Πως γίνεται η τελετή μύησης. Διαβάστε όλες τις λεπτομέρειες που οπωσδήποτε προκαλούν πολλά ερωτηματικά
«Πλανεμένες ψυχές», «νέοι κόσμοι» και πολλά άλλα πρωτόγνωρα και με πολλά ερωτηματικά πράγματα και καταστάσεις περιλαμβάνει η τελετή της μύησης κάποιου στην Τεκτονική Στοά της Ρόδου. Το news12 σας παρουσιάζει μερικές από τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες της τελετής σε μια περιληπτική προσέγγιση της όπως αυτή διέρρευσε από τα αρχεία της Τεκτωνικής Στοάς του νησιού με την επωνυμία «Απολλώνιος ο Ρόδιος». Η περίληψη αναφέρεται σε καταστάσεις και διαδικασίες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πρεσβεύει η θρησκεία μας και αυτά που έχουμε διδαχθεί μεγαλώνοντας. Διαβάστε και βγάλετε και εσείς τα δικά σας συμπεράσματα:
«Η ανάλυση, η οποία ακολουθεί δεν έχει σκοπό να εξαντλήσει το Τυπικό της Μύησης διότι αυτό απαιτεί κυριολεκτικά τόμους αναλύσεων. Θα επικεντρωθεί όμως σε κάποια σημεία στα οποία σπανίως δίδεται η δέουσα προσοχή.
Αρκετοί Αδελφοί πιστεύουν ότι η πρώτη Μύηση αναφέρεται σε ένα είδος εξύψωσης, κατά την οποία ο Δόκιμος απομακρύνεται από τον Υλικό Κόσμο και εισάγεται σε έναν καινούριο, Πνευματικό Κόσμο. Στην πραγματικότητα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο.
Κατά την Μύηση μας στο Πρώτο Βαθμό αναπαρίσταται μάλλον η είσοδος μας (ή η επιστροφή μας κατά άλλους Αδελφούς) στον Υλικό Κόσμο ή με πιο απλό τρόπο μία «Γέννηση».
Ο Δόκιμος αναπαριστά μία «πλανεμένη Ψυχή», ένα Πνευματικό Σώμα δίχως προσανατολισμό και χαραγμένη πορεία, και σε κατάσταση αναμονής σε έναν κόσμο σκότους (Μέλανας Θάλαμος). Η είσοδος του στον Υλικό Κόσμο θα ολοκληρωθεί μέσω της Μύησης του και της ένδυσης του με Υλικό Σώμα (Περίζωμα).
Το περιεχόμενο τού Τεκτονισμού διασώζει μέρος της Σοφίας των Αρχαίων Μυστηρίων χωρίς να σημαίνει ότι αποτελεί και φυσική συνέχεια τους.
Ο Δόκιμος φέρει εμβάδα στο αριστερό του πόδι. Όπως ο Ιάσων ερχόμενος στην Ιωλκό έχασε το ένα σανδάλι του στον ποταμό βοηθώντας τη Θεά Ήρα και κερδίζοντας την θεϊκή της εύνοια, επιτρέποντας παράλληλα στον Πελία να αναγνωρίσει το σημάδι της Δελφικής Προφητείας και να τον στείλει στην Αργοναυτική Εκστρατεία, έτσι και ο Δόκιμος πρέπει να αναζητήσει το Χρυσόμαλλο Δέρας, το οποίο είναι ο Χαμένος Λόγος, δηλαδή η αποκατάσταση του Ουροβόρου Όφι, της Ενότητας του ιδίου ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεται για την εκθρόνιση του Βασιλέα.
Εισερχόμενος στην Στοά νοιώθει την αιχμή του εγχειριδίου όπως η «Εκδήλωση» τραυματίζεται κατά την κάθοδο της στο γήινο επίπεδο (Οδοντωτός Κόρυμβος).
Ο Δόκιμος σε κατάσταση πλήρους ένδειας και αδυναμίας περιοδεύει κυκλικά δίκην εμβρύου στον αμνιακό σάκο της μήτρας της μητέρας του (γι΄ αυτό φέρει δίκην ομφάλιου λώρου στο λαιμό σχοινίο). Είναι ακόμη αγέννητος στον υλικό Κόσμον. Μοιάζει με την ψυχή πού τυρβάζει επί πολλά και δεν γνωρίζει τί θέλει.
Κινείται από τα αριστερά προς τα δεξιά όπως ακριβώς γίνεται η κάθοδος των υγρών και των αερίων τουλάχιστον στο βόρειο ημισφαίριο (σε ένα νιπτήρα δύναται κάποιος να διαπιστώσει την λεγόμενη ωρολογιακή ροή του νερού από τα αριστερά προς τα δεξιά όταν κυλάει το νερό προς τα κάτω). Συμβολίζει η πορεία του την κάθοδο του Πνευματικού Σώματος προς την Υλοποίηση.
Ο Δόκιμος χωρίς να το γνωρίζει μιμείται κατά τας περιοδείας του μέσα στη Στοά και τον Ήλιο. Γι’ αυτό όπως και ό Ήλιος αφικνείται διά του Νότου εις την Δύση, έτσι και ό μυούμενος (όπως και κάθε Τέκτων κινούμενος στη Στοά) ακολουθεί ίδια πορεία.
Όμως σε αυτές τις περιοδείες αφυπνίζει σταδιακά τον Υλικό Κόσμο και τον Κόσμο των Επιθυμιών. Αφυπνίζει τα Σώματα του (κτυπήματα στους ώμους των Εποπτών).
Κατά τη διάρκεια της Μύησης του Πρώτου Βαθμού, η περιοδεία ξεκινά από τον Β΄ Επόπτη και όχι από τον Σ.Δ. τονίζοντας ακριβώς ότι ο νεομύητος εισέρχεται στο πεδίο μίας νέας Υλικότητας (ο Β΄ Επόπτης συμβολίζει το Συναισθηματικό – Υλικό Σώμα).
Η πρώτη περιοδεία σταματά αποκλειστικά στον Α΄ και Β΄ Επόπτη υπονοώντας ότι ο Δόκιμος δεν είναι ακόμη ώριμος να δεχθεί τα φώτα της Σοφίας.
Σε κάθε ενέργεια του ο Δόκιμος πριν του αποδοθεί το Φώς, ενώ δεν βλέπει τίποτα, αισθάνεται με ιδιαίτερη ένταση τα πάντα. Ας μη λησμονούμε ότι υπάρχουν πραγματικότητες τις όποιες δυνάμεθα να διαισθανθούμε χωρίς καν να έχουν εκδηλωθεί στον Υλικό Κόσμο.
Ο Δόκιμος θα προσεγγίσει την Ανατολή δια τριών βημάτων διδασκόμενος ότι η Τεκτονική Τέχνη είναι μία προοδευτική Επιστήμη. Το πρώτο βήμα είναι μικρό, το δεύτερο ακόμη μεγαλύτερο και το τελευταίο ακόμη μεγαλύτερο υποδεικνύοντας στον Δόκιμο ότι τα βήματα του στην Τεκτονική Τέχνη είναι στην αρχή μικρά αλλά με το πέρασμα του χρόνου θα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα υπό την προϋπόθεση ότι κατεύθυνση του είναι η Ανατολή.
Μετά τον όρκο του ο Δόκιμος θα αποκατασταθεί μόνο «στην ευλογία του υλικού φωτός».
Ας δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην λέξη αποκατασταθεί. Το υλικό Φώς δεν δίδεται αλλά αποκαθίσταται. Αυτό σημαίνει ότι παλαιότερα ο Δόκιμος ευρίσκετο συμβολικά σε μία κατάσταση η οποία δεν χαρακτηριζόταν από την ύπαρξη μόνον του υλικού Φωτός.
Ο Δόκιμος ανοίγοντας τους οφθαλμούς του, μετά την πρώτη έκπληξη, εν μέσω λάμψης και κρότων, ως νεογέννητο, διακρίνει εικόνες των οποίων την ουσία δεν δύναται να αντιληφθεί εξ αρχής.
Οφείλει να κατανοήσει ότι η Στοά είναι το Σύμπαν. Ανακαλύπτει ότι ευρέθη εν μέσω ενός νέου Κόσμου. Και όπως στα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια η Τελετή της Μυήσεως επερατούτο με τον Θρονισμό, έτσι και στα Τεκτονικά Μυστήρια ανακοινώνεται εις τον νεομύητο ότι είναι ο Ακρογωνιαίος Λίθος ενός νέου Ναού, τον όποιον καλείται να οικοδομήσει στον ίδιον τον εαυτόν του.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια των Παραινέσεων αντιλαμβάνεται ότι η Στοά είναι μία παράσταση της κατάστασης στην οποία καλείται να λειτουργήσει κι ό ίδιος.
Ιστάμενος «εν τάξει» κατά τις Παραινέσεις ό Δόκιμος χωρίζει τα Κέντρα της Κεφαλής από τα Κέντρα του Σώματος – άρα ως σκοπό του ο Μαθητής διακηρύσσει την τιθάσευση των παθών και των άλογων ενστίκτων.
Οι πόδες του «εν τάξει» ισταμένου Μαθητού σχηματίζουν Γνώμονα. Ο Γνώμων, πυθαγόρειο 
σύμβολο της Παθητικότητας, συμβολίζει την ακατέργαστη ύλη η οποία προετοιμάζεται όπως ο νεομύητος Μαθητής προς λάξευση.
Αλλά η Μύηση στο βαθμό του Μαθητού δεν απεικονίζει μόνον την Γέννηση του Ανθρώπου σε έναν νέο Κόσμο. Απεικονίζει και την είσοδο της «Εκδήλωσης» στον Υλικό Κόσμο. Ο μυούμενος αναπαριστά την «Εκδήλωση», την Περσεφόνη, η οποία απάγεται από τον Πλούτωνα, τον βασιλέα της Ύλης ή της αρνητικής Δύναμης. Γι΄ αυτό και ο μυούμενος ενδύεται το Περίζωμα το οποίο αποτελεί σύμβολον του Υλικού Φορέως, του Σώματος.
Ο Μαθητής τέλος λαμβάνει και την Λέξιν του Βαθμού του. Αυτή είναι Β.·. (το γράμμα Μπέθ στα εβραϊκά σημαίνει οικία, σπήλαιο, μήτρα), δηλαδή η εβραϊκή ονομασία της αριστερής στήλης της Στοάς του Σολομώντος, και συμβολίζει, όπως και ό Γνώμων, το παθητικό στοιχείο της Φύσεως. Ο Μαθητής λοιπόν είναι το ακατέργαστο στοιχείο της ύλης επάνω στο οποίο θα κτισθεί ό Ναός της προόδου της Ανθρωπότητας.
Κατά τη διάρκεια της Μύησης ο Δόκιμος λαμβάνει την λέξη του Βαθμού από τον Σεβάσμιο. Η μετάφραση και η ερμηνεία της λέξης είναι Ισχύς (εν Ισχύι). Δέον να σημειωθεί ότι σε προγενέστερους χρόνους δεν προφερόταν οα αλλά οο .
Ο π…….. του Δ…….. ονομαζόταν όντως έτσι και έμεινε στην ιστορία ως ο ελεήμων γαιοκτήμονας ο οποίος νυμφεύθηκε την χήρα Ρούθ, η οποία ήταν Μωαβίτισσα, δηλαδή όχι Εβραία. Οι Μωαβίττες ήταν απόγονοι του Μωάβ, υιού του Λώτ με την μεγαλύτερη του κόρη κατά συνέπεια «μολυσμένοι».
Έτσι ονομαζόταν η αριστερά εκ των στηλών του Ναού του Σολόμωντος. Ονοματοθέτης της στήλης είναι ο Χιράμ, ο μεταλλουργός και διακοσμητής του Ναού.
Η λέξη Β. προσομοιάζει με το Beth δεύτερο γράμμα της εβραϊκής αλφαβήτου, το οποίο ταυτίζεται εννοιολογικά και με την λέξη μήτρα, θηλυκό, σπήλαιο. Κατά συνέπεια η Ισχύς προέρχεται από την ικανότητα ή την ιδιότητα του θηλυκού, δηλαδή την ικανότητα ή ιδιότητα της αναπαραγωγής ή αναζωογόνησης.
Η παραπομπή στην ιστορία της Ρούθ, η οποία αποτελεί και ειδικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, παραπέμπει στην άσκηση της Αγαθοεργίας. Ο Μποάζ δεν ελέησε την Ρούθ αλλά της επέτρεψε να εργαστεί με το δικό της τρόπο ώστε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια της.
Ο Δόκιμος οφείλει να κατανοήσει την διαφορά, παρά την ηθική συγγένεια τους, της ελεημοσύνης από αυτήν της Αγαθοεργίας.
Ο Δόκιμος όμως διδάσκεται, και όχι απλώς πληροφορείται, ότι η λέξη προφέρεται κατά γράμμα, κατά συλλαβή και στο τέλος ολόκληρη.
Αποτελεί πάγια πεποίθηση ότι η συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία επαναλαμβάνεται τρείς φορές, έχει επινοηθεί για λόγους ασφαλείας.
Ο μη κατέχων την λέξη πλήρως αποκαλύπτεται εάν τολμήσει να εισέλθει σε Στοά, η οποία εργάζεται στον Πρώτο Βαθμό. Η ερμηνεία αυτή έχει έναν μεγάλο βαθμό αληθείας.
Όμως υπάρχει και μία δεύτερη εκδοχή με υψηλότερο συμβολισμό.
Ο Δόκιμος έχει αποκατασταθεί ήδη στο Υλικό Φώς αλλά είναι Μαθητής και μάλιστα στην αρχή της Μαθητείας του.
Η χειραψία, την οποία διδάσκεται, του υποδεικνύει ότι ο άνθρωπος αποκτά Ισχύ (Β., Εν Ισχύι) τοποθετώντας τον αντίχειρα του επί της φάλαγγας του δείκτη δηλώνοντας σημειολογικά ότι ο άνθρωπος απέκτησε ισχύ λόγω της χρήσης του συγκεκριμένου δακτύλου, το μοναδικό δάκτυλο, το οποίο έχει την ικανότητα να έρχεται σε επαφή με τις άκρες των υπολοίπων του ίδιου χεριού. Όλες οι ανθρωπολογικές έρευνες αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη του συγκεκριμένου δακτύλου επέτρεψε την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους. Χειραψία και λέξις ευρίσκονται σε απόλυτη αρμονία.
Το γεγονός ότι η χειραψία έχει άμεση και έντονη σχέση με την κίνηση του αντίχειρα δεν πρέπει να θεωρηθεί ως τυχαία ή απλώς τεχνικής φύσεως.
Η λειτουργία του αντίχειρα είναι εκείνη που μας επέτρεψε να διαφοροποιηθούμε βιολογικά και να αναπτύξουμε κατά συνέπεια αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο πολιτισμό. Όπως γνωρίζουμε (ή θα μάθουν οι νεώτεροι Αδ.) οι δύο πρώτοι Βαθμοί έχουν μεγαλύτερη σχέση με τα πράγματα «του κόσμου αυτού» και κατά συνέπεια δεν είναι τυχαία η μορφή της χειραψίας, η οποία τονίζει έμμεσα τον τρόπο κατάκτησης του εφήμερου αυτού κόσμου.
Ο Μαθητής βρίσκεται στα πρώτα βήματα της Ανθρωπότητας και ακολουθεί την ίδια πορεία με την εξέλιξη του ανθρώπου. Έχει διδαχθεί να βαδίζει με τον σωστό τρόπο, ευθυτενής, όπως ο Αρχάνθρωπος άρχισε ως HomoErectus να κάνει τα πρώτα του βήματα προς τον Πολιτισμό.
Διδάσκεται πλέον το πρώτο κανονικό βήμα, το οποίο στην μορφή Τ φανερώνει ότι η Μύηση του είναι σταθμός και σημείο ανάπαυσης για τον ίδιο και απαρχή του δεσμού του με την Αδελφότητα, όπως μας αποκαλύπτει για την ερμηνεία του γράμματος ο Πλάτων στον Κρατύλο:
τῆς δ’ αὖτοῦ δέλτα συμπιέσεως κα ὶτοῦταῦ καὶ ἀπερείσεωςτῆςγλώττης [427b] τὴν δύναμιν χρήσιμον φαίνεται ἡγήσασθαιπρὸςτὴνμίμησιντοῦ “δεσμοῦ” καὶτῆς “στάσεως.”
(και πάλιν την συμπιεστικήν δύναμιν του δέλτα (προφερομένου ως d) και του ταυ και την απόκρουσιν της γλώσσης, φαίνεται ότι την ενόμισεχρήσιμον διά την απομίμησιν του δεσμού και της στάσεως)
Όμως ήλθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου να αναπτύξει και το πνεύμα του. Όπως του έχει ήδη τονίσει ο Σεβάσμιος οφείλει να λάβει στάσιν απολύτως ευθυτενή, της στάσης του σώματος του θεωρούμενου ως συμβόλου του πνεύματος του.
Ο Δόκιμος παραλαμβάνει την λέξη, η οποία προφέρεται κατά γράμμα, κατά συλλαβή και τελικά ολόκληρη, όπως ακριβώς ό άνθρωπος μαθαίνει αρχικά να κραυγάζει ασυνάρτητους φθόγγους κατόπιν να ψελλίζει συλλαβές και τέλος να προφέρει ολόκληρες λέξεις. Ουσιαστικά η ίδια μεθοδολογία, η οποία χρησιμοποιείτο παλαιότερα από τους διδάσκοντες για τη γραφή και την ανάγνωση των μικρών παιδιών της πρώτης τάξεως του Δημοτικού.
Ο Δόκιμος είναι πλέον Μαθητής.
Έχει διδαχθεί να στέκεται όρθιος (ευθυτενής), να βαδίζει, να χρησιμοποιεί τα χέρια του, άρα γίνεται Τέκτων, και από την κραυγή φθάνει μέσω του συλλαβισμού στον Λόγο. Τώρα είναι έτοιμος να παραλάβει τα εργαλεία με τα οποία εργάζεται ο Μαθητής και να λάβει την πρώτη Διδασκαλία με την μορφή της Παραίνεσης, η οποία συνοδεύει τον Πρώτο Βαθμό.
Ταυτόχρονα το η διαδικασία του κατά γράμμα, κατά συλλαβή και η λέξη ολόκληρη υποδηλώνει ότι η διαδικασία της Γνώσης είναι σταδιακή όπως ακριβώς ο βηματισμός προ του όρκου αλλά και ότι ο καθένας μας έχει διαφορετικές ταχύτητες και ικανότητες να την πλησιάσει. Άλλοι Αδελφοί θα μείνουν μόνο στο γράμμα, άλλοι θα προχωρήσουν στην συλλαβή και άλλοι θα κατορθώσουν να ολοκληρώσουν την Λέξη.
Μετά τις πρώτες Παραινέσεις ακολουθεί η ένδυση του Περιζώματος (Τελετή Περιβολής). Κατά την Αγία Γραφή ήταν το πρώτο ένδυμα των προπατόρων μας (Γένεσις 3:7)
Το Περίζωμα συμβολίζει την εργασία και μάλιστα την χαρά της εργασίας, διότι ο Άνθρωπος το έχει τιμήσει δια των επιτευγμάτων του. Ως εκ τούτου διαφέρει από τους «δερμάτινους χιτώνες» με τους οποίους ένδυσε ο Θεός τους πρωτόπλαστους όταν αυτοί εξεδιώχθησαν του Παραδείσου. Ο συμβολισμός αναφέρεται καταρχήν στην υποχρέωση του Ελευθεροτέκτονα να διάγει βίο εργατικό και δραστήριο.
Το λευκό δέρμα του Περιζώματος, το οποίο είναι από δέρμα αμνού, παραπέμπει τόσο στην ορφική-διονυσιακή όσο και στην χριστιανική παράδοση ότι οι χρηστοί άνθρωποι είναι οι αμνοί του Θεού.
Στον Εσωτερισμό συμβολίζει το σαρκίο που ενδύεται κάθε φορά η «Εκδήλωση» ή Συνείδηση ή Ενέργεια ή το Πνευματικό Σώμα όταν εισέρχεται στον Υλικό Κόσμο.
Το χρώμα και η μορφή του Περιζώματος στον Πρώτο βαθμό έχουν επίσης τους ιδιαίτερους τους συμβολισμούς. Στον Πρώτο Βαθμό το Περίζωμα έχει αποκλειστικά λευκό χρώμα τονίζοντας την κατάσταση tabularasa (λευκό, άγραφο χαρτί) στην οποία βρίσκεται κάθε άνθρωπος κατά την νηπιακή και παιδική ηλικία. Οι γνώσεις του και η μνήμη του είναι περιορισμένες και κάθε πληροφορία γράφεται, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, σαν σε μία λευκή κόλλα χαρτιού. Πρόκειται ουσιαστικά για τη θεωρία την οποία διατύπωσε ο Άγγλος διανοητής JohnLocke.
Κατά βάθος το Περίζωμα του Πρώτου Βαθμού είναι ένα τρίγωνο επί ενός τετραγώνου συμβολίζοντας τον αριθμό επτά (επτά πλευρές) το οποίο κατ΄ ελάχιστον συμβολίζει του επτά Αξιωματικούς της Στοάς δηλαδή την συνολική λειτουργία του Ανθρώπου στον Υλικό Κόσμο.
Από μία άλλη οπτική γωνία ερμηνείας το τρίγωνο συμβολίζει τον Παντεπόπτη Οφθαλμό επί του τέλειου Κυβόλιθου συμβολίζοντας τον διαρκή έλεγχο του Έργου από τον Δημιουργό.
Στους επόμενους δύο Βαθμούς διαπιστώνουμε ότι εισάγεται σταδιακά το μπλέ χρώμα, αρχικά στους ρόδακες και κατόπιν ως περίγραμμα συμβολίζοντας ότι ο άνθρωπος – tabularasa αρχίζει πλέον να έχει «επικοινωνία» με ανώτερα πνευματικά πεδία.
Τέλος ο Μαθητής τοποθετείται στην βορειανατολική γωνία της Στοάς. Υπάρχει η παράδοση στον Ελευθεροτεκτονισμό, η οποία δεν τεκμηριώνεται ιστορικά, ότι ο πρώτος λίθος κάθε σημαντικού οικοδομήματος ετοποθετείτο στην βορειοανατολική γωνία.
Πρόκειται μάλλον περί του συμβολισμού της διπλής γωνίας αφού στην Ανατολή το Φώς υπάρχει άπλετο ενώ στον Βορρά επικρατεί συνήθως το Σκότος. Είναι η Γωνία στην οποία ο Μαθητής καλείται να κάνει την επιλογή ανάμεσα σε Φώς και Σκότος, τουλάχιστον στον Υλικό Κόσμο.
Αλλά υπάρχουν και άλλες προσεγγίσεις…».
