Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
O Τόζα Βεσελίνοβιτς κάποτε στον Διαγόρα τον είχε χαρακτηρίσει ‘Μπουντραγκένιο”. Χαρακτηρισμός εμπνευσμένος βέβαια από τον πολύ μεγάλο επιθετικό της Ρέαλ Μαδρίτης και της Εθνικής Ισπανίας. Κάποιοι τον θυμούνται και σαν “πεναλτάκια”, καθώς μπορούσε να κερδίσει εύκολα την εσχάτη των ποινών λόγω του ότι έδινε πάρα πολλές “μάχες” μέσα στη μεγάλη περιοχή. Αυτός ήταν ο Αργύρης Παπαδιός ο οποίος ήταν σαν ‘Μπουντραγκένιο”, είτε σαν “πεναλτάκιας” είχε καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση του κόσμου, με όποια φανέλα και αν αγωνίζονταν. Η μικρή σωματική του διάπλαση του επέτρεπε να είναι διεισδυτικός, ενώ παράλληλα είχε ταχύτητα και άριστη φυσική κατάσταση. Αυτή ήταν τα στοιχεία που τον διέκριναν. Ήθελα και ο ίδιος να είναι σωστός επαγγελματίας και για τον λόγο αυτό έκανε πολύ καλή ζωή, την οποία διατηρεί ακόμα και σήμερα…
Ο Αργύρης Παπαδιός γεννήθηκε στη Ρόδο το 1961 και πέρασε μέσα στην πόλη τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του υπήρξε ένας ικανότατος και πολύ γνωστός ποδοσφαιριστής ο οποίος έπαιξε ρόλο στην ενασχόληση και του γιού του με το ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με άλλα παιδιά της εποχής όπου οι γονείς τους απαγόρευαν να παίζουν μπάλα. Ο πατέρας του από πολύ μικρό τον προέτρεπε να ασχοληθεί με το άθλημα αυτό και ήταν ξεκάθαρο πως το όνειρο του ήταν να τον δει να αγωνίζεται στα γήπεδα. Από την ηλικία λοιπόν των πέντε ετών τον έπαιρνε στο γήπεδο ντυμένο στα χρώματα του Διαγόρα. Ήταν στην ουσία και η …μασκότ του “γηραιού”. Αξίζει να σημειωθεί ότι συμμετείχε και στις αποστολές που έκαναν οι “κυανέρυθροι” για τα εκτός έδρας παιχνίδια. Από πολύ μικρός είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την Αθήνα, την Κρήτη και άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου έπαιζε ο Διαγόρας. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία γι’ αυτόν καθώς ήταν παιδάκι. Στα ξενοδοχεία αυτό που του έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα ασανσέρ. Πηγαινοερχόταν πάνω, κάτω , σαν ένα παιχνίδι…
Πρώτο δελτίο το 1976
Το πρώτο του δελτίο το έκανε το 1976, σε ηλικία 15 ετών. Ξεκίνησε με τα χρώματα του Ροδιακού, χωρίς μάλιστα να περάσει καν από κάποιο παιδικό τμήμα. Ήταν η χρονιά που ο Ροδιακός επανιδρύθηκε μετά τη διάλυση το 1967 και προπονητής ήταν ο Κοσμάς Σφυρίου. Ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά τον εμπιστεύτηκε να παίξει από πολύ μικρός στην πρώτη ομάδα. Έπαιξε για τρία χρόνια με τον Ροδιακό, με τον σύλλογο να παίρνει ισάριθμα πρωταθλήματα και να ανεβαίνει στην Α’ Κατηγορία.
Μεταγραφή στον Απόλλωνα Καλυθιών
Το 1979 πήρε μεταγραφή για τον Απόλλωνα Καλυθιών, που ήταν ουσιαστικά και η πρώτη της καριέρας του. Ήταν μια μεταγραφή που κόστισε 70.000 δραχμές, χρήματα που πήρε όλα ο παίκτης. Λόγω της καταγωγής τους από τις Καλυθιές και ο πατέρας του ήθελα διακαώς να πάει ο γιός του στον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας συμμετείχε εκείνη τη χρόνια στην Εθνική Ερασιτεχνική (μετέπειτα Δ’ Εθνική) και είχε να αντιμετωπίσει πολύ καλές ομάδες όπως ο Αθηναϊκός, τα Χανιά, το Ρέθυμνο και άλλες. Έγιναν κάποιες αναδιαρθρώσεις στους ομίλους και γλίτωσε την τελευταία στιγμή τον υποβιβασμό. Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί πως η ομάδα έκανε μια εντυπωσιακή πορεία αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεκίνησε με μείον 10 βαθμούς (!) λόγω τιμωρίας από την περασμένη σαιζόν. Προπονητής ήταν ο Γιώργος Τανίδης και όπως αρκετοί Καλυθενοί πιστεύουν μέχρι και σήμερα, δύσκολα θα υπάρξει καλύτερος Απόλλων…
Το στρατιωτικό και ο …Διαγόρας!
Το 1981 έπρεπε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Ήταν μια σημαντική χρονιά γι’ αυτόν όχι μόνο για το στρατιωτικό αλλά και για το ότι οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε παράλληλα ήρθε και η δεύτερη και πιο σημαντικά μεταγραφή της καριέρας του, αυτή τη φορά στον Διαγόρα. Ο “γηραιός” έπαιζε στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και του έκανε πρόταση. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις με τον Απόλλωνα και αφού ήδη είχε ξεκινήσει η προετοιμασία, υπήρξε οριστική συμφωνία. Λέγανε τότε πως ήταν η πιο ακριβή μεταγραφή που έγινε από το τοπικό σε επαγγελματική ομάδα της Ρόδου. Ο ίδιος πάντως δεν πήρε ούτε δραχμή. Όλα τα χρήματα πήγαν στα ταμεία του Απόλλωνα. Εκείνη τη χρονιά, εκτός από τον Παπαδιό, στον Διαγόρα πήγαν ο Σάκης Μπακαρής, ο Δημήτρης Αθανασίου και ο Γιάννης Καμπούρης, ο δάσκαλος. Προπονητής ήταν ο Γιάννης Παυλίδης και η ομάδα έκανε μια εντυπωσιακή πορεία, φθάνοντας ως τα πρόθυρα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας. Ισοβάθμησε και τελικά έχασε στα χαρτιά την άνοδο.
Η άνοδος στην Α’ Εθνική
Η προσπάθεια βέβαια του “γηραιού” συνεχίστηκε και τελικά δικαιώθηκε το 1985 όπου κατακτήθηκε η άνοδος στην Α’ Εθνική. Προπονητής ήταν ο Παύλος Γρηγοριάδης. Η ομάδα έκανε μια εντυπωσιακή πορεία και δίκαια κατάφερε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Ο Παπαδιός έμεινε την πρώτη χρονιά στην Α’ Εθνική με προπονητή τον Τόζα Βεσελίνοβιτς. Δεν συνέβη όμως και την επόμενη καθώς μετά από πέντε χρόνια με τα φανέλα του Διαγόρα, ήρθε η ώρα να αλλάξει …στρατόπεδο. Όπως θυμάται ο ίδιος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν κάποια χρόνια:
“Ο σύλλογος μου είχε κάνει πρόταση για την ανανέωση της πενταετίας και εγώ συμφώνησα μαζί με άλλους πέντε, έξι ποδοσφαιριστές αν δεν με απατά η μνήμη μου. Η Ρόδος όμως που τότε ήταν στη Γ’ Εθνική ήθελε να με αποκτήσει. Έκανε πρόταση στον Διαγόρα ο οποίος συναίνεσε στην πραγματοποίηση αυτής της μεταγραφής με τη μόνη διαφορά ότι εγώ δεν είχα ιδέα. Το έμαθα την τελευταία στιγμή ενώ περίμενα την ανανέωση της πενταετίας. Η αλήθεια είναι ότι κάπως ψυχράθηκα αλλά δεν το έψαξα και πολύ και έτσι κατέληξα στη Ρόδο”.
Η ομάδα της Ρόδου εκείνα τα χρόνια άρχισε να παίρνει την …κατρακύλα στις κατώτερες κατηγορίας και φυσικά μόνο η παρουσία του Αργύρη δεν ήταν δυνατόν να σώσει την κατάσταση. Η ομάδα εκείνη τη χρονιά υποβιβάστηκε. Ο Παπαδιός δεν έμεινε μέχρι το τέλος, καθώς δυο αγωνιστικές πριν από το φινάλε του πρωταθλήματος πήρε την απόφαση να σταματήσει να ασχολείται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Ήταν πολύ μικρός τότε, μόλις 26 ετών και για τον λόγο αυτό η απόφαση που είχε πάρει ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή συνάμα.
Η συνέχεια στο τοπικό
Το 1987 μετά τη λύση της συνεργασίας με τη Ρόδο, αποφάσισε να επιστρέψει στο τοπικό. Τόσο ο Απόλλωνας όσο και ο Κλεόβουλος (Β’ Κατηγορία) ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση του και τελικά κατέληξε στη Λίνδο. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή είχε πρόβλημα προσαρμογής αλλά τελικά βρήκε τα πατήματα του. Έμεινε τρία χρόνια (προπονητής ήταν ο Κοσμάς Σφυρίου) και βοήθησε τα μέγιστα ώστε να μπορέσει ο σύλλογος να ανέβει στην Α’ Κατηγορία. Στην συνέχεια επέστρεψε στην ομάδα του χωριού του, τον Απόλλωνα Καλυθιών όπου έμεινε άλλα τρία χρόνια και ακολούθησαν ο Αστέρας Μασσάρων, ο ΠΑΣ Ασκληπειού και ο Έρμής Καλυθιών. Αργότερα πέρασε και από τον ΠΑΣ Ασκληπειού.
To αφιέρωμα δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα “Ροδιακή”
