(«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό»
Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητής, 1922 – 1988)
Η μεγάλη ποίηση παραμένει διαχρονική, άφθαρτη, ακλόνητη απ’ τον καιρό και την σκόνη των ανθρώπων. Χωρίς την μεγάλη λογοτεχνία, αυτός ο κόσμος θα είχε ήδη χαθεί. Επίκαιροι για μια ακόμα φορά, οι μεγάλοι ποιητές μας αφυπνίζουν, δίνουν κουράγιο, παρηγορούν και μας δείχνουν τον δρόμο.
«Σάλπιγγες που καλούν στη μάχη» και «παραγνωρισμένοι νομοθέτες του κόσμου» σύμφωνα με τον Σέλλεϋ, οι ποιητές είναι οι εν δυνάμει σωτήρες του κόσμου και της ανθρωπότητας. Μέσα στο διαρκές ναυάγιο της ανθρώπινης ύπαρξης, το έργο τους μπορεί να γίνει σανίδα σωτηρίας.
Σε ένα από τα κορυφαία του ποιήματα ένας δικός μας ποιητής-«νομοθέτης», ο σπουδαίος Τάσος Λειβαδίτης, υπενθυμίζει το χρέος των ανθρώπων για αγώνα και αντίσταση ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας, τυραννίας και καταπίεσης. Κάθε λέξη του ποιήματος είναι τέλεια διαλεγμένη.
Κάθε στίχος: ένας θησαυρός από νοήματα και παραστάσεις. Ολόκληρο το ποίημα: ένας ύμνος για την ειρήνη, την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Χωρίς υπερβολές θα μπορούσε να είναι ο Ύμνος της Ανθρωπότητας.
Ενάντια στους τυραννικούς νόμους της νέας εποχής ας ορθώσουμε τον ποιητικό νόμο του Λειβαδίτη και ας ακούσουμε το δικό του σωτήριο σάλπισμα…
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
………
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφίσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
………
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
………
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να ’γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».
[Ολόκληρο το ποίημα στο : Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, Κέδρος, Αθήναι 21979, σ. 121-124και σε πολλές σελίδες στο διαδίκτυο]
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
