Φωνάζουν εδώ και χρόνια γονείς αλλά και κάτοικοι στην περιοχή του 15ου Δημοτικού Σχολείου στο Ροδίνι για την απαράδεκτη κατάσταση που βιώνουν με τους χρήστες και διακινητές ναρκωτικών στην περιοχή τους.
Ιδιαίτερα, η ανησυχία τους εστιάζεται στην επίπτωση που έχει το θέαμα ναρκομανών να κάνουν χρήση μπροστά στα μάτια των παιδιών τους, όταν αυτά περπατούν προς το σχολείο τους.
Στις σκάλες που συνδέουν την οδό Κωνσταντινουπόλεως με την Μαραθώνος και τις οποίες διαβαίνουν καθημερινά δεκάδες παιδιά για να μετακινηθούν συντομότερα προς το σχολείο τους, η κατάσταση έχει ξεπεράσει προ πολλού τον όρο, απαράδεκτη.
Στο σημείο, πέρα από την αγοροπωλησία που λαμβάνει χώρα και μάλιστα σε ανήλικους μαθητές, παρατηρείται χρόνια τώρα κι η δημόσια χρήση ναρκωτικών με τις σύριγγες σε κοινή θέα.
Παρά τις εκκλήσεις των γονέων και των κατοίκων προς στις αστυνομικές αρχές, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε καθόλου, γιατί απλά οι υπηρεσίες δεν επεμβαίνουν με το αιτιολογικό ”είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και θα πρέπει να μάθετε να ζείτε με αυτό”!
Αντιλαμβάνονται όλοι, την ιδιαιτερότητα που έχει η συγκεκριμένη υπόθεση αλλά πέρα από τους χρήστες θα πρέπει η πολιτεία να αντιμετωπίσει ως ”κοινωνικό φαινόμενο” και το γεγονός, ότι μικρά παιδιά ερχόμενα καθημερινά σε επαφή με τέτοιες συμπεριφορές, μετά το πρώτο σοκ, αρχίζουν να τις θεωρούν φυσιολογικές.
Η σημερινή επιτυχία της αστυνομίας στην εξάρθρωση σπείρας που δρούσε στον Αρχάγγελο, δείχνει την τεράστια έκταση του φαινομένου των ναρκωτικών στην τοπική κοινωνία.
Οι γονείς μιλούν, νουθετούν και προειδοποιουν τα παιδιά τους, πολλά από αυτά σταμάτησαν να περνούν από τις συγκεκριμένες σκάλες αλλά κι η αστυνομία σε συνεργασία με τον δήμο θα πρέπει να αφουγκράζονται την αγωνία τους κι αν μη τι άλλο, τουλάχιστον οι υπηρεσίες καθαριότητας ανά τακτά διαστήματα να προβαίνουν στον καθαρισμό του χώρου και την απομάκρυνση επικίνδυνων χρησιμοποιημένων υλικών.
Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε να γίνει πρώτα το κακό και μετά να επέμβουμε? Τι πιο φυσικό κάποια στιγμή ένα παιδί να πιάσει στα χέρια του μια από τις σύριγγες και ή να τρυπηθεί το ίδιο ή να τρυπήσει με αυτήν ένα άλλο. Επίσης ποιος εγγυάται ότι ένας εξαρτημένος από ουσίες άνθρωπος δεν θα έχει μια ξαφνική βίαιη συμπεριφορά με ότι αυτό συνεπάγεται?
Ποιος θα αναλάβει τότε την ευθύνη και σε τελική ανάλυση ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αφού το κακό θα έχει γίνει?
Κατακλύζονται τα ΜΜΕ από σποτάκια για την επαγρύπνηση και την αντιμετώπιση του φαινομένου των ναρκωτικών αλλά πως θα συμβεί αυτό, όταν η πολιτεία κλείνει τα αυτιά της σε φωνές που καλούν για βοήθεια.
Η σχολική χρονιά άρχισε εφέτος εν μέσω πανηγυρισμών: Τα σχολεία επισκευασμένα και φρεσκοβαμμένα, οι δάσκαλοι και τα βιβλία στην θέση τους, πριν τους μαθητές.
Ωστόσο, ένα σχολείο δεν είναι μόνο οι τοίχοι, οι αίθουσες κι η αυλή του. Είναι και ο περιβάλλον χώρος γύρω του, στον οποίο κινούνται εκατοντάδες παιδιά κι ότι συναντούν και βλέπουν στο δρόμο τους, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους που με τον ένα ή άλλον τρόπο διαμορφώνει συμπεριφορές.
Ευθύνη όλων μας είναι, να προστατέψουμε το μέλλον των παιδιών κι αυτές οι συμπεριφορές να διαμορφώσουν υγιείς και ισορροπημένους ανθρώπους που στα τρυφερά τους χρόνια δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με τέτοιες αρρωστημένες καταστάστεις…
Δικαίωμα αναφαίρετο και κοινωνικό είναι, η διαβίωση των κατοίκων σε ένα περιβάλλον όμορφο κι αρμονικό, απαλλαγμένο από τον φόβο και την αγωνία που δημιουργούν τα ναρκωτικά…
