Είμαστε στο 2017 και δυστυχώς το αναφαίρετο δικαίωμα στην τροφή και την καθημερινή ποιότητα διαβίωσης, δεν αποτελεί προνόμιο όλων.
Το κουδούνι για την έναρξη της σχολικής χρονιάς ήχησε πριν λίγο καιρό. Για κάποιους γονείς ωστόσο ,που ζουν κάτω απ τα όρια της φτώχειας, σήμανε μια επιπλέον επιβάρυνση για τον οικογενειακό τους προυπολογισμό.
«Πονάει η ψυχή μου που δεν έχω να δώσω στο παιδί μου δύο ευρώ για το κολατσιό του στο σχολείο!» εξομολογείται η κυρία Τσαμπίκα , μητέρα ενός 8χρονου κοριτσιού που ζει κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας, αλλά συνεχίζει να μάχεται με αξιοπρέπεια για να μεγαλώσει τη μοναχοκόρη της.
Μαυρισμένα παιδικά μάτια ,ζαλάδες , αδυναμία ,είναι ένα φαινόμενο που δεν εκλείπει στα σχολεία της χώρας αλλά και της γειτονιάς μας.
Σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών της Δωδεκανήσου, έχουν υπάρξει ακόμη και λιποθυμικά επεισόδια!
«Στο διάλειμμα, πλησίασα μια μαθήτρια που καθόταν στα σκαλιά δίπλα στο προαύλιο. Με παραξένεψε η χλωμή της όψη. Δυσκολεύτηκε να μου «ανοιχτεί» , ωστόσο πρόσεξα ότι κοιτούσε περίεργα τη διπλανή της που έτρωγε λαίμαργα μια τυρόπιτα. Από τότε, κάθε μέρα τρώμε μαζί στο διάλειμμα , καθώς της είπα ότι δε μπορώ να τρώω μόνη μου 2 κρουασάν γιατί έπρεπε να κάνω διατροφή. Δεν είχα πει την αλήθεια, άλλα γλίτωσα ένα παιδάκι από το να έρχεται καθημερινά αντιμέτωπο με αυτή την αμήχανη κατάσταση» είπε η Ναυσικά, δασκάλα σε ένα απ΄ τα δημοτικά του νησιού μας.
Ευχόμαστε σύντομα ,όλα τα σχολεία να αποκτήσουν επισιτιστικά προγράμματα ώστε όλοι οι μαθητές ανεξαρτήτως εθνικότητας, να απολαμβάνουν απερίσπαστοι το δικαίωμα στη μόρφωση.
