«Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί». Όταν το 1917 ο Α. Γκράμσι έγραφε τούτες τις αράδες δεν ήξερε τίποτε περί κορονοϊού. Ούτε είχε ποτέ φανταστεί κάτι τέτοιο. Μήπως το είχαμε φανταστεί εμείς, άλλωστε;
Η εικόνα όμως αυτών που περιγράφει μας είναι απόλυτα οικεία. Γιατί και τώρα υπάρχει μια μάζα, η συμπαγής πλειοψηφία κατά τον Ίψεν, που φαίνεται να αδιαφορεί ή αδιαφορεί. Που σιωπά…που βρίσκεται σε βαθύ ύπνο. Τι μπορεί να συμβαίνει με αυτούς τους πολίτες, άραγε; Οι απαντήσεις εδώ διακρίνονται από μια ποικιλία. Άλλωστε κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αυτό αντανακλάται στις αντιδράσεις του και στη στάση του απέναντι στα πράγματα. Υπάρχουν εκείνοι που πραγματικά αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Περιχαρακωμένοι γύρω από τα δικά τους θέλω, πάντοτε αδιαφορούσαν. Πόσο μάλλον τώρα!
Πολλοί είναι τρομοκρατημένοι. Λογικό και αναμενόμενο. Με τη λυσσαλέα προπαγάνδα να μπαίνει στα σπίτια μας μέσω των Μέσων αποβλάκωσης, με τις καλοστημένες εικόνες και με τις κραυγές απελπισίας που τεχνηέντως διαχέονται , πώς είναι δυνατόν να μην φοβάται κάποιος; Η ζωή απειλείται πια από έναν αόρατο εχθρό. Δεν πρέπει να γίνουμε Μπέργκαμο! Έτσι με παραλυμένο νου καταπίνουν ό,τι τους σερβίρεται και εκτελούν άκριτα όλες τις εντολές, γιατί…από τον τυφλό ακόμα πιο τυφλός ο φοβιτσιάρης.
Μεγάλη μερίδα ακολουθεί την πλειοψηφία. Δεν μπορεί να αισθάνεται ότι είναι εκτός κοινωνίας. Δεν μπορεί να είναι δαχτυλοδειχτούμενος. Δεν μπορεί να είναι εκτός αγέλης…γιατί φοβάται ότι θα τον φάει ο λύκος. Η ασφάλειά των πολλών του παρέχει την ψευδαίσθηση ότι είναι προστατευμένος.Πολλοί, μάλιστα, από αυτήν την ομάδα λοξοκοιτούν αυτούς που εκφράζουν σθεναρά αντίσταση. Τους μέμφονται, τους λοιδορούν, πολλές φορές. Γιατί; Επειδή «μία από τις χειρότερες αιτίες της εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει». Για άλλη μια φορά ο Καμύ …ψυχογραφεί!
Ας μην ξεχάσουμε και τους λάτρεις της επιστήμης. Τυφλή υπακοή σε κάτι που δεν είναι δόγμα αλλά αντιμετωπίζεται ως δόγμα. Ποιας επιστήμης, όμως; Αυτής που καθημερινά ασχημονεί στα κανάλια, που την μία μέρα λέει άλλα και την άλλη άλλα, που αποδέχεται την ανομία και την κατάπτωση των ηθικών αξιών, που διαπλέκεται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό, που κυνηγάειμάγισσες, για να τις ρίξει στην πυρά, που έχει το ακαταδίωκτο;
Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αρνείται να δεχτεί ότι έχει εκχωρήσει τα δικαιώματά του. Αρνείται να καταλάβει ότι τον έπιασαν κορόιδο και ότι έπεσε θύμα παραπλάνησης. Οπότε, ακόμα και τώρα που το αφήγημα έχει γκρεμιστεί, συνεχίζει τη ζωή του , αναζητώντας το τείχος ανοσίας που χάθηκε μέσα στην ανοησία. Το είχε πει και ο Νίτσε. Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, για να μην καταστρέψουν τις αυταπάτες τους.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και εκείνοι που θεωρούν ότι ο αγώνας που δίνεται από κάποιες συλλογικότητες ή επαγγελματικέςομάδες, όπως οι υγειονομικοί, δεν είναι δικός τους αγώνας. Εμβολιάστηκα, έχω τα πιστοποιητικά μου, είμαι αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο…Άρα αυτόν τον αγώνα δεν τον δίνω εγώ. Αυτό κι αν είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη! Γιατί βέβαια όταν γκρεμίζονται ταπάντα γύρω σου δεν μπορεί να μην σε βρει και εσένακάτι. Όταν φουσκώνει η θάλασσα δεν μπορεί να μην σε βρουν τα απόνερα. Όταν γκρεμίζεται η νομιμότητα στο όνομα μιας ασφάλειας που εσκεμμένα δεν υπήρξε ποτέ, η παρέκκλιση θα σε βρει και εσένα. Δεν γλυτώνεις. Κι αν γλυτώσεις εσύ, θα βρει τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου…
Βέβαια, υπάρχουν και οι πιστοί Θωμάδες. Αυτοί που συνειδητά ακολουθούν το αφήγημα της εξουσίας είτε επειδή πρόσκεινται ιδεολογικά σε αυτόν που το πλασάρει είτε επειδή έχουν πειστεί ότι τα πράγματα είναι έτσι και όλα τα άλλα είναι συνωμοσίες αφελών, ανοήτων και …αρνητών (για να μην ξεχνάμε και τους σοφούς συμβούλους…)
Αυτή η πλειοψηφία που δεν προβληματίστηκε με την επιβολή του εγκλεισμού, αυτή η πλειοψηφία που φλέρταρε με τις υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις παραβλέποντας ότι αποτελούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και νομιμοποιώντας στην ουσία τις πρακτικές του Μέγκελε, αυτή η πλειοψηφία που σταμάτησε να ζει επειδή φοβάται ότι θα πεθάνει, αυτή η πλειοψηφία που βλέπει τον συνάνθρωπό της ως εχθρό, γιατί κάποιος την έπεισε να το κάνει, αυτή η πλειοψηφία είναι που απεμπόλησε δικαιώματα αιώνων για την ασφάλεια. Μια επίπλαστη ασφάλεια που την υποσχέθηκαν, αλλά γκρεμίστηκε κι αυτή σαν το τείχος του παραλογισμού. Ένα τείχος που δεν ήταν στιγμιαίο λάθος, αλλά καλοδουλεμένο ψέμα.
Έτσι η σύγχρονη κορονόπληκτη κοινωνία, όπου η πολιτική διαχείριση της πανδημίας συστηματικά στοχοποίησε όποιον σήκωσε ανάστημα ή εξέφρασε μια αντίθετη άποψη,χαρακτηρίζεται από αδρανοποίηση των αντανακλαστικών. Συνειδήσεις κοιμήθηκαν, αξίες, ιδεολογίες και πεποιθήσεις ναρκώθηκαν.Επαληθεύεται πλήρως, λοιπόν, αυτό που έγραφε ο ΕριχΦρόμ πως «το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονται τα ίδια ελαττώματα, δεν μετατρέπει τα ελαττώματα αυτά σε αρετές, το γεγονός ότι πιστεύουν σε τόσα πολλά ψεύδη, δεν μετατρέπει τα ψεύδη αυτά σε αλήθειες, και το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονται τον ίδιο βαθμό παράνοιας δεν καθιστά τους ανθρώπους αυτούς ψυχικά υγιείς».
Φόβος, πειθαρχία και καταστολή, αυτό δεν είναι υγεία, είναι φυλακή! Σε όποια ομάδα κι αν ανήκουμε , ας κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτό το σύνθημα των υγειονομικών.
Αφιερωμένο στην υγειονομικό σε αναστολή Μ.Μπανιά, που έδωσε στην ουσία τον τίτλο σε αυτό το άρθρο
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
