(«Συνεργός δεν θα γίνω στην απάτη κι ας με λένε τρελό και παραβάτη» – τραγούδι σε στίχους Αντώνη Ανδρικάκη και μουσική / ερμηνεία Αντώνη Βαρδή στο Άλμπουμ «Κοινή γνώμη» (1994).
Ίσως μια λέξη είναι αρκετή για να συνοψίσει αυτό που ζούμε σε εγχώριο και σε παγκόσμιο επίπεδο τους τελευταίους 19 μήνες. Η λέξη: ΑΠΑΤΗ. Βρισκόμαστε στο κέντρο μιας τερατώδους επιστημονικής, ιατρικής, πολιτικής και νομικής απάτης που συντρίβει ζωές, ψυχές και σώματα και απειλεί με ολοκληρωτικό αφανισμό τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.
Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι μια «πανδημία» αλλά ένα παγκόσμιο σχέδιο μεταμόρφωσης των κοινωνιών και των συστημάτων διακυβέρνησης. Στόχος: όχι μόνον ο υγειονομικός έλεγχος αλλά η απόλυτη, ολοκληρωτική επιτήρηση σε όλο το φάσμα της ζωής και του θανάτου των πολιτών. Πρόκειται για μια κολοσσιαία συμπαιγνία, για μια γιγαντιαία απάτη. Αν αυτή η απάτη κυριαρχήσει και γίνει μόνιμη ο ελεύθερος, βιολογικός άνθρωπος σύντομα θα αποτελεί κομμάτι της ανθρώπινης προϊστορίας.
Στο λεξικό διαβάζουμε: απάτη είναι η παραπλανητική πράξη με σκοπό τη δυσανάλογη ωφέλεια. Αγυρτεία ή τσαρλατανισμός είναι η ιατρική απάτη. Νομικά η απάτη προσδιορίζεται στο άρθρο 386 του Ποινικού Κώδικα.
Φυσικά, το φαινόμενο της απάτης δεν είναι καινούριο. Με μια μικρή δόση υπερβολής θα λέγαμε ότι κάθε ανθρώπινη ζωή περιέχει μια συλλογή από απάτες και ότι ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι και αυτή – ανάμεσα στ’ άλλα – μια ατέλειωτη συλλογή από εμπειρίες απάτης. Και δεν αποκλείεται όλα τα ανθρώπινα πλάσματα να είναι θύματα μιας ανεξήγητης μεταφυσικής απάτης.
Όσο για τις επίγειες απάτες – απ’ όλα έχει ο μπαξές. Απάτες μικρές και μεγάλες, σοβαρές και αστείες, καλοστημένες και κακοστημένες. Απάτες που αποκαλύπτονται γρήγορα και άλλες που κρατάνε χρόνια. Απάτες από επώνυμους και απάτες από ανώνυμους. Απάτες με ήπιες συνέπειες και απάτες που προκαλούν συμφορές και τραγωδίες.
Μεγάλη είναι και η διασπορά απατεώνων στο γενικό πληθυσμό. Απατεώνες της πλάκας και απατεώνες τσακάλια. Απατεώνες φτωχαδάκια και απατεώνες με πανάκριβα κουστούμια. Απατεώνες που φαίνονται από μακριά και απατεώνες υπεράνω υποψίας. Απατεώνες που τιμωρούνται και άλλοι που δεν τους αγγίζει ο νόμος. Και όσο πιο ψηλά στην κοινωνική κλίμακα και στα επίπεδα εξουσίας βρίσκονται τόσο πιο αδίστακτοι, άπληστοι και επικίνδυνοι είναι.
Η γκάμα στρατηγικών και μεθόδων των απατεώνων είναι μεγάλη αλλά όλες έχουν ένα κοινό σημείο: το θύμα. Για να υπάρξει απάτη πρέπει να υπάρξει θύμα αρκετά αφελές και πρόθυμο να εξαπατηθεί. Και όσο περισσότερα τα πρόθυμα θύματα τόσο μεγαλύτερη η απάτη και τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη του απατεώνα.
Για πολλούς απατεώνες η απάτη είναι τρόπος ζωής, πάθος, ναρκωτικό. Ζουν με την απάτη και για την απάτη και σαν γύπες περιφέρονται πάνω από τα ανυποψίαστα θύματά τους. Και αν την πατήσουν και βρεθούν στη φυλακή – ακόμα και κει ανθίζουν, εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους και δεν σταματούν μπροστά σε κανένα εμπόδιο
Κορυφαίοι και έντιμοι επιστήμονες και ερευνητές έχουν χαρακτηρίσει την τρέχουσα «υγειονομική κρίση» ως scam, fraud, hoax, δηλαδή απάτη. Ανάμεσά τους και ο πολύ σημαντικός βρετανός ιατρός και συγγραφέας εκατοντάδων βιβλίωνVernonColemanο οποίος στο πρόσφατο βιβλίο του έδωσε τον τίτλο «Κόβιντ-19 – Η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία» – Σεπτέμβριος 2020.Μια απάτη με δισεκατομμύρια θύματα.
Απατεώνας, συνεργός ή θύμα: κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της. Σπορά και θερισμός: νόμος απαράβατος. Κανένας δεν γλυτώνει από τις συνέπειες των πράξεών του.
Συχνά, θυμάμαι έναν ισχυρισμό του Εμίλ Σιοράν (Ρουμάνος στοχαστής 1911 – 1995) και κάθε φορά μου ξεφεύγει το ίδιο στραβό μειδίαμα: «Ο μόνος λόγος που ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον είναι ότι είμαστε όλοι απατεώνες». Υπερβολικός ισχυρισμός;… Εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον εαυτό μας.
Για να μην φτάσω στο σημείο να επιβεβαιώσω τον ισχυρισμό του Σιοράν, τελευταία, όλο και πιο συχνά, ψιθυρίζω το τραγούδι των Ανδρικάκη – Βαρδή. Είναι και αυτός ένας τρόπος να ελαχιστοποιήσω τον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι μας να γίνουμε κάποια στιγμή απατεώνες ή συνεργοί στην απάτη…
«Συνεργός δεν θα γίνω στην απάτη κι ας με λένε τρελό και παραβάτη…»
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
