Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Η 1η θέση που κατέχει αυτή τη στιγμή ο Τάσος Σιδηρόπουλος στον σχετικό πίνακα των διαιτητών με τις περισσότερες συμμετοχές στην Α’ Εθνική (έχει 142 «πιάνοντας» στην κορυφή την …παλιοσειρά Στάθη Παπαβασιλείου που είχε το ρεκόρ από το 1976), είναι αυτό που λέμε «προσωπική κατάκτηση». Είναι το επιστέγασμα μιας απόλυτα συγκροτημένης πορείας του πραγματικά κορυφαίου διαιτητή που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα.
Δεν είναι εύκολο να ανέβει κανείς στην κορυφή καθώς χρειάζονται κόποι, θυσίες και τρομερές στερήσεις. Και αν κατά καιρούς το …εκάστοτε σύστημα προσπαθεί να αποδομήσει για τους δικούς του σκοπούς τον οποιοδήποτε διαιτητή δεν …του αρέσει, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ακυρώσει την ίδια την πορεία του. Ο Τάσος Σιδηρόπουλος εδώ και πολλά χρόνια έχει επιλέξει τον δικό του …μοναχικό (και μοναδικό ίσως) δρόμο, όχι απλά για να επιβιώσει στον δύσκολο χώρο της διαιτησίας αλλά πολύ περισσότερο για τον ίδιο και επειδή αγαπάει υπερβολικά αυτό που κάνει.
Δεν είναι απλά ένας επαγγελματίας διαιτητής. Είναι πάνω απ’ όλα ένας συνειδητοποιημένος αθλητής, που με μαθηματική ακρίβεια κάνει ότι απαιτείται για να μπορεί να είναι πάντα στο υψηλό επίπεδο. Και αυτό που «απαιτείται» πολλές φορές είναι σκληρό και ιδιαιτέρως δύσκολο. Δηλαδή, δεν κάνει απλά προπόνηση για να συντηρείται όπως κάνουν –κακά τα ψέματα- οι περισσότεροι διαιτητές. Κάνει απόλυτα εξειδικευμένα πράγματα για το …κάτι παραπάνω. Σκληρή προπόνηση από τα ξημερώματα, συγκεκριμένο τρόπο διατροφής, στερήσεις, συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Όλα «συγκεκριμένα». Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Και οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.
Και όχι μόνο εντός Ελλάδας που καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο αλλά και εκτός όπου ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά και φθάνει, ποιος ξέρει, ακόμα και σε ένα τελικό Παγκοσμίου κυπέλλου (γιατί όχι;). Η περίπτωση του Σιδηρόπουλου προφανώς και θα πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια και σχολές νέων διαιτητών. Διότι αποτελεί την προσωποποίηση του γνωστού, «αυτός που δουλεύει σκληρά και βάζει το κεφάλι κάτω, νομοτελειακά αμείβεται». Ίσως όχι άμεσα αλλά κάποια στιγμή θα συμβεί. Και την αμοιβή αυτή θα την εισπράξει αυτός που βάζει το κεφάλι κάτω και συνεχίζει αδιάκοπα, με πείσμα, για να υλοποιήσει τον στόχο του. Ο Τάσος (ας μου επιτρέψει να τον αποκαλώ με το μικρό του), από τα πρώτα του βήματα έδειξε ξεκάθαρα ποια θα είναι η πορεία του.
Μόνο ένα μικρό παράδειγμα θα δώσω και θα κλείσω με αυτό. Πριν λίγο καιρό, συζητώντας με πολύ καλό φίλο παράγοντα τοπικής ομάδας, μου είπε το εξής. «Ξέρεις γιατί ο Σιδηρόπουλος, έχει φθάσει εκεί που έφθασε;» Και πριν προλάβω να απαντήσω και να πω τη γνώμη μου, είπε το εξής: «Διότι στα πρώτα του διαιτητικά βήματα, έψαχνε ο ίδιος τα καλοκαίρια να διαιτητεύσει σε φιλικά παιχνίδια την οποιαδήποτε ομάδα για να κάνει προπόνηση. Για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Και φυσικά χωρίς αμοιβή…».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή”
