Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έγραφα Ιστορία.
Απλά είχα βαρεθεί να υποχωρώ!
Ρόζα Πάρκς
Μέχρι τώρα δεν μιλούσαμε για χέρια. Ή μάλλον μιλούσαμε. Για τα ροζιασμένα από την εργασία χέρια, για τα περιποιημένα χέρια, για τα χέρια αυτού που δεν έχει δουλέψει ποτέ… Τώρα σε όλα τα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν και… τα αξιοπρεπή χέρια. Αυτά που έχουν φτιαχτεί για να θεραπεύουν, να φροντίζουν αλλά και να διεκδικούν το Δίκαιο και το Νόμιμο. Αυτά που σηκώνονται για να δηλώσουν την παρουσία τους. Αυτά που σηκώνονται για να δηλώσουν ότι δεν φοβούνται , ότι αντιστέκονται σε οτιδήποτε τείνει να καταργήσει δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες, ότι αντέχουν σε πείσμα των καιρών και της …Εξουσίας!
Αυτά τα χέρια τα φοβάται η Εξουσία Γι’ αυτό τα θέλει δεμένα! Τα θέλει φιμωμένα. Έτσι επινόησε έναν τρόπο να τα …δεσμεύσει. Αυτά τα αδέσμευτα!
Και έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Δεν ήταν πανούργο. Ήταν απλά ένα σχέδιο. Και έτσι τα χέρια δέθηκαν. Και γύρω τους στήθηκαν άνδρες οπλισμένοι βαριά. Και κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί που έπρεπε στην πραγματικότητα να προστατεύουν αυτά τα χέρια. Για να τα τιμωρήσουν! Για να μην ξανατολμήσουν να σηκωθούν και να διαμαρτυρηθούν .
Όμως, δεν ξέρουν – ακόμα κι αυτοί που καμώνονται ότι γνωρίζουν πολλά- ότι αυτά τα χέρια είναι τα αξιοπρεπή χέρια. Κι ότι η αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Έτσι δεν λένε τα νομικά φιρμάνια στα οποία ομνύονται οι απανταχού προστάτες του Νόμου; Έτσι δεν λέει το Σύνταγμα; Για την αξία του ανθρώπου μιλάει και πώς αυτή αποτελεί την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας. Για το έννομο αυτό αγαθό έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες. Όλες κατατείνουν στο ότι αυτό υπερέχει ως δικαίωμα από οποιοδήποτε άλλο, υπερισχύοντας ακόμα και έναντι του ιερού δικαιώματος στην ζωή.
Τα χέρια που δέθηκαν με χειροπέδες είναι η ίδια η Αξιοπρέπεια που το βράδυ της 7/7/2022 δέχτηκε ένα χτύπημα κάτω από την μέση. Που παγιδεύτηκε και οδηγήθηκε σε μια απίστευτη περιπέτεια. Που βγήκε, όμως, πιο δυνατή και πιο συσπειρωμένη!
Και τώρα ήρθε η ώρα όχι των λίγων (αυτοί από την αρχή βρίσκονται στις επάλξεις του αγώνα για την Ελευθερία), αλλά των πολλών. Άλλωστε, όπως πολύ γλαφυρά αποτύπωσε ο Μ.Twain, «όποτε βρεθείς με την πλευρά της πλειοψηφίας είναι η στιγμή που πρέπει να σταθείς και να συλλογιστείς».
Ήρθε ή ώρα αυτοί που απαρτίζουν την συμπαγή πλειοψηφία να σταθούν με ωριμότητα απέναντι σε ό,τι λέγεται και γίνεται, απαλλαγμένοι από τον φόβο του θανάτου που έχει ακρωτηριάσει όλα τα αντανακλαστικά του ζώντος ανθρώπου. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουν ότι «ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο». Αυτό που χρειάζεται δεν είναι απλώς ένα όραμα. Είναι και το θάρρος! Γιατί «χωρίς ένα όραμα οι άνθρωποι χάνονται, αλλά χωρίς θάρρος τα όνειρα πεθαίνουν».
Ας μην αφήσουμε τα όνειρα να πεθάνουν. Τα χρειαζόμαστε, για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, με χέρια λυτά και Ελεύθερα!
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
