Πιστοποιητικό εμβολιασμού λοιπόν. Προσπαθούν να το «χώσουν» με το έτσι θέλω στις ζωές μας. Ένας …χαλκάς στη μύτη, να μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε under control. Και ότι δεν αποτελούμε δημόσιο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Για να προσπαθήσουμε να πάμε και ένα βήμα παραπέρα όμως. Ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί η ακόλουθη φανταστική ιστορία…
Πας σε ένα εστιατόριο, και σε ρωτάνε αν έχεις πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης κτλ… Απαντάς, «μάλιστα έχω». Οπότε κάθεσαι στο τραπέζι. Και έρχεται ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία. Και αρχίζεις. «Ο κύριος που θα με σερβίρει και θα με πλησιάσει έχει πιστοποιητικό;». Ναι, σου απαντάνε. Και συνεχίζεις. «Ωραία, έχει επίσης πιστοποιητικό ότι δεν μπορεί να μου μεταφέρει κάποια άλλη μεταδιδόμενη ασθένεια; Ηπατίτιδα ας πούμε. Ή HIV. Γιατί εγώ δεν δέχομαι να με σερβίρει κάποιος με μεταδοτική ασθένεια». Και αν θες το πας ακόμα και πιο πέρα. Προσέξτε. «Ο κύριος που θα με σερβίρει μήπως χρησιμοποιεί χάπια; Ή μήπως παίρνει ναρκωτικά; Γιατί εγώ δεν θέλω να με σερβίρει κάποιος ο οποίος κάνει χρήση …κοκαΐνης ας πούμε. Θέλω να είμαι σίγουρος. Οπότε επιθυμώ και μια πρόσφατη …τοξικολογική εξέταση. Αν υπάρχει και αυτή, τότε ναι, μπορώ να κάτω για να με σερβίρει…».
Η παραπάνω ιστορία προφανώς και είναι φανταστική. Δεν έχει συμβεί, τουλάχιστον προς το παρών.
Θα μπορούσε όμως να είναι κάτι αντίστοιχο με το πιστοποιητικό εμβολιασμού που προσπαθούν να εισάγουν στη ζωή μας. Γιατί πιστοποιητικό μόνο για το νέο ιό; Δεν θα μπορούσε να ζητηθεί πιστοποιητικό και κάποιος άλλης μεταδιδόμενες ασθένειας; Τόσα χρόνια δηλαδή όλοι όσοι μας σέρβιραν ήταν υγιείς; Περνούσαν από ιατρικές εξετάσεις πριν πιάσουν δουλειά;
Για κάντε την πιο πάνω φανταστική ιστορία, εικόνα στο μυαλό σας. Για προσπαθήστε να σκεφτείτε πως θα μπορούσε να είναι η κοινωνία μας όταν μπαίνουν οι υποχρεωτικότητες και τα πιστοποιητικά στην καθημερινότητα μας. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν αναλογιστεί. Αλλά το να παραδίδεις έτσι απλά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα ίσως είναι πολύ επικίνδυνο. Διότι ουσιαστικά, φυλακίζεσαι μόνος σου…
