Γράφει η Στέλλα Καρατζίκη
Αφορμή γι αυτό που γράφω στάθηκε μια κουβεντούλα μεταξύ φίλων χτες το βράδυ, όπου ο καθένας εξέφραζε γι την γνώμη του για το τι θα μας έβγαζε από την λασπώδη αυτή κατάσταση που ζούμε.
“η δραχμή μας χρειάζεται”
“μια χούντα μας χρειάζεται”
“ένας ηγέτης με κότσια μας χρειάζεται”
“ένας ήρωας μας χρειάζεται”
Ήρωας, κι εδώ έχω ενστάσεις
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα απο τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, είναι ότι έχει μόνο ήρωες.
ο τελευταίος προδότης στην Ελλάδα ήταν ο εφιάλτης.
Γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν μαθαίνοντας για τους ατέλειωτους ηρωισμούς των προγόνων τους.
Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ήρωες και ηρωίδες.
Οπότε φτάνει κανείς στο συμπέρασμα πως το να είσαι Έλληνας είναι από μόνο του ένα πιστοποιητικό μεγαλείου και ηρωισμού.
Από την άλλη όταν έχεις την εντύπωση ότι όλοι οι πρόγονοι σου ήταν ήρωες, επιτρέπεις στον εαυτό σου, μια όχι και τόσο ηρωική συμπεριφορά, και το ρίχνεις στις μαγκιές και τις παρανομίες με την βεβαιότητα πως τόσοι αιώνες ηρώων θα καλύψουν τις μπαγαποντιές σου . Όταν διαβάσεις την ιστορία της Ελλάδος, εκτός των σχολικών βιβλίων συνειδητοποιείς πως δεν ήταν όλοι οι πρόγονοι σου ήρωες΄. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περίεργο και θα δημιουργούσε μεγάλα ερωτήματα. Αφού ήταν όλοι ήρωες πως έπεφταν σφαλιάρες η μια πίσω από την άλλη;
Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχουν οι χώρες με πολλούς ήρωες είναι πως κανένας δεν παραδέχεται τον άλλον.
Ή μετρούν τον εγωισμό τους όλοι για να δούνε ποιος τον έχει πιο μεγάλο. Ο σύγχρονος ήρωας θέλει το κοινό του.
Αν είναι ‘όλοι ήρωες κανείς δεν έχει κοινό.
Άρα δεν είναι καθόλου τυχαίο που μόλις εκφράσεις τον θαυμασμό σου η την εκτίμηση σου για κάποιον σύγχρονο Έλληνα θα πέσουν όλοι να τον θάψουν.Βεβαία μόλις τον θάψει ο παπάς αρχίζουν όλοι να τον επαινούν και να τον αποθεώνουν. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η βαθιά πίστη του ελληνικού λαού πως όλοι οι πρόγονοί μας γνωστοί και άγνωστοι ήταν ήρωες.
Ίσως οφείλεται στην ορθοδοξία.
Έλα μωρέ, όλο καλοί είναι….
Όπου και να οφείλεται αποδεικνύεται καταστροφική.
Η ανάδειξη του ρόλου των απατεώνων στην ελληνική ιστορία, θα είχε βοηθήσει πολύ την χώρα.
Όταν όλοι είναι ήρωες , δεν υπάρχουν ήρωες.
Ένα χαρακτηριστικό του ήρωα είναι ότι δεν ξέρει ότι είναι ήρωας. Οι ‘άλλοι του αναγνωρίζουν τον ηρωισμό.
Δεν αυτοανακηρύσσεται κανείς ήρωας.
Έκτος από μερικούς συνανθρώπους μας που βρίσκονται στην Λέρο.
Φαίνεται περίεργο αλλά ξαφνικά κατάλαβα, πως η χώρα διαθέτει τον ιδανικό ήρωα. Αυτόν που χρειάζεται. Το έχω τσεκάρει από ΄όλες τις μεριές, κι έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό.
Είναι γενναίος, πιστός, ανιδιοτελής, ακούραστος, πειθαρχημένος ,ορμά πρώτος στην μάχη, επιδεικνύει αυτοθυσία, δεν εγκαταλείπει ποτέ τους συντρόφους του ,είναι υπεράνω χρημάτων, δεν χρωστά σε κανέναν, κι αν καταφέρουμε να μοιάσουμε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα του, γυρνάμε τον κόσμο ανάποδα.
ΕΔΩ……μπαίνει η φωτογραφία του Λαμπρατορ μου, αλλά κατά πρώτον δεν έχω καμιά καλή, και κατά δεύτερον ως γνήσιος ήρωας μισεί την δημοσιότητα.
