Γράφει η Στέλλα Καρατζίκη
Μερικές σκέψεις και παρατηρήσεις όταν κάθεσαι κάτω από ένα δεντράκι, και τραμπαλίζεσαι σε αιώρα, σε μιά παραλία απόμακρη από τον πολιτισμό (έτσι νομίζεις δηλαδή) κυριολεκτικά…….η κούνια που σε κούναγε….
Η έννοια της αισθητικής βλάβης δεν είναι κατανοητή, ούτε στο στοιχειώδες νόημά της. Για παράδειγμα, τα τεντάκια -τσαντίρια που στήνονται σωρηδόν στην μέση μιας παραλίας, ακόμα κι όταν υπάρχουν αρκετά δέντρα για σκιά, φαίνεται πως δεν θορυβούν τους ιδιοκτήτες τους. Ενδεχομένως αν πήγαινα δίπλα τους και γκάριζα δυνατά θα ενοχλούνταν και θα μου έκαναν παρατήρηση για πρόκληση ακουστικής βλάβης. Φαίνεται όμως πως είμαστε πολύ πίσω όσον αφορά την κατανόηση της αισθητικής στην οπτική αντίληψη, η νοοτροπία του νησιού και του βλαχαδισμού στις πόλεις δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Η αντίληψη ότι κάθε τόπος έχει την ιδιαιτερότητα που χρειάζεται την αντίστοιχη ανθρώπινη δραστηριότητα ,και σεβασμό είναι μάλλον υποδεέστερη από την αντίληψη ότι ο τόπος μας ανήκει και κάνουμε ότι γουστάρουμε.
Οι ρακέτες εκτός από ακουστική, προκαλούν κι αισθητική βλάβη, δεδομένου ότι οι περισσότεροι ρακετίστες με το παρουσιαστικό και την κορμοστασιά τους είναι άκρως αντιαισθητικοί. Μια συνδυαστική λύση καλύτερου αισθητικού (οπτικού κι ακουστικού ) αποτελέσματος θα ήταν ίσως το κοπάνισμα των κεφαλιών τους με τις ρακέτες.
Εγώ δεν ήρθα γυμνός σε παραλία που φοράνε όλοι μαγιό….
Εσύ γιατί ήρθες με μαγιό σε παραλία γυμνιστών;
Το νησί έχει ουσιαστικά μόνο έναν δρόμο συνολικού μήκους κάποιων χιλιομέτρων. Αν εξυπηρετούταν απο ferry boat θα ήταν σίγουρα γεμάτο αυτοκίνητα.
Ξεχνάμε εύκολα πόσο περιορισμένες αισθήσεις έχουμε μέσα στην πόλη, ακόμα κι όταν διαμαρτυρόμαστε γι αυτό καθημερινά τον χειμώνα. Η αλήθεια είναι ακόμα πιο σκληρή.
Τα φρικιά έχουν πλέον γεράσει και τείνουν προς εξαφάνιση.
Δεν υπάρχουν ενοχλητικά σκυλιά, μόνο ανεύθυνοι άνθρωποι-αφεντικά.
Ξεπεράστηκε επιτέλους η μόδα του juggling στην παραλία.
Μιά ώρα δίχως λόγια ατενίζοντας μόνο τον ορίζοντα, ακούγοντας μόνο φυσικούς ήχους, ίσως είναι σημαντικότερη από μία ώρα ανάγνωσης βιβλίων η “βαθυστόχαστων “συζητήσεων, μόνο στην περίπτωση που τα πιτσιρίκια σου τα ξέχασες μαζί με τις μπότες σου στον χειμώνα που πέρασε η τα κρατά η πεθερά.
Τα μέρη “γερνάνε” μαζί με εμάς.
Τα νέα που έρχονται απ΄τον “πολιτισμό”, δεν αφορούν κανέναν τελικά.
Ένα ενδιαφέρον παιχνίδι του μυαλού….Αυτά που θεωρούμε σημαντικά στην ‘πολιτισμένη” καθημερινότητα γίνονται ασήμαντα στην απόμακρη παραλία αλλά και το αντίστροφο.
Το ψώνιο δεν καμουφλάρεται με τίποτα.
Το πιο τραγελαφικό θέαμα μετά την επιστροφή από τις παραλίες είναι αυτό. Η ρουτίνα από την οποία προσπάθησες αφελέστατα να ξεφύγεις, έστω για λίγες ώρες είναι ακόμα εκεί. Ντυμένη.
