Στην ιστορία πέρασε ο 63ος τελικός του κυπέλλου Δωδεκανήσου που έγινε στο Δημοτικό Στάδιο της Ρόδου ανάμεσα στον Απόλλωνα Καλυθιών και τον Φοίβο Κρεμαστής (0 – 1). Ήταν ένας τελικός που από αγωνιστικής άποψης δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας σχεδόν σε όλη του την διάρκεια και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε να προσφέρει και πολλές συγκινήσεις στους φιλάθλους που έδωσαν το παρών στο Δημοτικό Στάδιο. Απλώς, το χαμένο πέναλτι των τυπικά γηπεδούχων στο 71’ και το γκολ που σημείωσαν οι φιλοξενούμενοι επτά λεπτά αργότερα, έκανε τον κόσμο να σηκωθεί λίγο από τη θέση του. Κατά τα άλλα, ήταν ένας μέτριος τελικός, από αυτούς που δεν θα μείνουν στη μνήμη μας για το ποδοσφαιρικό …υπερθέαμα που είχαν να προσφέρουν. Ήταν φανερό πως και οι δυο ομάδες πρόσεξαν πιο πολύ τις άμυνες του. Και αν αυτό ίσως το περίμενε κάποιος από την πλευρά του Απόλλωνα, ο οποίος προσπάθησε μάλλον να …καταστρέψει το παιχνίδι της ομάδας που φημίζεται για την πολύ καλή της κυκλοφορία, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Φοίβο. Αυτή τη φορά, η ομάδα της Κρεμαστής δεν είχε αυτοματισμούς, δεν είχε την ίδια φαντασία και έδειξε βραχυκυκλωμένη. Είχε μεν και πάλι την κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας, αλλά χωρίς ουσία. Ίσως η απουσία του Γιώργου Δελαπόρτα να ήταν αυτή που έπαιξε τελικά και τον καθοριστικότερο ρόλο. Ο νεαρός είναι τελικά, εγγύηση για τη μεσαία γραμμή και όταν αγωνίζεται προσδίδει άλλη φινέτσα στην ανάπτυξη της ομάδας (χωρίς βέβαια να θέλουμε να αδικήσουμε κανένα από τα παιδιά που έπαιξαν στον άξονα). Και ο Αξιώτης και ειδικά ο Θεοδοσίου έκαναν ότι μπορούσαν. Αν κάποιος αρέσκετε στο να ασχολείται με τα στατιστικά, τότε θα δει ότι ο Απόλλωνας είναι η ομάδα που δικαιούται να τα βάζει με την τύχη της καθώς είχε με το μέρος της, τις δυο κλασσικότερες ευκαιρίες του αγώνα. Μια στο 55’ όπου η μπάλα μετά από λάθος διώξιμο αμυνόμενου, «στρώθηκε» στον Δημητρά λίγο έξω από τη μικρή περιοχή αλλά αυτός «σημάδεψε» τα ουράνια και μια βέβαια με το χαμένο πέναλτι του Αρχοντούλη στο 71’. Είναι δυο περιπτώσεις που θα μπορούσαν να δώσουν στον Απόλλωνα τη δυνατότητα να «καθαρίσει» τον τελικό. Στο ποδόσφαιρο όμως δεν κερδίζει πάντα αυτός που χάνει τις πιο κλασσικές ευκαιρίες και –ειδικά- σε έναν τελικό όπου κρίνεται ένας τίτλος, αυτό που –μόνο- μετράει είναι να μπορείς να στείλεις τη μπάλα στα δίχτυα. Και αυτό το έκανε ο Φοίβος. Από εκεί και πέρα, από οργανωτικής άποψης ο τελικός τα πήγε καλά, ενώ θα πρέπει να αναφερθεί και το ότι για πρώτη φορά η απονομή έγινε στην σκεπαστή κερκίδα και όχι εντός αγωνιστικού χώρου που γινόταν έως σήμερα. Ήταν μια ιδέα του γενικού γραμματέα Βάϊου Γαμβρούδη η οποία σίγουρα έδωσε ένα διαφορετικό τόνο στην διοργάνωση. Το μόνο κρίμα ήταν ότι κατά την διάρκεια όπου η ΕΠΣΔ τιμούσε τη μνήμη του Μιχάλη Παπακαλοδούκα, κάποιοι έπαιζαν …ξύλο στην κερκίδα… Αλλά είπαμε, πολλές φορές η βλακεία είναι ανίκητη.
Δημήτρης Δραγάτης
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
«Αδελφέ, για πάρτη σου!»
Τίμησαν τη μνήμη του Παπακαλοδούκα (video)
Ασχήμιες στην ανάπαυλα! (video)
«Σκασμένος» ο Αρχοντούλης! (video)
Τσαγγάρης: «Σωστά δεν δόθηκε οφσαϊντ» (video)
Ορφανίδης: «Αποδόθηκε δικαιοσύνη!»
