“Πέθανε χθες ο θρύλος του ροδιακού ποδοσφαίρου Νίκος Μαλιαράκης. Η καριέρα του στον Ροδιακό και τα ποδοσφαιρικά του “κατορθώματα» έχουν μείνει βαθιά στις μνήμες και στις καρδιές όλων όσων έζησαν εκείνη την εποχή”. Τα παραπάνω αναφέρει σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο Ηρακλής Μαριτσών με αφορμή το δυσάρεστο γεγονός. Ο σύλλογος προσθέτει και τα ακόλουθα:
“Ο μεγάλος τυχερός από την ατυχία του Νίκου, να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο στην μικρή ηλικία των 36 από τον Ροδιακό λόγω υγείας, ήταν ο ποδοσφαιρικός σύλλογος ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΡΙΤΣΩΝ τον οποίον και υπηρέτησε πιστά και ανελλιπώς σχεδόν για πάνω από 15 χρόνια. «Προσγειώθηκε» στα Μαριτσά στα μέσα της δεκαετίας του 60 επί Προεδρίας Γιώργου Παπαδημήτρη. Ανέλαβε αμέσως τα ηνία ως προπονητής και αλώνιζε τα γήπεδα ταυτόχρονα και ως παίκτης με μοναδικό και παραδειγματικό σθένος.
Η διαφορά στο περιφερειακό ποδόσφαιρο ήταν άμεση και αποτελεσματική. Τα νέα παιδιά των Μαριτσών βρήκαν επιτέλους το είδωλό τους και το κίνητρο ταυτόχρονα να γεμίσουν την άδεια καθημερινότητα στο χωριό τους. Ο Μαλιαράκηςενέπνευσε κυριολεκτικά τους μεγαλύτερους και τους αρμόδιους φορείς να ξεκινήσουν άμεσα τις διαδικασίες για την απόκτηση του πρώτου γηπέδου αφού μέχρι το 1968 παίζαμε μπάλα στα χωράφια του σημερινού Προφήτη Ηλία. Κυριολεκτικά, κοσμογονία στα Μαριτσά. Λόγω των φιλικών σχέσεων του Νίκου με τα μεγάλα ταλέντα του ροδιακού ποδοσφαίρου και της τεράστιας αναγνωρισημότητάς του και αποδοχής, τα Μαριτσάέγιναν για πολύ καιρό το κέντρο προπόνησης και φιλικής παρέλασης όλων των μεγάλων ονομάτων, πάντα σε φιλικά παιχνίδια με τον Νίκο και τις ομάδες του των Μαριτσών.
Όλοι παρέλασαν. Ορέστης Παυλίδης του Ολυμπιακού, Γιάννης Παυλίδης, Ξύπας, Παπακαλοδούκας, Κάτρης, Καραντάνιδες, Σαμπάνης, Ντάλιας από όσους μπορούμε να θυμηθούνε. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν προπονούσε φιλικά τον Ορέστη Παυλίδη ως τερματοφύλακα αν και ήταν αμυντικός στον Ολυμπιακό. Αυτές οι προπονήσεις, βοήθησαν πάρα πολύ τον Παυλίδη όταν αγωνιζόμενος σε ένα αγώνα του Ολυμπιακού ως αμυντικός, κλήθηκε να αντικαταστήσει τον τραυματισμένο τερματοφύλακα της ομάδας διότι δεν είχαν άλλο δικαίωμα αλλαγής και αντικατάστασης.
Γιόμιζε το γήπεδο τον Μαριτσών από φανατικούς οπαδούς. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι ήταν εκεί, να χειροκροτήσουν την ομάδα και τον Μαλιαράκη και να «βρίσουν» τον Διαιτητή όταν το αποτέλεσμα δεν μας βόλευε. Φυσικά, ποτέ δεν έλειψαν και τα ευτράπελα. Μετά την αναγέννηση του ποδοσφαίρου στα Μαριτσά, αρκετοί μαθητές του γυμνασίου και λυκείου, παρασυρόμενοι από την αίγλη και τον ίστρο της ποδοσφαιρικής δόξας, επιδιδόμενοι στις προπονήσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση στην 11κάδα, παραμελούσαν τα μαθήματά τους. Ε, αυτό, ιδιαίτερα οι μανάδες, δεν το συγχωρούσαν στον Μαλιαράκη τον οποίον θεωρούσαν υπεύθυνο για τους χαμηλούς βαθμούς του σχολείου. Περίμεναν λοιπό έξω από γήπεδο, ακόμα και κατά την διάρκεια των προπονήσεων και έψελναν τον εξάψαλμο στον Νίκο. Και αυτός πάντα χαμογελαστός «διέφευγε» από την πίσω πόρτα του γηπέδου. Άστε τις «θρυλικές επιθέσεις» των γυναικών κατά των διαιτητών όταν κάποιος από αυτούς είχε το θράσος να αποβάλει τον Νίκο από αγώνα.
Αυτός ήταν ο Νίκος Ο Μαλιαράκης. Τα Μαριτσά, δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.
Στράτα καλή φίλε μας!!!!!”
