Γράφει ο Κώστας Λαμπριανός
Σε μιαν κρίσιμη περίοδο που ο Μινώταυρος της διαφθοράς κατατρώγει τη χώρα και τον λαό της ο κύριος Δήμαρχος, Φώτης Χατζηδιάκος, κατά συρροήν και εξακολούθησιν προκλητικός υποτιμά την νοημοσύνη των πολιτών και προσβάλλει βάναυσα τους ηθικούς κανόνες που διέπουν την κοινωνία μας.
Σε ρόλο «προστάτη» του στενού συνεργάτη του αντιδημάρχου επί των οικονομικών Σάββα Διακοσταματίου, ο οποίος, με αμετάκλητο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών παραπέμπεται να δικαστεί με το ατιμωτικό αδίκημα της απιστίας σε βάρος του δημοσίου, και σε βαθμό κακουργήματος, ξεφτιλίζει κάθε έννοια ηθικής και δικαίου, «για μια χούφτα ψήφους».
Μη αντέχοντας την δημόσια κριτική, ως άλλος Βοναπάρτης, πέρασε στην …αντεπίθεση με μιαν επιστολή, αχταρμά ύβρεων, αρλουμποειδών επιχειρημάτων και αυτοϋμνητικών προβολών τούεπαγγελματικού, κοινωνικού και πολιτικού αναστήματος του ανδρός, που μόνο γέλωτα και θλίψη προκαλούν.
Ο βασιλιάς, γυμνός, ανερμάτιστος, ανέδειξε – από τα εσώψυχα – τη μικρότητα του. Ούτε μια λέξη για τον προστατευόμενο υπόδικο συνεργάτη. Παραμένει, έτσι, το κρίσιμο ερώτημα: ποιο, αλήθεια, είναιτο «ηθικό πλεονέκτημα», το «προσωπικό του σύστημα αξιών», για τα οποία επαίρεται ο «Κύριος Φώτης»; Πέρασαν τρεις εβδομάδες σχεδόν από τη γελοιότητα της επιστολής του, και σ’ αυτό το διάστημα ήλπιζα να επικρατήσει δεύτερη σκέψη και κρίση, αλλά φευ… Ο υπόδικος αντιδήμαρχος και αναπληρωτής δημάρχου μοστράρει ακλόνητος.
Είναι ή δεν είναι ηθικό να διατηρεί στο αξίωμά του τον υπόδικο αντιδήμαρχο; Εις μάτην το ερώτημα, απάντηση δεν θα ’ρθει ποτέ. Θυσία το …παλιάμπελο στον βωμό της ψηφοθηρίας και της γλυκιάς καρέκλας της εξουσίας. Και καλά ο βασιλιάς …οι υπασπιστές του τι λένε; Άκρα του τάφου σιωπή …κι εδώ; Άκρα του τάφου σιωπή και από τις παρατάξεις της μειοψηφίας. Κρατούσα λογική, κυρίαρχη αντίληψη το «ασ’ τα πράγματα να πορεύονται όπως πορεύονται».
«Εκείνοι που ξεχωρίζουν την πολιτική από την ηθική ποτέ δεν θα καταλάβουν ούτε τη μια ούτε την άλλη» έλεγε ο μαθηματικός φιλόσοφος Απολλώνιος ο Περγαίος. Τουτέστιν, πολιτική και ηθική πάνε πακέτο και συνεπώς η πολιτική χωρίς ηθική εξελίσσεται αναπόφευκτα σε «τέχνη» εξαπάτησης του λαού.
Πολύ πιο πριν ο Πιττακός, ένας από τους επτά σοφούς, είχε πει «φοβού τα αισχρά», δηλαδή να φοβάσαι κάθε τι που είναι ανήθικο.
Πάντα επίκαιρα, το μαγικό ραβδί της Κίρκης, της πλανεύτρας εξουσίας, η επικινδυνότητα της αρρωστημένης φιλοδοξίας και το δίλημμα μεταξύ συνείδησης και συμφέροντος, όπως διακωμωδούνται από τον μακαρίτη Δημήτρη Ψαθά στο έργο του «Φον Δημητράκης». Αυτό, λοιπόν, είναι το «αξιακό σύστημα» του «Κυρίου Φώτη» που απειλεί την αφεντιά μου, και, προφανώς, όποιον άλλον τολμήσει να αμφισβητήσει το πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημά του, με προσφυγή στη Δικαιοσύνη; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το δικαστικό μέγαρο που τόσο καλά γνωρίζει.
Θλιβερό το θέαμα της δημοτικής μας σκηνής. Θλιβερό και εμετικό το παραλήρημα του ανδρός. Και ακόμα πιο θλιβερή η «λούφα και παραλλαγή» του προστατευόμενου υπόδικου αντιδημάρχου Σάββα Διακοσταματίου.Κιχ δεν έχει βγάλει μέχρι τώρα, και ούτε σκέψη παραίτησής του. Χωρίς ίχνος ευθιξίας, γαντζωμένος στην καρέκλα του, υποψιάζει τον πολίτη για τη δύναμη της σχέσης του με τον κύριο Δήμαρχο.
Δειλός εκεί που πρέπει να είναι θαρραλέος και πρότυπο ηγέτη, χάριν του δοκιμαζόμενου – ποικιλοτρόπως – λαού και τζάμπα μάγκας, εκεί που δεν τον παίρνει, ο κύριος Δήμαρχος, μέσα από μιαν ακατάσχετη ηθικολογία και ανεξάντλητη δημοκρατική υποκρισία υπεραμύνεται των «θεσμών» τους οποίους- υποτίθεται – υπηρετεί αταλάντευτα, καταλογίζοντας μου, με πρόδηλη την εμπάθεια, ότι με την αρθρογραφία μου τους υπονομεύω και ότι στοχεύω σε «προσωπικές επιδιώξεις και συμφέροντα».
Σαν τον ποντικό που λαδώνει την ουρά του στο πιθάρι με το λάδι, κι έπειτα κηλιδώνει κάθε τι στο πέρασμά του, ο «Κύριος Φώτης» επιχειρεί να ρίξει λάσπη στην ανθρώπινη και τη δημοσιογραφική διαδρομή μου, των σαράντα και πλέον χρόνων. Και επειδή, όπως σωστά λέει, «η ταυτότητα και η ποιότητα του καθενός μας είναι καταγεγραμμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο και ο καθένας γνωρίζει την πορεία του άλλου σε αυτόν τον τόπο» ας μου επιτραπεί, από τους καλούς μου αναγνώστες, η σύντομη προσωπική αναφορά, έστω και καθυστερημένα.
Με τις παρακαταθήκες του μακαρίτη πατέρα μου, που μας έμαθε να αγαπάμε τον «άνθρωπο», ιδιαίτερα τους αδύναμους και αδικημένους και τη συνέπεια στις πανανθρώπινες αρχές και αξίες έγραψα τη δική μου, μικρή και ασήμαντη ιστορία. χωρίς να λιβανίσω πολιτικά κόμματα και πολιτικούς, χωρίς να προσκυνήσω κανέναν, χωρίς να υποκύψω στους πειρασμούς του εύκολου πλουτισμού, χωρίς να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για το βόλεμα των παιδιών μου, χωρίς να γίνω παρίας της οικονομικής ελίτ, χωρίς να στραπατσάρω την προσωπική και οικογενειακή αξιοπρέπεια. Και αν σήμερα βγει νόμος που οι νεκροί θα θάβονται σε ιδιόκτητη έκταση εμένα θα με …φυτέψουν στον κορμό κάποιου δέντρου, γιατί μου λείπουν τα δύο μέτρα γης. Αυτός ήταν ο δικός μου αξιακός κώδικας, αυτές ήταν οι επιλογές και αν τα κατάφερα ή όχι, με όλα τα λάθη και παραλείψεις μου, έχει κριθεί και θα συνεχίσει να κρίνεται από την κοινωνία μας.
Βίος παράλληλος του «Κυρίου Φώτη». Ψευτοδημοκράτης και ψευτοσοσιαλιστής εκμεταλλεύτηκε το σαρωτικό λαϊκό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ και εντάχθηκε στις τάξεις του, απλός «στρατιώτης» πρώτα και μετά «δεκανέας» στις τελευταίες θέσεις της «επετηρίδας» στελεχών τού, πάλαι ποτέ, κραταιού Κινήματος.
Η εξουσία, λένε, αγοράζεται με τις εντυπώσεις. Παθιασμένος για εξουσία, αλλά μεθοδικός – οφείλω να ομολογήσω – τρύπωσε σε δεκάδες συλλόγους – κοινωνικούς, πολιτιστικούς, αθλητικούς – χάιδεψε, όσο κανείς άλλος τα ΜΜΕ, και μέσα από ’κει υπομονετικά άρχισε να πλέκει τον ιστό της αράχνης των πελατειακών σχέσεων, μέχρι που κατάφερε τον ροδιακό λαό και τον έκανε «πρώτο πολίτη».
Αυτόντον λαό που βλέπει – επί των ημερών του – το «σμαραγδένιο νησί» να βουλιάζει στο τέλμα της απόλυτης ανυποληψίας.
Που διαπιστώνει – καθημερινά – την τεράστια πολιτική ανεπάρκεια του ανδρός, αλλά και με έκπληξη την κολοσσιαία περιουσία του, με δεκάδες ακίνητα μεγάλης αξίας και δεκάδες λογαριασμούς υψηλών καταθέσεων σε ελληνικές και ξένες τράπεζες, σύμφωνα με το «πόθεν έσχες» που είδε, προ ημερών, το φως της δημοσιότητας.
Άφιλος, αγνώμων προς τους παλιούς «συντρόφους», τους πολιτικούς μέντορές του, και τον λαό που τον τίμησε γράφει τη δική του μαύρη σελίδα στη νεότερη Ιστορία αυτού του ευλογημένου τόπου.
Αλλά η Νέμεσις δεν αργεί.
Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι η επίσκεψη της συζύγου του κυρίου Δημάρχου στην εισαγγελέα Πρωτοδικών (Δευτέρα 17 Ιουνίου) δεν συνδέεται με την κλήση μου από την κυρία Εισαγγελέα (Τρίτη 18 Ιουνίου) για ένα …μάθημα δημοσιογραφικού ύφους και δεοντολογίας, με αφορμή προηγούμενο άρθρο μου.
