Από τον αθλητή του μπάσκετ και συνάδελφο Μάκη Δούβαλη πήραμε την παρακάτω επιστολή που έχει να κάνει με το τέλος της συνεργασίας του στον Διαγόρα. Το πλήρες κείμενο είναι το ακόλουθο:
«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν… Αυτό αναφέρει, τουλάχιστον, ένας «άγραφος» κανόνας της ζωής. Ο αθλητισμός είναι κι αυτός «κομμάτι» της ζωής, με τις χαρές, τις πίκρες και τους προβληματισμούς του. Όλα αυτά τα αναφέρω, γιατί είχα την τύχη να ζήσω πέντε χρόνια από τη «φτωχή» μπασκετική μου ζωή, στον Διαγόρα… Στο διάστημα αυτό μαζί με την ομάδα κατακτήσαμε τρία πρωταθλήματα Α’ Κατηγορίας (2004-05, 2006-07, 2008-09) και ισάριθμες ανόδους στη Γ’ Εθνική. Κυρίως λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων μου, δεν μπόρεσα να ακολουθήσω τον Διαγόρα στις εθνικές κατηγορίες, κάτι όμως που έγινε πραγματικότητα, τα δύο τελευταία χρόνια. Ήμουν τυχερός που έζησα την εκπληκτική άνοδο από τη Γ’ στη Β’ Εθνική (2009-10) και την παραμονή της ομάδας στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της χώρας μας, άσχετα που άλλοι λόγοι δεν με βοήθησαν να ολοκληρώσω τη χρονιά όπως θα ήθελα.
Μέχρι και πέρσι για μένα ο Γ.Σ. Διαγόρας ήταν ένα μεγάλο σχολείο και μαζί του έζησα τις ωραιότερες στιγμές μου, μέσα στο παρκέ. Στιγμές που δεν θα ξεχαστούν… Σε διάστημα όμως ενός έτους, τα όσα συνέβησαν ενδεχομένως να με έκαναν να μετανιώσω που παρέμεινα στην ομάδα. Υποσχέσεις, λόγια και ψέματα συνέθεσαν ένα σκηνικό, το οποίο δεν άντεξα μέχρι το τέλος, για πρώτη φορά στη «φτωχή» μου μπασκετική καριέρα… Η διοίκηση εντελώς απούσα, ο πρόεδρος το ίδιο και φυσικά οι παίκτες (ας μιλήσω για μένα προσωπικά…) απλήρωτοι για αρκετούς μήνες. Δεν μίλησε κανείς, για το καλό της ομάδας. Την ίδια ώρα που το ποδοσφαιρικό τμήμα είχε ξεκινήσει τη δική του εξέγερση, στο μπάσκετ δεν ακουγόταν τσιμουδιά, μόνο για το καλό της ομάδας. Και για να μην τοποθετώ τα πάντα στο ίδιο καζάνι, μοναδική εξαίρεση στον κανόνα ήταν ο κ. Σταμάτης Καράβας, ο οποίος ήταν συνεπής και κύριος στις υποχρεώσεις του, όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας μου με τον Διαγόρα.
Μετά από ώριμη σκέψη και χωρίς να αντέξω άλλες υποσχέσεις για τα δεδουλευμένα, αναγκάστηκα να σταματήσω από την ομάδα, δυόμισι περίπου μήνες πριν ολοκληρωθεί η χρονιά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, γιατί ποτέ δεν μου είχε ξανασυμβεί. Δεν πήγαινε άλλο, αφού η «γκρίνια» είχε γίνει καθημερινό φαινόμενο και η διοίκηση μονίμως… απούσα. Βέβαια σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί το «κερασάκι στην τούρτα». Δεν θα έγραφα την παραπάνω ανακοίνωση, αν όντως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Με βάση τα όσα προηγήθηκαν την τελευταία αγωνιστική περίοδο, δεν ήθελα να συνεχίσω το μπάσκετ στον Διαγόρα. Δεν ήθελα κάτω απ’ αυτές τις εντελώς ερασιτεχνικές συνθήκες… Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να αποχωρήσω από την ομάδα και έπειτα από πέντε χρόνια προσφοράς στο σωματείο, συνέβη κάτι, το οποίο πραγματικά με λυπεί και συνάμα με εξοργίζει.
Η διοίκηση του Διαγόρα- μέσω του προέδρου Μέντου Ζωάννου- μου ζήτησε για να πάρω την ελευθέρας μου, να υπογράψω ένα χαρτί στο οποίο αναφέρεται ότι το ιστορικό αυτό σωματείο δεν μου χρωστάει τίποτα. Μου ζήτησε δηλαδή, να ξεχάσω τους 6-7 μήνες δεδουλευμένων που μου οφείλουν, για να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ. Για να κάνω αυτό που αγαπώ μία ζωή. Δεν πειράζει όμως, εγώ το υπέγραψα… Γιατί αγαπώ το μπάσκετ, αγαπώ αυτό που κάνω και έχω αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια το ήθος και τον τρόπο που σκέφτομαι για το άθλημα, το οποίο υπηρετώ και από επαγγελματικό πόστο. Γιατί δεν ήμουν περαστικός από τον χώρο του μπάσκετ και όφειλα, κυρίως στον εαυτό μου, να σέβομαι και να τιμώ όλα όσα θα μου επέτρεπαν να αποκτήσω αξία στον χώρο. Μετά από αρκετά χρόνια λοιπόν παρουσίας, θλίβομαι να με σπρώχνουν από το πεζοδρόμιο οι περαστικοί…
Φιλικά
Μάκης Δούβαλης»
«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν… Αυτό αναφέρει, τουλάχιστον, ένας «άγραφος» κανόνας της ζωής. Ο αθλητισμός είναι κι αυτός «κομμάτι» της ζωής, με τις χαρές, τις πίκρες και τους προβληματισμούς του. Όλα αυτά τα αναφέρω, γιατί είχα την τύχη να ζήσω πέντε χρόνια από τη «φτωχή» μπασκετική μου ζωή, στον Διαγόρα… Στο διάστημα αυτό μαζί με την ομάδα κατακτήσαμε τρία πρωταθλήματα Α’ Κατηγορίας (2004-05, 2006-07, 2008-09) και ισάριθμες ανόδους στη Γ’ Εθνική. Κυρίως λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων μου, δεν μπόρεσα να ακολουθήσω τον Διαγόρα στις εθνικές κατηγορίες, κάτι όμως που έγινε πραγματικότητα, τα δύο τελευταία χρόνια. Ήμουν τυχερός που έζησα την εκπληκτική άνοδο από τη Γ’ στη Β’ Εθνική (2009-10) και την παραμονή της ομάδας στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της χώρας μας, άσχετα που άλλοι λόγοι δεν με βοήθησαν να ολοκληρώσω τη χρονιά όπως θα ήθελα.
Μέχρι και πέρσι για μένα ο Γ.Σ. Διαγόρας ήταν ένα μεγάλο σχολείο και μαζί του έζησα τις ωραιότερες στιγμές μου, μέσα στο παρκέ. Στιγμές που δεν θα ξεχαστούν… Σε διάστημα όμως ενός έτους, τα όσα συνέβησαν ενδεχομένως να με έκαναν να μετανιώσω που παρέμεινα στην ομάδα. Υποσχέσεις, λόγια και ψέματα συνέθεσαν ένα σκηνικό, το οποίο δεν άντεξα μέχρι το τέλος, για πρώτη φορά στη «φτωχή» μου μπασκετική καριέρα… Η διοίκηση εντελώς απούσα, ο πρόεδρος το ίδιο και φυσικά οι παίκτες (ας μιλήσω για μένα προσωπικά…) απλήρωτοι για αρκετούς μήνες. Δεν μίλησε κανείς, για το καλό της ομάδας. Την ίδια ώρα που το ποδοσφαιρικό τμήμα είχε ξεκινήσει τη δική του εξέγερση, στο μπάσκετ δεν ακουγόταν τσιμουδιά, μόνο για το καλό της ομάδας. Και για να μην τοποθετώ τα πάντα στο ίδιο καζάνι, μοναδική εξαίρεση στον κανόνα ήταν ο κ. Σταμάτης Καράβας, ο οποίος ήταν συνεπής και κύριος στις υποχρεώσεις του, όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας μου με τον Διαγόρα.
Μετά από ώριμη σκέψη και χωρίς να αντέξω άλλες υποσχέσεις για τα δεδουλευμένα, αναγκάστηκα να σταματήσω από την ομάδα, δυόμισι περίπου μήνες πριν ολοκληρωθεί η χρονιά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, γιατί ποτέ δεν μου είχε ξανασυμβεί. Δεν πήγαινε άλλο, αφού η «γκρίνια» είχε γίνει καθημερινό φαινόμενο και η διοίκηση μονίμως… απούσα. Βέβαια σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί το «κερασάκι στην τούρτα». Δεν θα έγραφα την παραπάνω ανακοίνωση, αν όντως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Με βάση τα όσα προηγήθηκαν την τελευταία αγωνιστική περίοδο, δεν ήθελα να συνεχίσω το μπάσκετ στον Διαγόρα. Δεν ήθελα κάτω απ’ αυτές τις εντελώς ερασιτεχνικές συνθήκες… Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να αποχωρήσω από την ομάδα και έπειτα από πέντε χρόνια προσφοράς στο σωματείο, συνέβη κάτι, το οποίο πραγματικά με λυπεί και συνάμα με εξοργίζει.
Η διοίκηση του Διαγόρα- μέσω του προέδρου Μέντου Ζωάννου- μου ζήτησε για να πάρω την ελευθέρας μου, να υπογράψω ένα χαρτί στο οποίο αναφέρεται ότι το ιστορικό αυτό σωματείο δεν μου χρωστάει τίποτα. Μου ζήτησε δηλαδή, να ξεχάσω τους 6-7 μήνες δεδουλευμένων που μου οφείλουν, για να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ. Για να κάνω αυτό που αγαπώ μία ζωή. Δεν πειράζει όμως, εγώ το υπέγραψα… Γιατί αγαπώ το μπάσκετ, αγαπώ αυτό που κάνω και έχω αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια το ήθος και τον τρόπο που σκέφτομαι για το άθλημα, το οποίο υπηρετώ και από επαγγελματικό πόστο. Γιατί δεν ήμουν περαστικός από τον χώρο του μπάσκετ και όφειλα, κυρίως στον εαυτό μου, να σέβομαι και να τιμώ όλα όσα θα μου επέτρεπαν να αποκτήσω αξία στον χώρο. Μετά από αρκετά χρόνια λοιπόν παρουσίας, θλίβομαι να με σπρώχνουν από το πεζοδρόμιο οι περαστικοί…
Φιλικά
Μάκης Δούβαλης»
