Γράφει η Στέλλα Καρατζίκη
Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι συνταρακτικές οι στιγμές που ζούμε. Κι αναφέρομαι στην διαμάχη για το Δημαρχιακό μονόπετρο.
Αυτό που ουσιαστικά όσο απλό κι αν είναι για κάποιο λόγο δεν γίνεται αντιληπτό είναι η παγίδα της ομιλίας.
Κι εξηγούμαι.
Προβάλλω ένα αίτημα, προβάλλεις ένα αίτημα.
Εξηγώ την θέση μου, εξηγείς την δική σου.
Αναγγέλλω ότι εμμένω την θέση μου, κάνεις το ίδιο πράγμα.
Όταν παγιδευόμαστε σε αυτόν τον κύκλο, μπορώ να συμπεράνω ότι δεν συνεργάζεσαι. Αλλά στην πράξη, εσύ συνεργάζεσαι. Ανταποκρίνεσαι (προβλέψιμα) στις ενέργειες μου σε κάθε βήμα.
Αντιδρούμε ο ένας στον άλλον.
Αυτός είναι ο υπόγειος τρόπος με τον οποίο μας απορροφά ο κύκλος της διαμάχης και της κλιμάκωσης της.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό.
Μόνο που οι αντανακλαστικές αντιδράσεις μας παγιδεύουν σε αντιδικίες.
Όλοι υπόσχονται τα πάντα, ξεχνώντας πολύ βολικά το μήκος του μπράτσου τους. Βεβαία τον θώκο πολύ λάτρεψαν, την αυτογνωσία κανείς. Αν και ειθισται το μυαλό να αυτολογοκρίνεται σε μια υγιή κοινωνία. Και εδώ υποψήφιοι Δήμαρχοι να σας προσγειώσω. Υπάρχει ελεύθερη βούληση. Η βιολογία δίνει τον εγκέφαλο, η ζωή τον μετατρέπει σε νου. Κι επειδή ο καθείς το κουστούμι το ράβει στα μέτρα του, έχετε στο μυαλό σας στους φιλιππικούς που εξαπολύεται πως πια έχουμε μάθει πως όταν μια υπόσχεση φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή ,πιθανότατα δεν είναι αληθινή. Ναι έχουμε ανάγκη από έναν στιβαρό Δήμαρχο. Ζούμε σε έναν κόσμο, μια κοινωνική υπαρξιστική όπου η ταυτότητα είναι συνάρτηση της επαγγελματικής επιτυχίας. Μόνο οι πολλοί νέοι η οι πολλοί ανουσιοι επιτρέπεται να τεμπελιάζουν. Επιδιώκεις την Δημαρχία; Ελεύθερα. Το μόνο που σου ζητούμε είναι να εχεις γεννηθεί με το γονιδιο του καθήκοντος σφηνωμένο στο κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου σου
