Ο Γιάννης Παυλίδης συνήθιζε να παίζει ποδόσφαιρο με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς στην αλάνα του Αγίου Νικολάου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ήταν ένα αδύνατο παιδάκι και μάλιστα έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα για τον φόβο να …μην φάει ξύλο από την μάνα του. Δεν ήθελα ο γιος της έτσι κοκαλιάρης που ήταν εκείνα τα χρόνια να ιδρώσει, για να μην αρρωστήσει. Ο πατέρας του Γιάννη Παυλίδη ήταν ποδοσφαιριστής της ΑΕΠ και για τον λόγο αυτό και εκείνος έκανε στα 14 του το πρώτο του δελτίο στην ομάδα των Πανωγιαννιών.
Καημός του πατέρα του ήταν να βγάλει γιο ποδοσφαιριστή (τελικά έβγαλε δυο καθώς και ο Ορέστης κατάφερε να ασχοληθεί με τον βασιληά των σπορ και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία καθώς έπαιξε στον Ολυμπιακό). Ο ίδιος θαύμαζε τον Λευτέρη Αχιολά όπως μας αποκάλυψε:
“Μετά που έβλεπα τον Μπεκενμπάουερ να αγωνίζεται με την Εθνική Γερμανίας μπορώ να σου πως ότι τους σύγκρινα. Ήταν τόσο πολύ αρχοντικός στο παιχνίδι του. Χαιρόσουνα να τον βλέπεις να παίζει μπάλα”.
Στον ντεμπούτο του με την ανδρική ομάδα της ΑΕΠ έπαιξε απέναντι στον Διαγόρα. Έπαιξε στη θέση του έξω δεξιά και πέτυχε τα δυο από τα τέσσερα γκολ της ομάδας του (4 – 2). Ο ίδιος θυμάται πως “με κρατούσε κάποιος Κωστάντζος ο οποίος ήταν εύρωστος. Και μόνο που τον έβλεπα φοβούμανα. Με κάποιες ενέργειες μου όμως καθώς ήμουν πιο γρήγορος μπόρεσα και έβαλα τα πρώτα μου γκολ”.
Το 1960 η ΑΕΠ συγχωνέυτηκε με τον Ατρόμητο Κάστρου και προέκυψε ο Ροδιακός στον οποίο έπαιξε ο Γιάννης Παυλίδης με συμπαίκτες τον αδελφό του Ορέστη, τον Μαλλιαράκη, τον Χιωτάκη, τον Βεργίδη, τον Μαστροβασίλη, τον Παπακαλοδούκα, τον Ζούνη και πολλούς άλλους.
Το 1962 ο Ροδιακός στον οποίο ήταν μέλος, κατέκτησε το πρωτάθλημα και έδωσε μπαράζ για να ανέβει στην Α’ Εθνική χωρίς πάντως να τα καταφέρει. Εκείνη η χρονιά ήταν η καλύτερη της καριέρας του καθώς είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην ΑΕΚ. Ο ίδιος θυμάται…
“Με παρακολούθησαν ο Μαρόπουλος και ο Ζανεττής για ένα χρόνο. Στην ΑΕΚ έπαιζε λίμπερο ο Μαρδίτσης αλλά ήθελαννα τον αντικαταστήσουν. Είδαν διάφορους παίκτες και τελικά κατέληξαν σε εμένα. Πρέπει να σημειώσει ότι τότε η μετεγγραφή του Σιδέρη στον Ολυμπιακό έγινε με 45.000 δρχ. και ο Ροδιακός ζήτησε για εμένα 200.00 δρχ.! Φοβερό ποσό για τα δεδομένα της εποχής. Οι άνθρωποι της ΑΕΚ συμφώνησαν. Πήγα μάλιστα στην Αθήνα και μου έδειξαν και το δωμάτιο που θα έμενα. Δώσαμε τα χέρια και γύρισα στη Ρόδο να μαζέψω τα πράγματα μου για να φύγω. Την προτελευταία ημέρα των μετεγγραφών με πήρε τηλέφωνο ο κ. Μαρόπουλος και μου είπε ότι ο Ροδιακός ξαφνικά ανέβασε το ποσό στις 250.000 δρχ. Βρήκα δυο τρεις ανθρώπους του συμβουλίου αλλά μου είπαν ότι δεν είχαν ιδέα. Έμαθα ποιος το έκανε αλλά δεν θέλω να τον ονομάσω. Εάν πήγαινα στην ΑΕΚ θα έπαιζα στην Εθνική Ελλάδας διότι ο Βασιλείου του Ιωνικού που πήρε τη θέση μου ήταν αμφιβόλου αξίας”.
Το 1965 πήρε μετεγγραφή για τον Διαγόρα μαζί με τους Ζούνη, Βεργίδη και Μπετσικώκο. Στον Διαγόρα ήδη έπαιζαν οι Σισμάνης, Νεοφύτου, Χατζηγεωργίου και άλλοι με τους οποίους δημιούργησαν ένα πολύ καλό σύνολο που θα μπορούσε μάλιστα να ανέβει στην Α’ Εθνική. Το 1967 ακολούθησε η δημιουργία της Ρόδου με την συγχώνευση που αποφάσισε η Χούντα. Ο Γιάννης Παυλίδης φόρεσε τη φανέλα της Ρόδου μέχρι και το 1969. Τότε τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο. Πήγε στη Σουηδία για να κάνει επέμβαση και όταν επέστρεψε στη Ρόδο πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ήταν 29 ετών.
Όλα τα παραπάνω είναι απόσπασμα από το προσωπικό αρχείο του αθλητικού συντάκτη Δημήτρη Δραγάτη από συνέντευξη που του παραχώρησε ο εκλιπών στις 23 Αυγούστου του 1999 στην εφημερίδα “Δράσις”.
