων στοχοποίησαν ως υπανθρώπους εκατομμύρια ανθρώπους – Γερμανούς και αλλόφυλους – και τους ξεπάστρεψαν σαν ζώα μέσα στις ζοφερές κρεατομηχανές των στρατοπέδων εξόντωσης.
Ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα διέπραξε ο Στάλιν για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας: δεκάδες εκατομμύρια σώματα και ψυχές βίωσαν την κόλαση επί της γης στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» (τρίτομο χρονικό που έγραψε ο Ρώσος συγγραφέας και νομπελίστας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν για την ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης αντιφρονούντων που δημιούργησε και διατήρησε για δεκαετίες το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση).
Στις μέρες μας το έγκλημα είναι πιο πανούργο, πιο εκλεπτυσμένο. Για να μην πιτσιλάει το αίμα στα μούτρα τους και τους χαρακτηρίσουν φονιάδες, οι δόλιοι «σωτήρες» μας επινόησαν άλλα κόλπα και στο όνομα της υγειονομικής καθαρότητας οδηγούν τους ανθρώπους στον πάγκο του χασάπη ήσυχα, αθόρυβα, «επιστημονικά».
Ως αποτέλεσμα άνθρωποι κάθε ηλικίας πεθαίνουν σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο με συχνότητα και σε αριθμούς που δεν δικαιολογούνται από τα συνήθη στατιστικά δεδομένα.Πέφτουν και δεν ξανασηκώνονται σε σπίτια, σε μαγαζιά, σε αυλές, σε γήπεδα, στο δρόμο, μέσα σε αυτοκίνητα, ακόμα και στον ύπνο τους. Οι αιτίες «απροσδιόριστες» λένε οι «ειδικοί» αλλά στον αέρα πλανιέται η βάσιμη υποψία ότι αυτό το θανατικό το προκαλούν τα θανατοβόλια που εισχωρούν σε ανυποψίαστα σώματα και σε φοβισμένες ψυχές.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές αλλά πρέπει να το ξαναγράψουμε. Κάθε λογικός άνθρωπος, με μια στοιχειώδη ικανότητα κριτικής σκέψης, και χωρίς να μπαίνει στον πειρασμό να ψάξει διάφορες θεωρίες, οφείλει απλώς να αναρωτηθεί:Είναι δυνατόν όλη αυτή η αναστάτωση, η τρομοκρατία και η καταστροφή να γίνεται για το καλό μας;Είναι ποτέ δυνατόν για να σώσεις από μια «ασθένεια» να προκαλείς περισσότερη αρρώστια και περισσότερο θάνατο από την ίδια την «ασθένεια» και αυτό να θεωρείται λογικά, επιστημονικά και ηθικά αποδεκτό;
Και για να ολοκληρώσω: ανέκαθεν οι εξουσίες, για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να κυριαρχούν, κατασκεύαζαν εχθρούς και χώριζαν τους λαούς και την ανθρωπότητα σε ανθρώπους, υπανθρώπους και υπερανθρώπους. Οι άνθρωποι όμως, παρά τις διαφορές τους, βρίσκονται μέσα στην ίδια βιολογική μοίρα και στην ίδια υπαρξιακή αγωνία: γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν χωρίς να έχουν ιδέα για το νόημα και τον σκοπό αυτής της σύντομης περιπέτειας. Και αυτό το θεμελιώδες γεγονός αποτελεί λόγο επαρκή και ικανό ώστε να αρνηθούμε μια για πάντα τους κάθε λογής διαχωρισμούς, να αντισταθούμε ενάντια σε κάθε τυραννία και να βάλουμε στο επίκεντρο της ζωής μας την συμπόνια και την αλληλεγγύη.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
