Με ανακούφιση αλλά και λύπη ακούμε τελευταία τις δηλώσεις σας για τα λεγόμενα «εμβόλια κόβιντ-19», για το γεγονός ότι είναι πειραματικά, επικίνδυνα και χωρίς άδεια κυκλοφορίας, καθώς και για όλες τις παρενέργειες και τους θανάτους που έχουν προκαλέσει αλλά που ποτέ δεν φτάνουν στο σύστημα καταγραφής μέσω της διαδικασίας των κίτρινων καρτών.
Νοιώθουμε ανακουφισμένοι γιατί – επιτέλους – ανοίγουν τα στόματα των πλέον αρμόδιων να μιλήσουν για το ιατρικό αυτό ζήτημα που απειλεί να καταστρέψει βιολογικά και οικονομικά όσους ακόμα έχουν μείνει όρθιοι στην πολύπαθη χώρα μας.
Η ανακούφισή μας, όμως, μπλέκεται με θλίψη και απορίες καθώς αναρωτιόμαστε γιατί τόσους μήνες παραμένατε σιωπηλοί μπροστά στο δράμα εκατομμυρίων συμπολιτών μας που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας σήκωσε το μανίκι και εξέθεσε το σώμα του σε χίλιους κινδύνους – ακόμα και στον θάνατο.
Κυρίες και κύριοι
Καθώς πλέον το αφήγημα «Κόβιντ-19» έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα από τους κορυφαίους και έντιμους ειδικούς σε πολλές χώρες του κόσμου και καθώς η πολιτική εργαλειοποίησή του είναι ολοφάνερη, είναι καιρός να απαντήσετε και εσείς σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία κορυφαίοι και έντιμοι ειδικοί της βιοεπιστήμης σε πολλές χώρες έχουν ήδη απαντήσει.
1. Είναι η «κόβιντ-19» μια απολύτως νέα, διακριτή και επιστημονικά τεκμηριωμένη ασθένεια ή απλώς μια ετικέτα κάτω από την οποία ταξινομούνται όλες οι συνηθισμένες πνευμονικές λοιμώξεις; Πώς είναι δυνατόν από την στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η «νέα ασθένεια» να εξαφανίστηκε στατιστικά η εποχική γρίπη σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου;
2. Είναι τα γνωστά τεστ που αποτέλεσαν την διαγνωστική βάση της «κόβιντ-19» αξιόπιστα και κατάλληλα για διάγνωση ιογενών λοιμώξεων και μέτρηση ιικών φορτίων; (Γνωρίζουμε από τον ίδιο τον εφευρέτη τους που έχει πεθάνει, από κορυφαίους ειδικούς και από αποφάσεις δικαστηρίων σε Πορτογαλία, Αυστρία και Γερμανία ότι η διαγνωστική τους αξία είναι μηδενική σε αριθμό κύκλων ενίσχυσης του γενετικού υλικού άνω των 40 που ακολουθούν όλα τα εργαστήρια στον κόσμο και ότι το διαγνωστικό πρωτόκολλο που επινοήθηκε από έναν διεφθαρμένο Γερμανό ιολόγο είναι ένα μνημείο ντροπής για την ιατρική επιστήμη – μια διάτρητη μελέτη που επιβλήθηκε μέσα σε δυο μέρες ενώ η ορθή διαδικασία θέλει τουλάχιστον έξι μήνες).
3. Είναι οι φερόμενοι «θάνατοι από ή με κόβιντ-19» γνήσιοι και πραγματικοί ή οφείλονται σε άλλες κύριες αιτίες που παράτυπα και παράνομα αποσιωπήθηκαν ώστε να «φουσκώσουν» οι αριθμοί και να πιστέψουν οι πολίτες ότι υπάρχει μια «πανδημία οφειλόμενη σε έναν νέο ιό;». (Επίσημα χείλη έχουν ομολογήσει ότι «Το να έχεις Covid-19 δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις από Covid-19 αλλά εμείς έτσι το καταγράφουμε» – Τσιόδρας 5/5/20).
4. Υπάρχουν αυστηρά επιστημονικές αποδείξεις για την απομόνωση και την ταυτοποίηση του λεγόμενου «νέου ιού»; (Γνωρίζουμε από δεκάδες δηλώσεις κορυφαίων επιστημόνων και από παραδοχές επίσημων υγειονομικών αρχών, όπως τα CDC, ότι κανένα εργαστήριο στον κόσμο δεν έχει διαθέσιμο «κεκαθαρμένο απομόνωμα του νέου ιού»).
5. Σε ποιες μελέτες, έρευνες και βιβλιογραφικές αναφορές στηρίχθηκε η λεγόμενη «ασυμπτωματική μετάδοση»; Πώς μπορεί κάποιος χωρίς συμπτώματα, άρα με ανύπαρκτο ή ελάχιστο ιικό φορτίο, να μεταδώσει κάτι που προφανώς δεν έχει;
6. Και τέλος: με βάση το ίδιο το κρατικό αφήγημα, πώς είναι δυνατόν μια ασθένεια με επίσημο συνολικό ποσοστό θνησιμότητας 0,05% να γίνεται αιτία να καταστραφεί η ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τα απάνθρωπα και αντιεπιστημονικά μέτρα που επέβαλλαν όλες οι σχεδόν οι κυβερνήσεις;
Κυρίες και κύριοι
Είναι η ώρα να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας και να πάρουμε τις μεγάλες και έντιμες αποφάσεις. Σκοτάδι απλώνεται πάνω στην ανθρωπότητα και έχουμε χρέος να γίνουμε όλοι μικρές φλόγες ανθρωπιάς και αντίστασης. Το ξέρετε πια καλά: ο κίνδυνος δεν είναι ο «ιός» αλλά αυτοί που κρύβονται πίσω του και τα ζοφερά τους σχέδια σε βάρος της ανθρωπότητας – σχέδια που αν υλοποιηθούν, τελειώσαμε κυριολεκτικά ως άνθρωποι.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
