Έφτασα στην Κω και την βρήκα εντυπωσιακή και γοητευτική όπως πάντα, καθώς άφησε πίσω της τον σεισμό και κοιτάει μπροστά, έχοντας την δύναμη και την προοπτική να ξεχωρίσει και να συνεχίσει την το όμορφο ταξίδι της στο Ελληνικό Αιγαίο. Αφού ολοκλήρωσα τον κύκλο των συναντήσεων και των επισκέψεών μου στο νησί, κάθισα σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο παραγγέλνοντας ένα πιάτο της τοπικής γαστρονομίας.
Στα γύρω τραπέζια υπήρχαν κάποιες παρέες και σχεδόν δίπλα μου έτρωγε ένας νέος άνθρωπος που το ντύσιμό του παρέπεμπε σε γιατρό, καθώς φορούσε στολή ιατρικού επαγγέλματος. Τον χαιρέτησα και σε λίγο αρχίσαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
«Είμαι ιδιώτης γιατρός, μου είπε αφού συστηθήκαμε, κατάγομαι από την Κω και έχω έρθει από το εξωτερικό όπου εργάστηκα αρκετά χρόνια. Η ειδικότητά μου είναι χρήσιμη για το νησί μου που στερείται από πολλές ιατρικές ειδικότητες που δεν μπορεί να τις παρέχει το κράτος στελεχώνοντας επαρκώς το νοσοκομείο της Κω, όπως συμβαίνει στα περισσότερα νησιά.
Άνοιξα σύγχρονο ιατρείο, επένδυσα χρήματα στον τόπο μου, εργάζομαι πολλές ώρες και νιώθω ότι προσφέρω, παρέχοντας υπηρεσίες υγείας στο αντικείμενο που σπούδασα και ειδικεύτηκα. Θέλω όμως να πω το παράπονό μου μήπως ακουστεί αφού θέλω να προτείνω κάτι σαν γιατρός και σαν νησιώτης…»
«Το παράπονό μου λοιπόν είναι ότι θέλω και μπορώ να εργάζομαι ως εθελοντής μια φορά την εβδομάδα στο νοσοκομείο της Κω ή για κάποιο διάστημα εντός του έτους που θα μου καθορίσει το νοσοκομείο και δεν μπορώ γιατί δεν επιτρέπεται. Πήγα ρώτησα στο νοσοκομείο, οι άνθρωποι μου είπαν μπράβο και συγχαρητήρια για την καλή μου πρόθεση αλλά δεν μπορώ να πάω γιατί δεν υπάρχει τέτοια νομοθετική ρύθμιση και δεν θα μπορώ να έχω δικαίωμα υπογραφής ή διάγνωσης.
Μα θέλω να εξυπηρετώ δωρεάν και να καλύπτω πλήρες ωράριο, ιατρού της ειδικότητάς μου στο νοσοκομείο… Δεν γίνεται και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αφού δεν το προβλέπει ο νόμος, μου είπαν και έχουν δίκιο αφού αυτά τα θέματα πρέπει με κάποιο τρόπο να ρυθμίζονται σοβαρά, αυστηρά και επίσημα.»
Τον άκουσα με προσοχή και αισθάνθηκα το πάθος και τη φλόγα του εθελοντή και τη διάθεσή του να προσφέρει. «Δεν γνωρίζω τι ακριβώς ισχύει, του απάντησα και σίγουρα η τεράστια ευθύνη και υποχρέωση που έχει ένας γιατρός ή ένας νοσηλευτής που παρέχει υπηρεσίες σε ένα νοσοκομείο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν είναι θέμα που μπορεί να ρυθμιστεί πρόχειρα.
Μπορώ όμως, να μεταφέρω το παράπονό σου, γράφοντας γι’ αυτή την πρόταση που μου φαίνεται απόλυτα χρήσιμη και λογική και πέραν τούτου μπορεί να προχωρήσει και να δώσει λύσεις γιατί έχει το φως και τη δύναμη του εθελοντισμού.»
«Μπορεί να εξετάσει κάποια επιτροπή ή οι υπεύθυνοι του νοσοκομείουτον ενδιαφερόμενο εθελοντή και αν κριθεί οποιοσδήποτε γιατρός ή νοσοκόμος με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και τα απαραίτητα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα ότι πληρεί τις προϋποθέσεις, τότε να δεσμευτεί με υπογραφή και να αναλάβει τα συγκεκριμένα καθήκοντα που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία, μου απάντησε.»
Τον χαιρέτισα, του έσφιξα το χέρι, τον ευχαρίστησα που μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε το παράπονό του, λέγοντάς του ότι χάρηκα που συναντηθήκαμε, θα χαρώ να μαθαίνω καλά του νέα και πιο πολύ απ’ όλα θα χαρώ αν στη χώρα μας τέτοιες προτάσεις εθελοντισμού και νησιωτικότητας βρουν τον δρόμο που οδηγεί από τον εθελοντή στον άνθρωπο.
Γιάννης Φλεβάρης
