Την πλήρη αντίθεση της σε αυτό που αποκαλείται «πόλεις 15 λεπτών», εξέφρασε κατά την διάρκεια συνέντευξης της στο πρόγραμμα «American Thought Leaders» που δημοσιεύτηκε στις 25 Απριλίου, η Christine Anderson, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η ίδια τόνισε μεταξύ άλλων ότι «τα διαβατήρια κορωνοϊού και οι κωδικοί QR που έγιναν ευρέως διαδεδομένα κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήταν δοκιμαστικές διαδικασίες για την εφαρμογή «πόλεων 15 λεπτών» με στόχο την ενίσχυση του κυβερνητικού ελέγχου στους ανθρώπους».
Μια πόλη 15 λεπτών είναι μια γειτονιά όπου ένας κάτοικος μπορεί να φτάσει σε ό,τι χρειάζεται, όπως παντοπωλείο, γιατρό και ούτω καθεξής, μέσα σε 15 λεπτά με τα πόδια. Η Άντερσον λέει ότι τέτοιες πόλεις είναι η αρχή του αυστηρότερου κυβερνητικού ελέγχου των ανθρώπων.
«Μην κάνετε λάθος, δεν πρόκειται για την ευκολία σας. Δεν είναι ότι θέλουν να μπορείτε να έχετε όλα αυτά τα μέρη που πρέπει να φτάσετε κοντά. Δεν πρόκειται ούτε για τη σωτηρία του πλανήτη».
«Στη Μεγάλη Βρετανία, ορισμένες κομητείες έχουν ήδη εγκρίνει νομοθεσία. Θα μπορέσουν να επιβάλουν κλιματικό lockdown. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Για αυτό μιλάμε. Για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να έχουν αυτές τις πόλεις των 15 λεπτών».
Ένα άρθρο που παρουσιάστηκε στον ιστότοπο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) τον Μάρτιο του 2022 αποκάλεσε την έννοια των πόλεων 15 λεπτών «πολύ περισσότερο από μια μόδα» και ως συνέπεια της τρέχουσας εποχής, και συγκεκριμένα της πανδημίας.¨ Καθώς η κλιματική αλλαγή και οι παγκόσμιες συγκρούσεις προκαλούν σοκ και πιέσεις σε ταχύτερα διαστήματα και αυξανόμενη σοβαρότητα, η πόλη των 15 λεπτών θα γίνει ακόμη πιο κρίσιμη», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
