Η Αδαμαντία Φατσέα, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής γεννήθηκε στην Ρόδο αλλά δεν κατάγεται από το νησί μας ούτε από κάποιο άλλο νησί της Δωδεκανήσου. Ωστόσο έχει αγαπήσει την Ρόδο ως πατρίδα της και συνεχίζει να προσφέρει σε αυτό τον τόπο που τον θεωρεί ευλογημένο.
Το βιογραφικό της είναι πολύ «βαρύ» και θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να καταγράψουμε τι έχει κάνει, όμως η ίδια παραμένει ένας απλός εργάτης του αθλητισμού, είτε ως μια απλή εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής, είτε ως Σχολική Σύμβουλος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Φυσικής Αγωγής. Θεωρεί ότι ο σχολικός αθλητισμός έχει δεχτεί πλήγματα αλλά παρόλα αυτά οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής συνεχίζουν να κάνουν εκείνο που αγαπούν με πολύ αγάπη στον αθλητισμό και στα παιδιά, παρά τις τόσες αντιξοότητες που συναντούν καθημερινά μπροστά τους σε όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου.
ΕΡ. Κυρία Φατσέα τα τελευταία χρόνια είστε η Σχολική Σύμβουλος στα Δωδεκάνησα. Πέστε μου από τον καιρό που είσαστε καθηγήτρια φυσικής αγωγής τι έχει αλλάξει σε ότι αφορά την διεξαγωγή των σχολικών αγώνων;
ΑΠ. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και άλλαξαν αρκετά. Όταν ήμουνα στα σχολεία τις μέρες των αγώνων γέμιζαν τα γήπεδα και στάδια από μαθητές, αθλητές, κόσμο και ήταν θα έλεγα, με την καλή έννοια, ένα αθλητικό πανηγύρι, μια στιβική γιορτή. Τώρα δυστυχώς και ειδικά τα τελευταία χρόνια συμμετέχουν μόνο οι αθλητές που παίρνουν μέρος στους αγώνες, και αυτό είναι αρκετά λυπηρό. Δεν το θέλουμε αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε κάποιος να δώσει μια εξήγηση πάνω σε αυτό. Όλοι τα ρίχνουν στην κρίση, όλοι τα ρίχνουν στον τρόπο που ζούμε αλλά σίγουρα παίζουν ένα μεγάλο ρόλο αυτά. Είναι ένα θέμα στο οποίο πρέπει να σκύψουμε πάνω του με περισσότερη προσοχή.
ΕΡ. Κάποτε υπήρχαν και τα Αθλητικά Γυμνάσια ή αλλιώς Τμήματα Αθλητικής Διευκόλυνσης. Κατήργησαν τους σχολικούς αγώνες των γυμνασίων. Ποιος είναι εκείνος που πήρε τέτοιες αποφάσεις;
ΑΠ. Ναι έχετε δίκιο αλλά να θυμίσω ότι το σύστημα μας είναι συγκεντρωτικό και θα εξηγήσω τι σημαίνει. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από ψηλά, από το Υπουργείο Παιδείας. Πριν από αυτό είχαμε άλλη μία έντονη κρίση θα λέγαμε, για το γεγονός πως βρεθήκαμε στην λυπηρή θέση να συζητιέται η κατάργηση του Γραφείου Φυσικής Αγωγής στο Υπουργείο. Ήμασταν η μόνη ειδικότητα που είχαμε γραφείο. Δεν καταργήθηκε, όμως έχασε την αίγλη που είχε. Πιστεύω ότι αυτό είναι από τα πιο σημαντικά γιατί μετά λήφθηκαν αποφάσεις ερήμην των Καθηγητών Φυσικής Αγωγής, όπως το πιο σοβαρό θέμα που θέσατε η κατάργηση των Τμημάτων Αθλητικής Διευκόλυνσης. Συζητούν να δημιουργήσουν δύο κεντρικά τμήματα αλλά υπήρξαν πολλές φορές παρεμβάσεις των σχολικών συμβούλων φυσι κής αγωγής, των εκπαιδευτικών και των συλλόγων οι οποίες δεν έγιναν απο-δεκτές. Είναι πλήγμα αυτή η απόφαση. Πάντα ήμουνα της άποψης ότι η πηγή είναι ο σχολικός αθλητισμός αλλά είναι θα λέγαμε μια σχέση αμφίδρομη. Δηλαδή, ο σχολικός αθλητισμός πρέπει να συνεργάζεται με τον διασυλλογικό, διότι ένα άλλο πλήγμα είναι η μείωση των ωρών φυσικής αγωγής στα σχολεία. Όταν λοιπόν στα Γυμνάσια ή στα Λύκεια υπάρχει μονόωρο μάθημα την εβδομάδα, τότε για ποιο αθλητισμό μιλάμε; Απλά τα παιδιά «γεύονται» κάποια στοιχεία του. Η ταπεινή μου άποψη είναι, πως θα έπρεπε να είναι πρωτεύον μάθημα. Βλέπουμε που έχουμε φτάσει. Χτυπάμε κόκκινο στα επίπεδα παχυσαρκίας στα μικρά παιδιά στην Ευρώπη, καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, κατάθλιψη που σε πάρα πολλά από αυτά ο αθλητισμός συνεισφέρει θετικά, ακόμα και στις ακαδημαϊκές επιδόσεις. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι σε παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, ο εγκέφαλος τους οξυγονώνεται καλύτερα και είναι πιο εύκολο να πρωτεύουν σε ακαδημαϊκές επιδόσεις όπως και σε άλλα δηλαδή σωματικά, ψυχικά και κοινωνικά. Δεν θέλω να πω ότι έχουμε καβαλήσει το καλάμι αλλά πραγματικά διαχειριζόμαστε ένα γνωστικό αντικείμενο, το οποίο θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο στην εκπαίδευση.
ΕΡ. Τελικά έτσι όπως τα έφτιαξαν οι «σοφοί» καταρράκωσαν το «Νους υγιής εν σώματι υγιές» και βλέπουμε ξαφνικά 50αρηδες να αθλούνται, είναι λυπηρό ότι άργησαν;
ΑΠ. Είναι και λυπηρό αλλά είναι και παρήγορο πως έστω και τώρα κάποιοι καταλαβαίνουν τι έχασαν. Το καταλαβαίνουν όχι επειδή κάποιος τους το λέει αλλά το κάνουν και το ζούνε μάλιστα. Τα αποτελέσματα της ενασχόλησης με τον αθλητισμό το καταλαβαίνει ο ίδιος, δεν θα του τα πει κάποιος άλλος. Επειδή και εγώ είμαι κάποιας ηλικίας, προσπαθώ όσο γίνεται να είμαι κοντά, όχι μόνο να τα λέω αλλά να τα κάνω κιόλας, περπατάω συχνά, κολυμπάω, παίζω ρακέτες. Διαπιστώνω ότι ο κόσμος που έρχεται π.χ. στην θάλασσα και τον χειμώνα, έχει αυξηθεί από τα προηγούμενα χρόνια, αυτό είναι καλό. Ο κόσμος που κάνει περπάτημα στο Μόντε Σμιθ έχει αυξηθεί και χαίρομαι γι’ αυτό, είναι καλό. Ειδικά εμείς που ζούμε σε ένα τέτοιο ευλογημένο τόπο, που έχουμε χώρους και το προνόμιο να περπατάει ο άλλος δίπλα στην θάλασσα, και εκτός από το σώμα του γαληνεύει και την ψυχή του, αναπνέει το ιώδιο, βλέπει το μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Είναι εικόνες που μόνο όταν τις ζεις εδώ καταλαβαίνεις πόσο ολοκληρωμένοι μπορούμε να μεγαλώσουμε υγιείς, ήρεμοι και σωματικά καλά, κάτι που δεν το έχουν στην Αθήνα, μέσα στην τρέλα των αυτοκινήτων, της κόρνας, του θορύβου και της μόλυνσης. Εμείς θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε, είναι πολύ μεγάλο αβαντάζ για μας. Να έρθει και άλλος κόσμος να αθληθεί.
ΕΡ. Ωστόσο, παρά τις άσχημες, σκληρές, κακές επιλογές των άλλων και τις αντιξοότητες, οι καθηγητές φυσικής αγωγής στέκεστε όρθιοι. Που οφείλεται αυτό;
ΑΠ. Είμαστε «σκληρά καρύδια» και ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να πω ότι πραγματικά εδώ στα Δωδεκάνησα οι συνάδελφοι μάχονται σε αντίξοες συνθήκες. Είναι ένα μάθημα, το λέω μάθημα, κανονικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι απλά ένα μάθημα. Είναι μια δράση η οποία χρειάζεται και κάποια άλλα στοιχεία για να γίνει. Δηλαδή εξαρτιόμαστε από τις καιρικές συνθήκες, εξαρτιόμαστε από το περιβάλλον και από τα όργανα που έχει κάποιος στην διάθεση του. Γνωρίζουμε ότι τα σχολεία μας δεν είναι και τα πλέον πλούσια και εύφορα σε αυτό τον τομέα. Ούτε εγκαταστάσεις υπάρχουν, ούτε κλειστοί χώροι υπάρχουν, οπότε οι γυμναστές αναγκάζονται να τα βγάλουν με όλα αυτά τα δύσκολα που αναφέραμε, δηλαδή χωρίς όργανα, χωρίς εγκαταστάσεις, βρέχει – χιονίζει θα πρέπει αυτοί να εργάζονται. Όμως έχουνε πείσμα, ο ένας στηρίζει τον άλλον γιατί πιστεύουν αυτό που κάνουν. Νομίζω ότι κάποιος που θα αποφασίσει να σπουδάσει Φυσική Αγωγή, καταλαβαίνει το πόσο σημαντικό είναι αυτό για τα παιδιά.
Πιστεύω ότι αυτό που βοηθάει είναι η αγάπη που έχουνε για τα παιδιά και η αγάπη σε αυτό που κάνουν. Να δείτε μόνο τις εκφράσεις και το συναίσθημα που βγαίνει από ένα συνοδό-εκ-παιδευτικό των ομάδων , είτε είναι ομαδικά τα αθλήματα, είτε είναι ατομικά, θα καταλάβετε πόσο χαίρονται με την χαρά των παιδιών ή λυπούνται με την λύπη των παιδιών. Το έχουνε κάνει δικό τους θέμα και πραγματικά συγχαίρω όλους τους συναδέλφους, γιατί είμαστε δύσκολη περιοχή τα Δωδεκάνησα. Είμαστε περιοχή που οι γυμναστές δεν είναι μόνο στην Ρόδο, είναι στο Καστελλόριζο, στην Αστυπάλαια, στην Νίσυρο, στο Αγαθονήσι, όπου εκεί δεν υπάρχουν σύλλογοι όπως είναι στα κεντρικά τα μεγάλα νησιά μας. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητηρίων για την προσπάθεια που κάνουνε.
ΕΡ. Ένα μήνυμα στα παιδιά και στους γονείς, ειδικά στους νέους γονείς;
ΑΠ. Η αγάπη στον αθλητισμό, σημαίνει αγάπη στον εαυτό τους. Ας το κρατήσουν αυτό.
