Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Του δόθηκε η ευκαιρία κάποτε να παίξει στην ομάδα της ΑΕΚ αλλά μόνος του έκλεισε την πόρτα. Ήταν καθαρά δική του επιλογή. Ο λόγος για τον Θεοδόση (Σάκη) Μπακαρή, ακόμα έναν ποδοσφαιριστή που γεύτηκε τη χαρά συμμετοχής στην Α’ Εθνική με τα χρώματα του Διαγόρα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, σε μια εντελώς διαφορετική ποδοσφαιρική εποχή για το νησί μας.
Ο Σάκης Μπακαρής γεννήθηκε στα Μαριτσά το 1958 και όπως και τα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής, πέρασε δύσκολα χρόνια. Παράλληλη και καλά όμως, πιο αγνά και σαφέστατα πιο ρομαντικά. Από πολύ μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο στις αλάνες των Μαριτσών και σε ηλικία 13 ετών έκανε το πρώτο του δελτίο στην παιδική ομάδα του Ηρακλή. Έπαιζε με ένα παντελονάκι που είχε …φτιάξει ο ίδιος. Σε ένα παιχνίδι που ήταν έτοιμος να πάρει το βάπτισμα του πυρός, ο μετέπειτα πρόεδρος του συλλόγου και κοινοτάρχης Μαριτσών Γιώργος Παπαδημήτρης, του ζήτησε να σηκωθεί για να μπει αλλαγή. Η χαρά του δεν περιγραφόταν αλλά δυστυχώς κράτησε για λίγο διότι ο διαιτητής δεν τον άφησε να μπει λόγω του ότι το σορτσάκι δεν ήταν της ομάδας του! Απίστευτο και όμως πέρα για πέρα αληθινό. Απογοητεύτηκε τόσο πολύ που τελικά ο διαιτητής με τα χίλια ζόρια, τον άφησε λίγο αργότερα να περάσει στον αγωνιστικό χώρο. Δυστυχώς δεν μάθαμε το όνομα εκείνου του διαιτητή.
Στην πρώτη ομάδα του Ηρακλή
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, μεταπήδησε στην ανδρική ομάδα του Ηρακλή όπου προπονητής ήταν ο Γιώργος Κυπριώτης. Έμεινε μέχρι τα 19 του χρόνια και όταν πλέον είχε καθιερωθεί στην ενδεκάδα, ήρθε η εποχή για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Πριν αναχωρήσει, έπαιξε ένα τελευταίο παιχνίδι στην Κάλυμνο με αντίπαλο τον Καλυμνιακό. Παρατηρητής ήταν ο Γιάννης Συντιχάκης το οποίο είχε βάλει η ΑΕΚ προκειμένου να ανακαλύψει ταλέντα στην περιοχή μας. Μετά το τέλος του παιχνιδιού, τον πλησίασε και του έδωσε μια καρτά με έναν τηλεφωνικό αριθμό λέγοντας του να επικοινωνήσει όταν θα μεταβεί στην Αθήνα για την θητεία του.
Στο Χαϊδάρι …και η ΑΕΚ…
Όντως έτσι και έγινε. Όταν έφθασε στο κέντρο νεοσυλλέκτων του Χαιδαρίου και τακτοποιήθηκε, κάποια στιγμή επικοινώνησε με τον συγκεκριμένο αριθμό ο οποίος ανήκει σε κάποιον κ. Τράγο που ήταν διοικητικός παράγοντας της Ένωσης. Έστειλε την επόμενη ημέρα ένα αυτοκίνητο για να τον παραλάβει από το στρατόπεδο που υπηρετούσε αλλά ο ίδιος δεν ένιωθε έτοιμος γι΄ αυτό το βήμα. Πέντε φορές πήγαν εκεί οι άνθρωποι της ομάδας αλλά δεν κατέστη δυνατόν να τον πείσουν. Ο ίδιος μετά από πολλά χρόνια σε μια από τις συνεντεύξεις του δήλωσε μετανιωμένος για εκείνη την απόφαση του.
Η επιστροφή στη Ρόδο και ο Διαγόρας…
Τον Μάρτιο του 1980, όταν τελείωσε το στρατιωτικό, επέστρεψε στο νησί μας και μέσω του Γιώργου Παπαδημήτρη είχε κανονίσει να συμμετέχει στις προπονήσεις της Ρόδου που ήταν στην Α’ Εθνική. Σύντομα όμως απογοητεύτηκε καθώς δεν μπορούσε να πάρει μέρος στους επίσημους αγώνες καθώς δεν ήταν μετεγγραφή. Ένα απόγευμα, τον πλησίασαν δυο παράγοντες του Διαγόρα και του μετέφεραν την επιθυμία του συλλόγου να τον αποκτήσει. Το ίδιο βράδυ ήρθε στα Μαριτσά ο αξέχαστος Γιάννης Παυλίδης, συζήτησε με τον Γιώργο Παπαδημήτρη και έτσι πραγματοποιήθηκε η μετεγγραφή του στον “γηραιό”. Το δώρο του ήταν 50.000 δραχμές που είχε πάρει από τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ Αντώνη Γεωργιάδη. Ο Ηρακλής Μαριτσών, εισέπραξε 100.000 δραχμές. Τα χρόνια εκείνα ο Διαγόρας ήταν στην Β’ Εθνική και εκτός από τον ίδιο, είχαν αποκτηθεί επίσης οι Γιάννης Σιφωνιός και Αργύρης Παππαδιός. Ο Μπακαρής δεν καθιερώθηκε αμέσως στην ενδεκάδα και μάλιστα για κάποιο διάστημα ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Για ένα διάστημα περίπου τριών μηνών, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τελικά κάποια στιγμή ήρθε και η δικαίωση.
Ντεμπούτο με τον Αιολικό
Το πρώτο του παιχνίδι ως βασικός το έδωσε απέναντι στον Αιολικό Μυτιλήνης. Έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα στη θέση του σέντερ φορ. Στο παιχνίδι εκείνο ο Διαγόρας έχασε την άνοδο στην Α’ Εθνική με ένα ανύπαρκτο πέναλτι που έδωσε στο τέλος του αγώνα υπέρ των Μυτιληνιών ο διαιτητής. Όπως και να έχει όμως, ουσιαστικά ήταν το παιχνίδι που έδωσε το έναυσμα στον Μπακαρή να καθιερωθεί στην ομάδα η οποία διέθετε πολύ καλούς παίκτες όπως τα αδέλφια Αθανασίου, ο Μπάμπης Ιντζόγλου, ο Γιάννης Ράδος, ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος και άλλοι.
Το όνειρο της Α’ Εθνικής Κατηγορίας και ο Αρχοντίδης…
Το 1986, ο Διαγόρας κατάφερε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και να ανέβει στην Α’ Εθνική Κατηγορία. Ήταν μια μεγάλη στιγμή όπως αντιλαμβάνεται κανείς και για τον ίδιο. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι στην μεγαλύτερη κατηγορία της χώρας. Ο Διαγόρας έμεινε την πρώτη χρονιά στην Α’ Εθνική και την δεύτερη ξεκίνησε με τον Έρικ Χοφ στον πάγκο του ο οποίος όμως δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί στην Ελληνική πραγματικότητα και έτσι τον διαδέχθηκε ο Χρήστος Αρχοντίδης. Ποτέ δεν κατάφερε να έχει καλή σχέση μαζί του και μάλιστα σε κάποια συνέντευξη του περίπου δέκα χρόνια μετά, τον είχε χαρακτηρίσει “πληγή”. Κάποια φορά ήταν τραυματίας και την ώρα της προπόνησης έπρεπε να κάνει θεραπεία αλλά ο κώουτς τον ήθελε στο γήπεδο. Δεν τον άκουσε και την επόμενη ημέρα στην προπόνηση του μίλησε άσχημα. Ο Μπακαρής θόλωσε και πήγε να τον αρπάξει αλλά ευτυχώς ο Γεωργαλής και ο Τσακμακίδης ήταν αυτοί που επενέβησαν και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Στο επόμενο παιχνίδι πάντως (ήταν με τον Ηρακλή), τον έβαλε βασικό και ο ίδιος ήταν στους διακριθέντες. Μετά το τέλος του αγώνα, πήγε να του δώσει το χέρι του αλλά ο Μπακαρής δεν δέχθηκε. Παρόλα αυτά και στα επόμενα παιχνίδια χρησιμοποιήθηκε κανονικά. Οι σχέσεις τους όμως δεν ήταν ποτέ καλές. Η κόντρα μάλιστα έγινε πιο μεγάλη την επόμενη χρονιά μετά από ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς όπου ουσιαστικά ήταν και το τέλος του ίδιου στον Διαγόρα. Ήταν η χρονιά 1988 – ’89 όπου έκανε προσφυγή και έμεινε ελεύθερος.
Η συνέχεια στο τοπικό
Όταν έκλεισε το κεφάλαιο Διαγόρας, συνέχισε την καριέρα του στο τοπικό. Η πρώτη ομάδα που έπαιξε ήταν ο Φοίβος Κρεμαστής. Από την Α’ Εθνική στην Α’ Κατηγορία, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Μετά πέρασε για ένα χρόνο από τον Ηρακλή Μαριτσών και εν συνεχεία από τον Αστέρα Παστίδας όπου έκανε τέσσερα χρόνια περίπου προπονητής και παίκτης. Αξίζει να σημειωθεί ότι έκανε και ένα πέρασμα και από τον Ατρόμητο Διμυλιάς.
Η οικογένεια του δεν ήταν ποδοσφαιρική
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μπακαρής είναι από τους λίγους παίκτες που κατάφεραν να κάνουν μεγάλη καριέρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο χωρίς να υπάρχει και κάποια οικογενειακή παράδοση. Ο πατέρας του δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, με εξαίρεση το ότι είχε διατελέσει ορισμένα χρόνια στη διοίκηση του Ηρακλή Μαριτσών. Ο Σάκης Μπακαρής ήταν ο μόνος από την οικογένεια που ασχολήθηκε επαγγελματικά.
Ξεκίνησε από μέσος…
Ο κόσμος τον θυμάται σαν έναν πολύ καλό αμυντικό όμως είχε ξεκινήσει ουσιαστικά από …χαφατζής… Στον Ηρακλή Μαριτσών έπαιζε στην μεσαία γραμμή. Αργότερα στον Διαγόρα, ο Γιάννης Παυλίδης τον χρησιμοποιούσε ως σέντερ φορ αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει καλά. Αργότερα, όταν ήρθε ο Γιώργος Τανίδης, τον καθιέρωσε ως μπακ – χαφ.
To αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019
