Παθοκρατία: όρος που περιγράφει ένα σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο μια μικρή ομάδα ατόμων με ψυχικές διαταραχές(εξουσιοφρένεια, ναρκισσιστική ψύχωση) ασκεί την εξουσία και τον έλεγχο πάνω σε φυσιολογικούς ανθρώπους. Οι παθοκράτες είναι ψυχοπαθείς εξουσιαστές οι οποίοι, σύμφωνα με τον πολύ σημαντικό πολιτικό ψυχολόγο AndrewLobaszewski (1921-2008), έχουν ως βασική βιολογική αναγκαιότητα την ολοκληρωτική καταστροφή των ανθρώπων που εξουσιάζουν.
Μηδενισμός: φιλοσοφικός όρος (και στάση ζωής) που περιγράφει την άρνηση κάθε ηθικής, κοινωνικής, ιστορικής και μεταφυσικής αξίας. Αρνείται την ύπαρξη νοήματος, την ύπαρξη του Θεού, τον σκοπό της ιστορικής εξέλιξης και καταλήγει στην καταστροφή και στο υπαρξιακό αδιέξοδο.
Ιδιαίτερες περιπτώσεις στοχαστών που ασχολήθηκαν με την φύση και τις συνέπειες του μηδενισμού είναι ο Νίτσε και ο Καμύ. Ο πρώτος κατέληξε στην θεωρία του Υπεράνθρωπου που αξιοποιήθηκε καιπαρερμηνεύθηκε δόλια και ασυγχώρητα από τους θεωρητικούς του ναζισμού. Ο Καμύ απάντησε στο μηδενιστικό αδιέξοδο με τον «Επαναστατημένο άνθρωπο» προτείνοντας μια στάση ζωής που απορρίπτει το έγκλημα και την καταστροφή και δηλώνει πίστη στον άνθρωπο και την αξία του καθώς και στην ανάγκη της αλληλεγγύης ως φυσική συνέπεια της κοινής ανθρώπινης μοίρας.
Προφανώς για τους ψυχοπαθείς εξουσιαστές η θεωρία του Καμύ δεν έχει καμιά θέση στην δική τους κοσμοθεωρία όπου κυριαρχεί το υπερφίαλο, αλαζονικό, νοσηρό εγώ τους.
Για τους παθοκράτες η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη είναι έννοιες ξένες, ανύπαρκτες. Αντίθετα, η κυρίαρχη ψυχική και βιολογική τους αναγκαιότητα είναι η απόλυτη επιθυμία για εξουσία και κυριαρχία πάνω στους άλλους. Ψέμα, προδοσία, απατεωνιά, ψυχρότητα, απανθρωπιά, διαστροφή, απληστία πέρα από κάθε όριο: αυτά είναι τα βασικά δομικά στοιχεία του χαρακτήρα και της κοσμοθεωρίας τους. Χωρίς ίχνος ντροπής ή ενοχής οι παθοκράτες αναζητούν το κακό, ζουν για το κακό, υπηρετούν το κακό, εκπροσωπούν το κακό.
Με την ίδια φυσικότητα που ένας άγιος είναι ταγμένος στην συμπόνια και στην αυτοθυσία, ο παθολογικά κακός εξουσιαστής διψά ακατάσχετα για την ηδονή που πηγάζει από την κατοχή ανθρώπων και πραγμάτων και από την πρόκληση πόνου, καταστροφής και θανάτου σε αυτούς που εξουσιάζει.
Παθοκρατία και μηδενισμός τέμνονται στο σημείο όπου η πίστη ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα και ότι δεν υπάρχει καμιά υπερβατική αρχή (Θεός) γίνεται αφετηρία καταστροφικής μανίας και εξουσιαστικής παράνοιας λες και στα άδυτα της ψυχής τους μια υποχθόνια φωνή τους ψιθυρίζει: αφού όλα τελειώνουν στον τάφο και τίποτα δεν έχει νόημα ας καταστρέψουμε τα πάντα…
Στις μέρες μας οι παθοκράτες κινούν τα νήματα του κόσμου. ‘Έχουν διεισδύσει σε κάθε επίπεδο εξουσίας, μολύνουν τα πάντα και οδηγούν την ανθρωπότητα στο ζόφο και στον όλεθρο. Αυτό που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2020 ως «υγειονομικό ζήτημα» είναι απλώς η αρχή του δρόμου προς την κόλαση.
Οι παθοκράτες δεν πρόκειται να σταματήσουν. Χρέος όλων των φυσιολογικών ανθρώπων είναι να τους σταματήσουμε. Χωρίς να είμαστε ήρωες, θα πρέπει να δράσουμε ηρωικά. Ίσως η ανθρώπινη ύπαρξη να μην έχει κανένα νόημα αλλά ο άνθρωπος είναι ένα μυστηριώδες δημιούργημα που απαιτεί να έχει νόημα. Είναι αυτή η απαίτηση που θεμελιώνει την πίστη μας στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως απόλυτη αξία ζωής και την αφοσίωσή μας στην δικαιοσύνη ως ηθική συνέπειά της.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
