Θυμάστε που μας έλεγαν πάντα ότι οι Έλληνες είναι ίσως ο μόνος λαός σε ολόκληρο τον κόσμο που έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, το οποίο δε συναντάς σε κανέναν άλλον λαό;; Ίσως να το έχουν και οι γείτονες Τούρκοι, με τους οποίους, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι προφανές ότι έχουμε πολλά κοινά.
Αυτό το χαρακτηριστικό είναι το φιλότιμο. Η «τσίπα» που λέμε. Αυτό το γνώρισμα, που κάνει τον άνθρωπο ευαίσθητο απέναντι στο συνάνθρωπό του. Που θα τον παρακινήσει να τον βοηθήσει χωρίς να τον ξέρει, να τον νιώσει σα να είναι και αυτός στην ίδια κατάσταση, να κάνει την αυτοκριτική του όταν χρειαστεί.
Αυτό, λοιπόν, το γνώρισμα των συμπατριωτών μου, όσο περνούν τα χρόνια φθίνει. Δεν το συναντά κανείς εύκολα και συχνά πλέον. Οι άνθρωποι πρώτα από όλα έχουν πάψει να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Μπορεί κανείς εύκολα να παρατηρήσει ότι πχ στα Μ.Μ.Μ. οι περισσότεροι κοιτούν το κινητό τους και ελάχιστοι ανταλλάσσουν ματιές με τους συνεπιβαίνοντες.
Οι πολιτικοί μας όχι απλά δεν έχουν το φιλότιμο να υπερασπίζονται και προστατεύουν το λαό ή να παραιτούνται από τη θέση τους, όταν δεν είναι αντάξιοι αυτής, αλλά ακόμη και αν τα πιστεύω τους διαφέρουν, το φιλότιμο το υπερνικάνε η απληστία και η ματαιοδοξία. Έχουμε αποχαυνωθεί. Έχουμε γίνει εξαιρετικά εγωπαθείς. Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, που λένε. Ο θάνατός σου η ζωή μου.
Και κάπου εκεί ψάχνουμε να βρούμε το όποιο υπόλειμμα φιλότιμου έχει περισσέψει σε αυτή την κοινωνία. Και δόξα τω Θεώ υπάρχει ακόμα. Πρόσφατα το συναντήσαμε στη δράση των υγειονομικών μας, που βρίσκονται σε αναστολή και που παλεύουν νύχτα και μέρα να βρουν το δίκιο τους, αλλά κυρίως να αλληλοστηριχθούν μεταξύ τους. Και εκεί εμφανίζονται και οι άλλοι άνθρωποι, που δεν είναι υγειονομικοί ή που δεν είναι σε αναστολή και που στηρίζουν και βοηθούν από το υστέρημά τους και με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας. Θα μου πείτε «Δε χρειαζόταν να τα περάσουμε όλα αυτά για να καταλήξουμε σε τέτοια συμπεράσματα» και θα συμφωνήσω, αλλά καλώς ή κακώς υπό τέτοιες συνθήκες είναι που οι πράξεις αυτές εμφανίζονται και έχουν αξία.
Γεννήθηκα στα Χανιά και στη συνέχεια έζησα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο Ηράκλειο Κρήτης και παράλληλα εργάστηκα στην εστίαση και σε διαφημιστικές προωθήσεις προϊόντων. Από το 2014 ξεκίνησα να εργάζομαι σε τουριστικές επιχειρήσεις σε διάφορα αντικείμενα, όπως ξεναγήσεις, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σέρβις κ.α. Ως ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς παρατηρώ, προβληματίζομαι και δοκιμάζω καινούρια πράγματα με σκοπό την εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησα να εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός, ενώ στα ενδιαφέροντά μου συγκαταλέγονται η συγγραφή παραμυθιών, η χειμερινή κολύμβηση, η μαγειρική και τα ταξίδια.
