Χρησιμοποιώντας τη λέξη “παρακαλώ” και μάλιστα δυο φορές, ο ο Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, Tedros Adhanom Ghebreyesus, έκανε μια ακόμα προσπάθεια προκειμένου να πείσει τα κράτη – μέλη του ΠΟΥ να υπογράψουν τη νεά συνθήκη πανδημίας. Με κείμενο που “ανέβασε” την Μεγάλη Παρασκευή είναι φανερό πως ποντάρει πλέον στο συναίσθημα μιας και απ’ ότι φαίνεται το σχέδιο το οποίο για πολλούς θα φέρει μαύρες ημέρες στον πλανήτη, προφανώς δεν προχωράει όπως θα ήθελε. Το πλήρες κείμενο που “ανέβασε” αναφέρει τα ακόλουθα:
“Επιτρέψτε μου να σας πάω πίσω στο 1851. Ήταν η χρονιά που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η πρώτη Διεθνής Υγειονομική Διάσκεψη.
Εκείνη η διάσκεψη υιοθέτησε τον πρώτο Διεθνή Υγειονομικό Κανονισμό, για την τυποποίηση των διεθνών κανονισμών καραντίνας κατά της εξάπλωσης της χολέρας, της πανώλης και του κίτρινου πυρετού.
Μέρος του λόγου γι’ αυτό οφειλόταν σε πολλές διαφορετικές απαιτήσεις καραντίνας μεταξύ των χωρών, γεγονός που οδήγησε σε σημαντική σύγχυση.
Φαίνεται ότι όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο μένουν ίδια.
Αυτή η πρώτη συνάντηση οδήγησε στη δημιουργία του Διεθνούς Γραφείου Δημόσιας Υγιεινής – του προδρόμου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Απέδειξε την ανάγκη για κοινή απάντηση στις κοινές απειλές.
Αυτή η ανάγκη έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη στον απόηχο της πανδημίας γρίπης του 1918.
Και έγινε πραγματικότητα στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τα έθνη του κόσμου ενώθηκαν για να δημιουργήσουν τα Ηνωμένα Έθνη και αυτόν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Αναγνώρισαν ότι η μόνη εναλλακτική λύση στην παγκόσμια σύγκρουση ήταν η παγκόσμια συνεργασία.
Και αναγνώρισαν ότι οι κοινές απειλές για την υγεία απαιτούν μια κοινή απάντηση.
Το Σύνταγμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που εσείς, τα κράτη μέλη του, εγκρίνατε το 1948, αναγνωρίσατε ότι ο έλεγχος των ασθενειών, ιδίως των μεταδοτικών ασθενειών, είναι ένας κοινός κίνδυνος.
Το 1951, 100 χρόνια μετά την πρώτη Διεθνή Υγειονομική Διάσκεψη, η 4η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας υιοθέτησε τους Διεθνείς Υγειονομικούς Κανονισμούς, οι οποίοι έγιναν Διεθνείς Υγειονομικοί Κανονισμοί 18 χρόνια αργότερα, το 1969.
Όπως γνωρίζετε, το IHR ενημερώθηκε το 2005, μετά την παγκόσμια επιδημία SARS.
Γιατί σας το λέω αυτό;
Γιατί αυτό που κάνετε σε αυτό το δωμάτιο ακολουθεί τα βήματα που έκαναν οι πρόγονοί σας για περισσότερα από 170 χρόνια.
Είστε εδώ για τον ίδιο λόγο που δημιουργήθηκε αρχικά αυτός ο Οργανισμός – επειδή οι παγκόσμιες απειλές απαιτούν παγκόσμια απάντηση.
Το έργο που κάνετε εδώ έχει μια βαθιά σχέση με το παρελθόν και είναι μέρος του λόγου που τα κράτη μέλη ίδρυσαν τον ΠΟΥ πριν από 76 χρόνια.
Το έργο που κάνετε έχει επίσης μια βαθιά σχέση με το παρόν, στον απόηχο της πανδημίας COVID-19, και με την εσωτερική και γεωπολιτική πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν όλα τα κράτη μέλη.
Και το έργο που κάνετε έχει μια βαθιά σχέση με το μέλλον, στην προστασία αυτών που έρχονται μετά από εμάς από τα δεινά που έχουμε υποστεί σε αυτήν την πανδημία.
Έχω ακούσει από πολλά κράτη μέλη ότι το αναθεωρημένο κείμενο που εξετάζατε αυτή την εβδομάδα είναι ισορροπημένο και ότι σας φέρνει πολύ πιο κοντά σε μια συμφωνία.
Υπάρχουν βέβαια διαφορές μεταξύ σας, αλλά τώρα είναι πολύ μικρότερες από ό,τι ήταν.
Το κείμενο αντικατοπτρίζει την ιδιοκτησία όλων των μελών της ομάδας σύνταξης.
Θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη στο Προεδρείο, που εργάστηκε τόσο σκληρά για να επιτύχει αυτή την προσεκτική ισορροπία.
Και ευχαριστώ όλες τις αντιπροσωπείες για τη σκληρή δουλειά που κάνατε, όχι μόνο αυτή την εβδομάδα, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια.
Όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: να κάνουμε τον κόσμο ασφαλέστερο από τις πανδημίες.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αδιαφορία και η αδράνεια.
Ορισμένοι λένε ότι η συμφωνία είναι πολύ συγκεκριμένη. κάποιοι λένε ότι δεν είναι αρκετά συγκεκριμένο.
Μερικοί λένε ότι είναι πολύ δυνατό. κάποιοι λένε ότι δεν είναι αρκετά δυνατό.
Εκτιμώ ότι προσεγγίσατε αυτή τη διαδικασία με το ίδιο πνεύμα αλληλεγγύης που υπήρχε το 1851 και το 1948, αλλά χωρίς να δημιουργήσετε ένα στεγανό.
Εκτιμώ ότι ήταν μια δύσκολη και μερικές φορές επίπονη διαδικασία και ότι δεν έχει τελειώσει.
Εκτιμώ ότι όλοι κάνετε συμβιβασμούς που δεν θέλατε να κάνετε.
Εκτιμώ ότι άρθρο προς άρθρο, παράγραφο προς παράγραφο, λέξη προς λέξη, συγκλίνεστε σε μια συναίνεση, αν και δεν είστε ακόμη εκεί.
Εκτιμώ επίσης ότι η συναίνεση δεν σημαίνει ομοφωνία.
Αναγνωρίζω ότι μπορεί να υπάρχουν αντιπροσωπείες που, παρά τις καλοπροαίρετες προσπάθειές τους, μπορεί να μην είναι σε θέση να συμμετάσχουν σε μια συναίνεση, αλλά έχουν μια επιλογή. Μπορούν να επιλέξουν να μην εμποδίσουν τη συναίνεση.
Η υιοθεσία στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας είναι το επόμενο βήμα, αλλά σε καμία περίπτωση το τελικό βήμα.
Όπως γνωρίζετε, όλα τα κράτη μέλη θα πρέπει να εξετάσουν και, ελπίζουμε, να εγκρίνουν τη συμφωνία σε εσωτερικό ή εθνικό επίπεδο.
Αυτή η συμφωνία είναι ένα κομμάτι χαρτί, αλλά το μέτρο για το αν αξίζει το χαρτί στο οποίο είναι γραμμένο θα είναι αν σώζει ζωές και αποτρέπει τα δεινά σε μια μελλοντική πανδημία.
Αυτός είναι ο λόγος που είστε εδώ και σας ζητώ να μην το χάσετε από τα μάτια σας.
Πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα είμαστε όλοι περήφανοι που ήμασταν μέρος αυτής της διαδικασίας.
Δώστε λοιπόν στον εαυτό σας έναν λόγο να είστε περήφανοι.
Αλλά το πιο σημαντικό, δώστε στον κόσμο έναν λόγο να είναι ευγνώμων για όσα κάνατε σε αυτό το δωμάτιο.
Δώστε στους ανθρώπους του κόσμου, στους ανθρώπους των χωρών σας, στους ανθρώπους που εκπροσωπείτε, ένα ασφαλέστερο μέλλον.
Έχω λοιπόν ένα απλό αίτημα: παρακαλώ, κάντε το για αυτούς.
Κάντε αυτό για τους ανθρώπους που δεν είναι εδώ.
Κάντε αυτό για τους ανθρώπους των οποίων οι φωνές δεν ακούγονται και δεν ακούγονται.
Κάντε αυτό για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να θρηνούν για την απώλεια κάποιου που αγάπησαν λόγω του COVID-19.
Κάντε αυτό για τους ανθρώπους που δεν έχουν καν ακούσει ποτέ για τον ΠΟΥ και που αγωνίζονται από μέρα σε μέρα μόνο και μόνο για να επιβιώσουν και να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Κάντε αυτό για τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας και για γενιές που δεν έχουν καν γεννηθεί, αλλά που θα αντιμετωπίσουν την απειλή των πανδημιών, όπως ακριβώς την αντιμετωπίσαμε εμείς.
Δεν χρειάζεται να υποφέρουν όπως υποφέρουμε εμείς.
Οπότε, παρακαλώ, κάντε αυτό.
Ευχαριστώ”.
