Πολλές φορές αναλογίζεσαι. Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε εμείς; Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο εύκολα και πιο συγκεκριμένα, αν δεν είχαν μαζευτεί τόσοι πολλοί παραλογισμοί μαζί. Διαβάζοντας μια πρόσφατη συνέντευξη του Γιάννη Ιωαννίδη στην εφημερίδα «Δημοκρατία», ήθελα να βάλω …τα κλάματα. Γιατί για μια ακόμα φορά συνειδητοποίησα ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να …χωνευτούν. Και ότι δεν τα βλέπει μόνο ένας μέσος Έλληνας έτσι. Από την ίδια οπτική τα αντιμετωπίζει και ένας ειδικός, του βεληνεκούς του Ιωαννίδη. Οπότε, λες, δεν μπορεί. Κάτι λάθος γίνεται. Ο κ. Ιωαννίδης σχολιάζοντας τα μέτρα για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, έκανε λόγο για …παράνοια. Και αναρωτιέται. Πως γίνεται εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι να μπορούν να είναι μαζί στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά όχι και στα εστιατόρια, τα γήπεδα και άλλους εσωτερικούς χώρους; Την ίδια απορία δηλαδή που έχουν και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας. Που δεν είναι γιατροί αλλά άνθρωποι του μεροκάματου. Δεν ξέρω αν κάποτε θα δοθεί μια πειστική απάντηση στην παραπάνω ερώτηση. Νιώθω ότι ίσως θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να έχουμε μια απάντηση από επίσημα χείλη. Οπότε μάλλον θα συνεχίσουμε να ζούμε με την ίδια απορία. Και ενδεχομένως και με ένα σωρό άλλες οι οποίες όλες μαζί συνθέτουν ένα άκρως προβληματικό τοπίο. Ψυχραιμία…
