Ο όρος «νεογλώσσα» (newspeak) αναφέρεται για πρώτη φορά στο δυστοπικό μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ «1984». Ένας ολόκληρος μηχανισμός της εξουσίας είναι επιφορτισμένος με την δημιουργία μιας γλώσσας που θα αφαιρέσει από τους υπηκόους την κριτική σκέψη και θα τους καταστήσει ανίκανους για κάθε μορφή αμφισβήτησης, αντίστασης και εξέγερσης.
Πρόκειται δηλαδή για μια γλώσσα εξαπάτησης που θα δώσει στην εξουσία την δυνατότητα να ελέγχει απόλυτα και αποτελεσματικά την σκέψη των ανθρώπων. Στον βαθμό που η σκέψη παράγεται από την γλώσσα (στον βαθμό δηλαδή που οι σκέψεις μας είναι λέξεις και προτάσεις) το να ελέγχεις την γλώσσα και να επιβάλλεις στους άλλους την δική σου αφήγηση για τα γεγονότα σε κάνει ικανό να φυτεύεις στο μυαλό των ανθρώπων την δική σου εκδοχή για την αλήθεια. Είναι ευνόητο πως στα χέρια της εξουσίας και ειδικά μιας τυραννικής εξουσίας, μια τέτοια δυνατότητα μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες για την ελευθερία και την ζωή των πολιτών.
Στις μέρες μας η γλώσσα της εξαπάτησης βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της στο φαινόμενο «κόβιντ19».
Μεθοδικά, δόλια, με πείσμα και σατανικό πάθος οι διαχειριστές της παγκόσμιας εξουσίας πολεμούν να χειραγωγήσουν κάθε βασική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Η γλώσσα είναι ο πρώτος στόχος τους. Με αφορμή την κατασκευασμένη υγειονομική κρίση, προσπαθούν συστηματικά να αλλάξουν και να αλλοιώσουν την γλώσσα, το νόημα και την σημασία των λέξεων.
Και όχι μόνον να την αλλοιώσουν αλλά να την καταστρέψουν, να την συρρικνώσουν, να την φτωχύνουν, να την καταστήσουν ανάπηρη ώστε να μην μπορούν οι άνθρωποι να σκέφτονται βαθιά και κριτικά – και να άρα να μην μπορούν να επικοινωνούν, να αγαπούν, να συμπονούν, να αμφισβητούν, να επαναστατούν, να αντιστέκονται. Συμμορίες σοφών από κάθε κλάδο της ξεπουλημένης επιστήμης μαγειρεύουν θεωρίες, εξαφανίζουν την αλήθεια, καθαγιάζουν το ψέμα. Σβήνουν συνεχώς παλιές, χρήσιμες λέξεις και επινοούν νέους παραπλανητικούς, επικίνδυνους όρους.
Για παράδειγμα, στο πεδίο της ιατρικής γλώσσας άρχισαν να μιλούν επίμονα για «ασυμπτωματικούς φορείς» και «ασυμπτωματική μετάδοση» (κάτι που αποτελεί ιατρικό ψέμα, αντίφαση, παραποίηση, διαστρέβλωση) ενώ στο πεδίο της κοινωνικής συμπεριφοράς έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για τα ατομικά του δικαιώματα του και αρνείται να υποβάλλεται σε παράνομες, καταναγκαστικές ιατρικές πράξεις τον αποκαλούν «κοινωνικά ανεύθυνο, ανυπάκουο ή επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία» – το ίδιο και κάποιον που απλώς έχει μιαν άλλη άποψη για όσα συμβαίνουν.
Είναι προφανές: η νέα γλώσσα που οικοδομούν έχει ως πρώτο στόχο να αλλοιώσει τόσο βαθιά τις σημασίες των λέξεων ώστε οι άνθρωποι να καταπίνουν αμάσητο το αφήγημα της εξουσίας και ταυτόχρονα να μην μπορούν να διακρίνουν την κοινή ανθρώπινη μοίρα και την συμπόνια που είναι ο βασικός ενοποιητικός παράγοντας της ανθρώπινης συνύπαρξης. Όλες οι εξουσίες αυτό χρειάζονται για να υπάρξουν: τον διχασμό και την εχθρότητα ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας. Τελικός στόχος της επιχειρούμενης νέας γλώσσας: η απόλυτη αποξένωση των ανθρώπων και η ολοκληρωτική υποταγή τους στην νέα παγκόσμια τυραννία.
Αν τέτοιες λεκτικές πανουργίες ενσωματωθούν στο μυαλό των πολιτών και ειδικά των νέων παιδιών και διαμορφώσουν τις αντίστοιχες έννοιες και ιδέες τότε στο μέλλον η υποδούλωση των ανθρώπων στις ζοφερές τυραννικές δυνάμεις θα είναι απόλυτη και αμετάκλητη – το παιχνίδι θα χαθεί και δεν θα υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε σε διαρκή, επίμονη, πολεμική επαγρύπνηση: αν καταφέρουν να καταστρέψουν τη γλώσσα όλα θα έχουν τελειώσει.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
