Οι …ανίκανοι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα…

Στην Ελλάδα του 2014, τα …κροκοδείλια δάκρυα δυστυχώς καλά κρατούν!
Στην Ελλάδα της κρίσης, είναι φανερό πως ακόμα δεν μπορούμε να βάλουμε μυαλό και εξακολουθούμε να παίζουμε το παιχνίδι ορισμένων πολιτικών που βρίσκονται εκεί που βρίσκονται για ένα σωρό άλλους σκοπούς και λόγους, εκτός από το συμφέρον αυτού του καταταλαιπωρημένου τόπου.
Το Ελληνικό κράτος, οι φορείς και αυτοί που έχουν το γενικό πρόσταγμα …έσκισαν και πάλι. Αποφάσισαν να αναβάλουν όλες τις αθλητικές δραστηριότητες του σαββατοκύριακου, σε ένδειξη πένθους για το θάνατο ενός αθώου ανθρώπου μέσα στο γήπεδο, του Κώστα Κατσούλη. Λες και με τέτοιες αποφάσεις θα σταματήσει η τυφλή οπαδική βία ή θα απαλυνθεί κάπως ο πόνος της οικογένειας που έχασε τον άνθρωπο της.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πώς, έστω ένας, από όλους αυτούς που κάνανε τις τελευταίως ώρες δηλώσεις και δημόσιες τοποθετήσεις για το θάνατο ενός συνανθρώπου μας μέσα σε ένα χώρο άθλησης, δεν είχε την ευθιξία να παραιτηθεί και να δηλώσει ανίκανος. Ανίκανος, γιατί σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα, από την δεκαετία του 1980 και μετά και ενώ «μετράμε» αρκετά θύματα στα γήπεδα ή στα πέριξ αυτών (βλέπε Μπλιώνας, Παναγιώτου, Καρνέζης, Φιλλόπουλος), δεν μπόρεσε να βρει τη λύση.
Και όμως, στο μυαλό όλων μας, αυτή η λύση φαντάζει εύκολη. Φθάνει να υπάρχει το γενικό πρόσταγμα και η αυστηρή εφαρμογή των νόμων. Πλέον είναι ξεκάθαρο πως αν ήθελε το Ελληνικό κράτος, θα μπορούσε μέσα σε ένα βράδυ να καταστείλει τέτοιου είδους φαινόμενα και να επιτρέψει στον κόσμο να πηγαίνει άφοβα στα γήπεδα. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να εφαρμόσει αυστηρά τους νόμους και να …αφανίσει αυτούς που πηγαίνουν στα γήπεδα για άλλους λόγους και σκοπούς. Δυστυχώς όμως, το πολιτικό κόστος, είναι φανερό πως υπερισχύει της προστασίας και της ασφάλειας των φιλάθλων. Όλα αυτά τα χρόνια, κανένας από όλους αυτούς τους …φωστήρες του αθλητισμού που κατέχουν τα καίρια πόστα και παίρνουν τις αποφάσεις, δεν μπόρεσαν να κάνουν το αυτονόητο και απλά χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους, όταν το κακό έχει γίνει. Και ποιος ξέρει, πόσα θα γίνουν ακόμα…

Δημήτρης Δραγάτης