Σε ένα βίντεο από το 2016 – που το είδαμε ξανά το 2020 –το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (ο ιδεολογικός βραχίονας της Νέας Απάνθρωπης Τάξης) παρουσιάζει τον κόσμο του 2030 ως έναν κόσμο όπου «οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα και θα είναι ευτυχισμένοι» (!)
Το σλόγκαν είναι σχεδόν τρομαχτικό. «Καλώς ήλθατε στο έτος 2030. Καλώς ήλθατε στην πόλη μου ή μάλλον στην πόλη μας. Δεν κατέχω τίποτα. Δεν έχω αμάξι. Δεν έχω σπίτι. Δεν έχω ούτε οικιακό εξοπλισμό ούτε ρούχα». Αυτό είναι το όραμα της παγκόσμιας ολιγαρχίας για την ανθρωπότητα: ένας εφιάλτης όπου μια χούφτα απάνθρωποι θα κατέχουν τα πάντα και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας θα βρίσκεται σε μια κατάσταση απόλυτης αλλά… χαρωπής φτώχειας. Και αυτή την ατομική και συλλογική κόλαση θέλουν να μας την παρουσιάσουν ως έναν μελλοντικό επίγειο παράδεισο.
Το θέμα θα ήταν φαιδρό και γελοίο αν δεν είχε απόλυτα σοβαρές διαστάσεις. Και για όλους τους ανθρώπους που είχαν την τύχη (τουλάχιστον στις χώρες του δυτικού κόσμου) να ζήσουν σε εποχές ειρήνης και αφθονίας (παρά τις οικονομικές ανισότητες) η ιδέα της απόλυτης ανέχειας και της έλλειψης μιας στοιχειώδους ιδιοκτησίας είναι απολύτως ξένη και παράλογη. Συνεπώς, πώς μπορεί σε δέκα χρόνια από τώρα να υπάρξει ένας τελείως διαφορετικός κόσμος όπου όλα όσα τώρα θεωρούμε αυτονόητα να αποτελούν μια ανάμνηση και μέρος της ανθρώπινης ιστορίας; Ποιος μπορεί να φανταστεί μια μορφή ζωής στην οποία χωρίς ίχνος ατομικής ιδιοκτησίας θα μπορεί να νοιώθει ασφαλής και… ευτυχισμένος; Και ποιοι είναι αυτοί που σχεδιάζουν έναν τέτοιο εφιαλτικό κόσμο χωρίς να ρωτήσουν δισεκατομμύρια υποψήφιους πάμφτωχους σκλάβους;
Είναι αυτοί οι ίδιοι που τους τελευταίους αιώνες και ειδικά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες σχεδιάζουν αθόρυβα και ύπουλα την ριζική μετάλλαξη της ανθρωπότητας με απώτερο στόχο να υλοποιήσουν σε πλανητική κλίμακα το προαιώνιο σενάριο αφέντες και σκλάβοι – ένα σενάριο στο οποίο οι σκλάβοι δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα, καμιά ελευθερία, καμιά ιδιοκτησία και κανέναν έλεγχο πάνω στο σώμα και την ζωή τους. Παλιές και νέες οικογένειες ολιγαρχών, ενισχυμένες με τις φαμίλιες που παράγουν και ελέγχουν τις σύγχρονες τεχνολογίες, έχουν διεισδύσει σε όλα τα επίπεδα εξουσίας των περισσότερων κρατών και έχουν μετατρέψει σε μαριονέτες όλα σχεδόν τα ηγετικά στελέχη των κομμάτων εξουσίας.
Η «παγκόσμια υπερτάξη» όπως την αποκαλούν ορισμένοι σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές , αποτελούμενη από μερικές εκατοντάδες πανίσχυρες επιχειρηματικές φαμίλιες και την αυλή τους, έχει δυο θεμελιώδεις στόχους. Πρώτον να κατέχει τα πάντα και να γίνει ιδιοκτήτης όλων των μορφών ύλης και ζωής όχι μόνο πάνω στη γη αλλά και στο εγγύς διάστημα. Και δεύτερον, με όλη την ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, να κατακτήσει την αθανασία μέσω υπέρ-εξελιγμένων μορφών ευφυΐας καταργώντας ταυτόχρονα τους ελεύθερους, ατελείς, βιολογικούς ανθρώπους.
Είναι λογικό όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά και ίσως παράλογα αλλά αυτό που έχει αποδείξει πολλές φορές η ίδια η ανθρώπινη ιστορία είναιότι η φαντασία του σήμερα μπορεί να γίνει η πραγματικότητα του αύριο.
Ας έχουμε, λοιπόν, το νου μας και τις κεραίες μας σε πλήρη επαγρύπνηση. Τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Το 2030 είναι κοντά και οι άπληστοι που κυβερνούν την ανθρωπότητα θα κάνουν τα πάντα για να επιβάλλουν το νέο δυστοπικό κόσμο που ονειρεύονται.
Θα τους αφήσουμε; Είμαστε δισεκατομμύρια και οι σούπερ άπληστοι είναι μερικές χιλιάδες μαζί με τα πολιτικά τους ανδρείκελα. Αν καταλάβουμε τη δύναμή μας και την ανάγκη της αλληλεγγύης όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε. Ένας καλύτερος και δικαιότερος κόσμος είναι εφικτός. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Αρκεί να δράσουμε και να αντιδράσουμε τώρα.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
