(Φράση κρατουμένου σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης)
(«Δεν φέρνω κανένα μήνυμα, απλώς τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω» – Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητής, 1922 – 1988)
Η ανθρώπινη ιστορία είναι μια τεράστια συλλογή από σκοτεινές και φωτεινές στιγμές της ανθρωπότητας, από καταστροφές και δημιουργίες, πολέμους και διαστήματα ειρήνης, πράξεις σαδισμού και πράξεις αυτοθυσίας, έργα που προκαλούν τρόμο και έργα που προκαλούν θαυμασμό – κοντολογίς μια ανυπολόγιστη συλλογή από άθλους και αθλιότητες.
Από τις μεγαλύτερες αθλιότητες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του ανθρώπου είναι τα ανείπωτα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης – γεγονότα που όσοι τα έζησαν, μάρτυρες κάθε απερίγραπτης θηριωδίας, ανήμποροι να εξηγήσουν την διαστροφή που μπορεί να κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, απαίτησαν «από τον Θεό να τους ζητήσει συγνώμη» – έκφραση απόγνωσης μπροστά στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όσοι από αυτούς πέθαναν και βρίσκονται τώρα σε άλλες διαστάσεις είναι σίγουρο ότι δεν θα επιθυμούσαν ποτέ να ξαναβρεθούν σε αυτό τον αινιγματικό πλανήτη που στις μέρες μας τείνει να γίνει ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης σχεδιασμένο από νέους τυράννους ακόμα πιο απάνθρωπους και ακόμα πιο σατανικούς – ψυχοπαθείς εξουσιαστές που θέλουν να μας πείσουν ότι όλη αυτή η καταστροφή και η υγειονομική τρομοκρατία είναι για το καλό μας.
Ανάμεσα σε όσους από θαύμα ή από πεπρωμένο επέζησαν και είναι ακόμα ζωντανοί, υπάρχουν και κάποιοι που αφιέρωσαν την υπόλοιπη ζωή τους στην υπενθύμιση μιας αλήθειας που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί ώστε η ανθρωπότητα να μην βιώσει ξανά γεγονότα που καθιστούν βάσιμη την απέχθεια και την απαισιοδοξία μας για την ανθρώπινη φύση.
Η Vera Sharav, μάρτυρας και επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, έχει αφιερώσει τη ζωή της στην προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών απέναντι στην ιατρική αυθαιρεσία.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε και προειδοποίησε: «Τα μέτρα για τον νέο ιό μοιάζουν με αυτά της ναζιστικής Γερμανίας».
Και συνέχισε: «Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει την πανδημία και το φόβο της μόλυνσης ως όπλο. Αυτό έχει εμποδίσει τους ανθρώπους να αναπτύξουν την κριτική σκέψη. Έτσι οι άνθρωποι έχουν υποστεί μια προπαγάνδα να μην εμπιστεύονται τον συνάνθρωπό τους και να απομονώνονται από την κοινωνία για μην αρρωστήσουν. Έτσι αντί να σκέφτονται κριτικά έχουν γίνει δέκτες μηνυμάτων να εμπιστεύονται τυφλά τους αξιωματούχους της Δημόσιας Υγείας και τους αποκαλούμενους “ειδικούς”».
Για να καταλήξει: «Μας λένε συνέχεια να ακολουθούμε τυφλά την επιστήμη. Αυτό θα οδηγήσει στην πλήρη ανατροπή του πολιτισμού».
Άνθρωποι που έχουν βιώσει σε έσχατο σημείο τον ανθρώπινο πόνο και έχουν σταθεί όρθιοι και με αξιοπρέπεια όπως η κυρία Vera Sharav αξίζουν την προσοχή μας. Για να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο να απαιτήσουμε «από τον Θεό μια συγνώμη», ας τους ακούσουμε.
(Εκτενές άρθρο στο pronews και η συνέντευξή στο youtube – Vera Sharav Interview by Uwe Alschner Part1)
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
