Γράφει ο Παναγιώτης Κουνάκης
Είναι γεγονός πως η λέξη πολιτική απέκτησε πλέον ως έννοια αρνητική χροιά ο περισσότερος κόσμος αποτρέπει με συμβουλές και αφορισμούς αυτούς που προτίθενται να ασχοληθούν με τα κοινά: «κοιτά την δουλεία σου», «δεν είναι για σένα αυτά», «τι τα θές και τα σκαλίζεις;», «εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;», «θα βρεις τον μπελά σου!».Αυτή τους η αντιμετώπιση οδηγεί τους πολίτες με μαθηματική ακρίβεια σε όλο και μεγαλύτερη αποχή και απάθεια.
Η εικόνα παραμένει η γνωστή: επικοινωνιακά τερτίπια, φωτογραφίες σε εκδηλώσεις με σκοπό την ανάδειξη της καλύτερης φωτογένειας, ανακοινώσεις για μεγαλόπνοα σχέδια που παραμένουν στα συρτάρια, επιστολές καυστικές- ή μη- κενές πάντως περιεχομένου, προσβλητικές δημόσιες τοποθετήσεις επί προσωπικού, λόγια με το ΘΑ σε πρωταγωνιστικό πάντα ρόλο, ψέματα με το τσουβάλι, κουτσομπολιό, ρουσφέτια και χάρες κάθε λογής (ακόμα και τώρα, την εποχή των μνημονίων) συνθέτουν ένα μωσαϊκό που είναι δηλωτικό του πώς αντιλαμβάνεται το μεγαλύτερο ποσοστό αιρετών στη Ελλάδα τον ρόλο του στην πολιτική και κατ’ επέκταση μιας μερίδας κόσμου που επιμένει σε αυτή την συνταγή.
Η νέα γενιά ανθρώπων – όχι απαραίτητα με ηλικιακό κριτήριο- που ασχολείται με τα κοινά έχει να αντιμετωπίσει τον νεποτισμό, την πολιτική επετηρίδα και τον «παραγοντισμό». Παρατάξεις και κόμματα θέλουν σε αρκετές περιπτώσεις τους νέους σε στα κοινά για τη βιτρίνα και όχι γιατί πραγματικά πιστεύουν σε αυτούς. Έτσι, καταλήγουμε στο οξύμωρο να ψηφίζονται οι νέοι και να κυβερνούν οι παλιοί! Πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια να φορτώσουν την ταμπέλα του πολιτικού σε οτιδήποτε νέο και ελπιδοφόρο , η οποία πλέον έχει αρνητικό πρόσημο. Είναι σύνηθες να μπαίνουν κάποιοι από την πόρτα και να βγαίνουν από το παράθυρο. Και, αν είναι τυχεροί και προλάβουν να βγουν με αξιοπρέπεια, τότε άλλοι αυλοκόλακες και υπηρέτες του «πολιτικού» συστήματος να μπαίνουν από το παράθυρο, για να βγουν στο τέλος από την πόρτα. Ο κόσμος ψηφίζει με κάποια κριτήρια για το πού θέλει ποιον και γιατί είναι θέμα όμως του επικεφαλής τι δρόμο θα ακολουθήσει, αν θα ακούσει ή αν «θα παραγοντίσει» με τους πολιτικούς του φίλους, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους.
Η πολιτική στην Ελλάδα ίσως να έχει κάποια στιγμή ελπίδα να χαράξει μια πολύ καλύτερη πορεία, όταν οι φωτογραφίες, οι δηλώσεις, οι προσωπικές βεντέτες και οι εγωισμοί εκλείψουν και αρχίσει το φαινόμενο της ομάδας να κερδίζει το φαινόμενο της αγέλης, η οποία ακολουθεί τον αρχηγό σε ότι και αν κάνει. Το 2017 δεν υπάρχουν πλέον αρχηγοί παρά ομάδες που αναδεικνύουν ηγέτες. Και, εν πάση περιπτώσει, 153 καλά μυαλά μπορεί ασφαλώς να λειτουργήσουν καλύτερα από ένα…
