Γράφει η Στέλλα Καρατζίκη
Ραγισμένες καρδιές, αθετημένες υποσχέσεις, συντετριμμένους ανθρώπους.
Κόσμος που μοιάζει με ένα εύθραυστο κατασκεύασμα, μία κυψέλη όπου το παρελθόν διυλίζεται στο παρόν, όπου το βάρος των βουτηγμένων στις ενοχές, και στις παλιές αναμνήσεις, προκαλεί την κατάρρευση ζωών, κι αναγκάζει τα παιδιά να ξαπλώνουν δίπλα στα κουφάρια των γονέων τους.
Στα μπερδεμένα συντρίμμια των συνεπειών.
Έχω συντριβεί κι έχω συντρίψει.
Τώρα αναρωτιέμαι πόσο κακό μπορούμε να προκαλέσουμε, πριν αναλάβει δράσει το σύμπαν.
Πριν αποφασίσει κάποια εξωτερική δύναμη , πως αρκετό κακό έχει προκληθεί.
Κάποτε πίστευα πως είναι θέμα ισορροπίας, αλλά τώρα πια δεν το πιστεύω.
Πιστεύω πως αυτό που μας έκαναν, είναι δυσανάλογα κακό με αυτό που μπορεί να έκανε ο καθείς, αλλά αυτή είναι η φύση της εκδίκησης. Κλιμακώνεται. Δεν μπορεί να ελεγχθεί.
Το ένα κακό προκαλεί ένα δεύτερο και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι που η αρχική οδύνη σχεδόν ξεχνιέται στο χαος που ακολουθεί.Παλιότερα σκεφτόμουν την εκδίκηση. Όχι πια.
Αλλά να θυμάστε πως αυτός ο κόσμος μας είναι γεμάτος από τσακισμένα πράγματα….
