Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο: η ιστορία επαναλαμβάνεται – άλλοτε σαν φάρσα και άλλοτε σαν τραγωδία. Διαφορετικοί πρωταγωνιστές, διαφορετικές συνθήκες αλλά πάντα οι ίδιοι στόχοι και οι ίδιοι μηχανισμοί παραγωγής δυστυχίας, πόνου και θανάτου. Καταδικασμένος στην απουσία νοήματος και οργανωμένος σε συστήματα εξουσίας που οδηγούν στις ίδιες πάντα τραγωδίες, ο κόσμος των ανθρώπων αναπαράγει συνεχώς τα ίδια λάθη και τα ίδια αδιέξοδα.
Στις κορυφές της αλαζονείας και ξεκομμένη από την ανθρώπινη κοινότητα, κάθε εξουσία μεταμορφώνεται σε τυραννία και καταλήγει σε ανίατη μήτρα του κακού. Υποκατάστατο μιας ανέφικτης αθανασίας, το πάθος για δύναμη και εξουσία, παλιό όσο και ο άνθρωπος, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί κεντρικό μοχλό κίνησης του πολιτισμού και της ανθρώπινης ιστορίας. Φαραώ, βασιλείς, αυτοκράτορες της παρακμής, παλιοί και σύγχρονοι ηγέτες, όλοι διεξάγουν μάταιο αγώνα ενάντια στο θάνατο. Κυρίαρχοι στη ζωή αρνούνται να υποταχθούν στην κυριαρχία του θανάτου. Και για να πετύχουν την δική τους απατηλή αθανασία οδηγούν εκατομμύρια άλλους στο θάνατο.
Στον βασικό του πυρήνα ο ναζισμός ήταν και είναι μια θεωρία μηδενισμού, βίας, μεγαλομανίας, παραφροσύνης και θανάτου. Στον ιδεολογικό του πυρήνα ήταν εφαρμοσμένη βιολογία, φυλετισμός, ρατσισμός και κοινωνικός δαρβινισμός. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Αρκετές, όμως, λεπτομέρειες παραμένουν άγνωστες ή όχι τόσο γνωστές. Ας κάνουμε μια (ακόμα) σύντομη αυτοψία σε κείνα τα ζοφερά χρόνια.
Πολλές ήταν οι εξωφρενικές επινοήσεις του ναζιστικού κινήματος, ανάμεσα τους και η εισαγωγή του λεγόμενου «γενεαλογικού διαβατηρίου», ενός πιστοποιητικού που επιβλήθηκε με νόμο τον Απρίλιο του 1933 και επεκτάθηκε με τους νόμους της Νυρεμβέργης του 1935. Στην ουσία επρόκειτο για ένα «αποδεικτικό καταγωγής» με το οποίο οι Γερμανοί πολίτες πιστοποιούσαν ότι ανήκαν στην «Άρια Φυλή».
Αρχικά εφαρμόστηκε μόνο για τον έλεγχο των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να γίνει εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από «μη Αρίους» και Εβραίους. Στη συνέχεια η εφαρμογή του έγινε υποχρεωτική σε ολόκληρο τον πληθυσμό της Γερμανίας. Ειδικά για τα μέλη όλων των ναζιστικών οργανώσεων (NSDAP, SS, SA) ο έλεγχος καταγωγής πήγε πίσω μέχρι το 1800. Ένας ολόκληρος μηχανισμός στήθηκε για να ελεγχθεί η καταγωγή των πολιτών και να εντοπιστούν όλοι οι «φυλετικάανεπιθύμητοι» που δεν είχαν θέση το ναζιστικό αφήγημα της φυλετικής ανωτερότητας. Αποτέλεσμα αυτού του αδιανόητου απαρτχάιντ ήταν ο κοινωνικός αποκλεισμός όσων δεν είχαν «άρια καταγωγή», η γκετοποίησή τους και η οικονομική τους εξόντωση παράλληλα με την βιολογική εξόντωση αναπήρων, ψυχικά ασθενών και άλλων ανεπιθύμητων ομάδων με το τερατώδες «σχέδιο Τ4».
Εν έτη 2021 οι αναλογίες και οι ομοιότητες είναι φανερές – ή μήπως όχι;
Αν αντικαταστήσουμε τους όρους και τις ονομασίες των νόμων της ναζιστικής εποχής με την τρέχουσα ορολογία του υγειονομικού αφηγήματος, οι μηχανισμοί διαχωρισμού των πολιτών, οι στόχοι και οι συνέπειες είναι πανομοιότυποι. Η νοσηρή επινόηση του απάνθρωπου διλήμματος «εμβολιασμένος ή πολίτης δεύτερης κατηγορίας» είναι επανάληψη του ναζιστικού αφηγήματος «καθαρός Γερμανός ή αποκλεισμένος από την ζωή».
Τότε, αν ήσουν «καθαρός Γερμανός» είχες δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στην ελευθερία. Τώρα, αν είσαι εμβολιασμένος διατηρείς κάποια αυτονόητα προνόμια αλλά η ελευθερία που σου υποσχέθηκαν είναι απατηλή. Τότε, αν ήσουν Εβραίος, Σλάβος, σωματικά ανεπαρκής ή ψυχικά διαταραγμένος σε καταργούσαν από το επίσημο σύστημα ή σε ξεπάστρευαν. Τώρα, αν είσαι ανεμβολίαστος σε βάζουν σε αναστολή εργασίας και σου κάνουν την ζωή κόλαση μέχρι να υποκύψεις ή να πεθάνεις της πείνας υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια και την ελευθερία σου.
Τότε, το Τρίτο Ράιχ είχε ως κυρίαρχο σύνθημα: «Για την ασφάλειά σου». Τώρα, για την κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων σου και την καταστροφή της ζωής σου έχουν το ίδιο σταθερό, δόλιο και καταχρηστικό επιχείρημα: «Για την προστασία της δημόσιας υγείας».
Σχεδόν 89 χρόνια μετά και ο εφιάλτης συνεχίζεται. Ίδιοι στόχοι, διαφορετικά αφηγήματα.Οι ομοιότητες φανερές, πιο φανερές δεν γίνεται – εκτός και αν οι λέξεις έχασαν τελείως το νόημά τους.
(Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ελεύθερος να υπακούς» ο καθηγητής ιστορίας Γιόαν Σαπουτό περιγράφει την επέκταση της ναζιστικής θεωρίας στην μεταπολεμική Γερμανία μέσω ανώτατων στελεχών των Ναζί και των Ες-Ες που με διάφορους τρόπους – ανάμεσά τους και με εκπαιδευτικά ιδρύματα – συνέχισαν και εφάρμοσαν την ναζιστική θεωρία διαχείρισης ανθρώπινων πόρων σε όλα τα επίπεδα διοίκησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι μια πραγματική αποκάλυψη και δικαιολογεί την άποψη ορισμένων σύγχρονων ερευνητών ότι το όραμα για το «Ράιχ των χιλίων ετών» είναι σε πλήρη εξέλιξη με άλλους τρόπους και με άλλα αφηγήματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ το φαινόμενο «Κόβιντ19» ξεκίνησε από την Κίνα, η ουσιαστική εργαλειοποίησή και η επέκτασή του υλοποιήθηκε από την κλίκα του Γερμανού ιολόγου Κρίστιαν Ντρόστεν που σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας της Γερμανίας, τον Π.Ο.Υ. και εκπροσώπους των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών επέβαλλε το αντιεπιστημονικό διαγνωστικό πρωτόκολλο με βάση το οποίο ξεκίνησε η τυπική σκηνοθεσία ενός προσχεδιασμένου υγειονομικού σεναρίου).
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
