Του Τάσου Βογιατζόγλου
Να μια σκέψη που μας προκαλεί ανατριχίλα, να ξοδεύεις όλη την ζωή σου για να ανεβείς σε μια σκάλα και στο τέλος να διαπιστώνεις ,ότι ήταν στηριγμένη σε λάθος τοίχο.
-Πόσοι από εσάς παντρευτήκατε και γίνατε γονείς, νομίζοντας ότι θα βρείτε την ευτυχία, αλλά δεν την βρήκατε;
-Πόσοι από εσάς σπουδάσατε αυτό που θέλατε νομίζοντας, ότι θα βρείτε την ευτυχία, αλλά δεν την βρήκατε;
-Πόσοι από εσάς έχετε την δουλειά που θέλετε, τα χρήματα, την γυναίκα –άνδρα ή πήρατε το διαζύγιο που θέλετε και νομίζετε, ότι θα βρείτε την ευτυχία αλλά δεν την βρήκατε;
Κάτι ανάλογο δυστυχώς συμβαίνει σε παμπολλους από τους παράγοντες, διαιτητές, προπονητές και φιλάθλους. Όταν χαραμίζουν την ζωή τους και κάποια στιγμή διαπιστώνουνε, ότι σε λάθος τοίχο ήταν η σκάλα
Αυτό συμβαίνει πάντα στους ανθρώπους που βάζουν μακρινούς στόχους, ψάχνοντας την ευτυχία, θυσιάζοντας μέρος της ζωης τους, μέχρι να φτάσουν σ αυτούς.
Ας δούμε τι μπορεί να συμβεί παραδείγματος χάριν, σ’ ένα δυστυχή παράγοντα του Διαγόρα, της Ρόδου ή και του Ανταγορα, που φαντάζεται ανόδους και μεγαλεία Λογικά θα του συμβούν τα εξής:
-Θα εγκαταλείψει στη διαδρομή του δρόμου, κουρασμένος και θυμωμένος από τις δυσκολίες της ανάβασης
-Θα πετύχει τον στόχο του και μετά (αμέσως), θα συνεχίσει για τον επόμενο
-Θα φτάσει κατάκοπος ,στην κορυφή και θα πει ¨μα τι σημασία εχουν όλα αυτά ;¨
Και στις τρεις περιπτώσεις, θα είναι ένα ταλαιπωρημένο άτομο, με κακες ανθρώπινες σχέσεις ,αφού κάθε πρωί ξυπνούσε για νέα μάχη (ο θάνατος σου η ζωή μου).
Αυτός έψαχνε να βρει την ευτυχία, χωρίς να έχει ευτυχισμένη διαδρομή.
Γιατί δεν ξέρει ότι ευτυχία δεν είναι ο σταθμός που φτάνεις, αλλά ο τρόπος που ταξιδεύεις.
Δεν ξέρει ότι οποίος δεν απολαμβάνει το ανέβασμα της σκάλας είναι σε λάθος τοίχο. Και την σημερινή εποχή δεν μπορεί να είσαι παράγοντας του Διαγόρα ,της Ρόδου ή του Ανταγορα και να σ αρέσει η διαδρομή.
