Συμπληρώνονται σήμερα δεκαέξι χρόνια χρόνια από την στιγμή που ο Γιάννης Κοσκινιάτης δεν είναι ανάμεσα μας. Σαν σήμερα, στις 29 Οκτωβρίου του 2008 ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι.
Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ρόδο στις 25 Αυγούστου του 1983. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον έκανε από μικρό να ξεχωρίσει και να δείξει ότι θα γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής. Η αγαπημένη του ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός και όνειρο του ήταν μια μέρα να φορέσει την φανέλα του και να «πατήσει» το Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Στο σχολείο ήταν άριστος μαθητής, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να παίζει παράλληλα και πολλές ώρες μπάλα. Που τον έχανες, που τον έβρισκες σε ένα γήπεδο η μία αλάνα ήταν, ήξερε να τα συνδυάζει όλα.
Ο κολλητός του φίλος Χρύσος Σταματίου μας είπε ότι ο Γιάννης ήταν ένα άτομο που τον διέκριναν χαρίσματα που λίγοι άνθρωποι έχουν ή μπορούν να συνδυάσουν μαζί. Πάντα ήταν άνθρωπος μετριόφρων και χαμηλών τόνων. Είχε πνεύμα νικητή και προσπαθούσε πάντα να κερδίζει… ακόμη και στο τάβλι με τους φίλους του!!! Ήταν άνθρωπος αξιοπρεπής και υπερήφανος, γι΄ αυτό και όταν έπαιζε σε ερασιτεχνικές ομάδες δούλευε παράλληλα σαν σερβιτόρος, για να μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες του και να μην επιβαρύνει κανέναν. Αυτοί που τον γνώριζαν θυμούνται έναν άνθρωπο χαμογελαστό, που πάντα είχε να πει ένα καλό λόγο για όλους και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ο Γιάννης ήταν από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές του Διαγόρα που οι φίλαθλοι της ομάδας της Ρόδου δεν τον έβριζαν ποτέ αλλά αντιθέτως τον ήθελαν στην ομάδα τους… τον αγαπούσαν όλοι πραγματικά!!! Χαρακτηριστικά είπε ο Χρύσος πως ήταν σχεδόν αδύνατον να πάνε σε κάποιο μαγαζί της παλιάς πόλης βράδυ να διασκεδάσουν, χωρίς να κάνουν τουλάχιστον είκοσι στάσεις για να του μιλήσουν φίλοι… και όταν τελικά κατάφερναν να φτάσουν στο μαγαζί, ο Γιάννης δεν είχε κανένα πρόβλημα (αν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος φίλος από την παρέα δεν είχε καλή διάθεση), να φτάσει στο σημείο να γελοιοποιήσει τον εαυτό του προκείμενου να περάσουν όλοι καλά με τα αστεία του.
Και όταν ο Γιάννης δεν μπορούσε να ακολουθήσει την υπόλοιπη παρέα σε κάποια έξοδο λόγω ποδοσφαιρικών υποχρεώσεων, πάντα τα παιδία κοιταζόντουσαν μεταξύ τους και έλεγαν χαρακτηριστικά « Η παρέα θέλει Μπόσκι για ν’ ανέβει». Όπως όμως συμβαίνει η ζωή δεν είναι πάντα τόσο ωραία, έχει και τις άσχημες στιγμές της. Μια τέτοια μελανή στιγμή στην ζωή του Γιάννη ήταν ο χαμός του αδερφού του Ανδρέα σε τροχαίο δυστύχημα. Ο Γιάννης όπως ήταν φυσικό το πήρε πολύ βαριά αλλά προσπάθησε να φανεί δυνατός και να το ξεπεράσει, όπως έκανε και με όλους τους φίλους του… πάντα τους στήριζε στα δύσκολα και πάντα προσπαθούσε να τους βοηθάει όλους.Ο Γιάννης πήγε στο πρώτο δημοτικό σχολείο Ιαλυσού. Στους σχολικούς αγώνες τον είδε ο δάσκαλος Νίκος Σπάρταλης και δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει το ταλέντο του. Αμέσως τον πήρε στις ακαδημίες του Κλεάνθη όπου και έπαιξε σε όλες τις ομάδες, μετά πήγε στον Απόλλωνα Καλυθιών, ενώ παράλληλά ήταν και σε όλες τις μεικτές Δωδεκανήσου. Εκεί τον είδε κάποιος σκάουτερ της ΑΕΚ και τον κάλεσε να δοκιμαστεί για λογαριασμό των κιτρινόμαυρων, ενώ παράλληλα δοκιμάστηκε και από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Οι άνθρωποι της Ένωσης έμειναν πολύ ευχαριστημένοι (μάλιστα τον ενέκριναν και οι επτά από τους ανθρώπους της που τον είδαν), αλλά λόγω αλλαγής στα διοικητικά της ΑΕΚ η μετεγγραφή δεν πραγματοποιήθηκε. Στον Απόλλωνα Καλυθιών τον παρακολουθούσε ο Τεχνικός του Διαγόρα Καλαϊτζίδης Δημήτρης όπου και τον πήρε στην ομάδα. Με την ομάδα του Διαγόρα στην Γ΄ Εθνική είχε 61 συμμετοχές πετυχαίνοντας 4 γκολ καθώς επίσης μια άνοδο στην Β΄ Εθνική!
Η αγωνιστική περίοδος 2008 – 2009 είχε ξεκινήσει αλλά ο Γιάννης λόγω μιας επέμβασης στο χέρι είχε μείνει πίσω σε προπονήσεις. Το κύπελλο «έβγαλε» Διαγόρα – Ολυμπιακό και ο Γιάννης τα «έβαλε» με την τύχη του, που δεν μπορούσε να είναι έτοιμος. Ο τεχνικός του Διαγόρα Παύλος Δερμιτζάκης τον κάλεσε στην αποστολή αν και ήταν ανέτοιμος (τον ήθελε κοντά του επειδή όπως έλεγε, ο Γιάννης ήταν το γούρι του) αλλά ο Γιάννης όπως προαναφέραμε ήταν πολύ υπερήφανος για να το δεχτεί όσο και αν ήθελε να αγωνιστεί σε εκείνο το παιχνίδι. Τελικά δεν κατάφερε ποτέ να πάει στο γήπεδο…. Το παιχνίδι ήταν στο δεύτερο ημίχρονο, ο Διαγόρας ήταν μπροστά στο σκορ με 2 – 1 όταν ξαφνικά τα φώτα του δημοτικού σταδίου έσβησαν. Ο κόσμος άρχισε μέσα στο σκοτάδι να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του και οι ποδοσφαιριστές του Διαγόρα χάρηκαν νομίζοντας πως είχε έρθει στο γήπεδο…. Στην συνέχεια ακούστηκε ένα άλλο σύνθημα «Μπόσκι ζεις εσύ μας οδηγείς»… οι ποδοσφαιριστές τότε κατάλαβαν.. όταν άναψαν και πάλι οι προβολείς σχεδόν όλοι οι παίκτες του Διαγόρα ήταν πεσμένοι στο χόρτο και έκλαιγαν σαν μικρά παιδία για τον αδικοχαμένο Γιάννη. Ήταν 29 Οκτωβρίου του 2008!
Ήθελε να αγωνιστεί εναντίον της αγαπημένης του ομάδας και να παίξει τόσο καλά ώστε να τον ζητήσουν μεταγραφή. Ήθελε να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο το πρόσωπο του αγώνα και όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομα του και τελικά το κατάφερε!!! Μπορεί να μην βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο αλλά σίγουρα τα έβλεπε όλα από ψηλά…
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν τις ημέρες εκείνες για τους λόγους που τον οδήγησαν να βάλει τέλος στην ζωή του… του πραγματικούς λόγους τους ξέρει όμως μόνο ο ίδιος και τους έχει πάρει μαζί του….
Το news12 έκανε αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Γιάννη Κοσκινιάτη για να τιμήσει την μνήμη του. Ευχαριστεί θερμά τους φίλους του Γιάννη, Χρύσο Σταματίου, Θεόδωρο Λυριστή, Ανδρέα Κόγγο, Γιώργο Καραγιάννη, Τάσο Μακρή, Λευτέρη Σκυλά και Κώστα Κωστάκη για την βοήθεια τους σε φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες από την ζωή του Γιάννη.
Σάββας Βερύκιος
