O Μιχάλης Παμπάλης αναπολεί το παρελθόν και θυμάται τα παλιά σε ότι έχει να κάνει με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Ρόδου. Μπορεί να μην έκανε μεγάλη καριέρα στο ποδόσφαιρο, όμως αποτελεί ένα από τα στελέχη του πρώτου Ολυμπιακού της Ρόδου την δεκαετία του 1950. Ο ίδιος μας λέει…
«Ήταν μια οικογενειακή ομάδα. Έπαιζαν οι Μαυρομούστακοι, οι Γιάκλοι, οι Κυπριώτηδες και άλλοι. Όλοι τους ήταν δεμένοι μεταξύ τους. Θυμάμαι ότι είχαμε για έδρα μας το Εθνικό Στάδιο. Το πρωτάθλημα ήταν πάρα πολύ σκληρό. Πολύ δύναμη και πάθος».
Ο ίδιος θυμάται τις μεγάλες «κόντρες» που είχε ο Ολυμπιακός…
«Όταν παίζαμε με τον Δωριέα όλα ήταν μέλι – γάλα. Με την ΑΕΠ όμως γινόντουσαν πάντα καυγάδες. Το ίδιο και με τον Διαγόρα αλλά και με τον Διγενή. Στα Τριάντα ήταν πιο ήπια τα πράγματα».
Όσο για το αν ήταν εύκολο να παίξει κάποιος εκείνα τα χρόνια…
«Όχι ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να έχεις πάθος και να μην φοβάσαι. Εμείς που ήμασταν και πιο μικροί έπρεπε να ακούμε τις διαταγές των μεγάλων. Θυμάμαι πολύ καλά όμως ότι όλοι μας παίζαμε για τη φανέλα της ομάδας μας και τίποτε άλλο. Η ανταμοιβή μας ήταν συνήθως …ένα γιαούρτι και καμιά φορά και κάνα δεκάρικο…».
Τι θυμάται όμως από εκείνον τον Ολυμπιακό; Ο ίδιος μας λέει…
«Ο Κυριάκος Πάμπαλης, ο αδελφός μου πιστεύω ότι ήταν από τους καλύτερους τριπλαδόρους της εποχής. Γενικά η ομάδα αυτή είχε πολύ καλούς παίκτες. Το δυνατό μας μας σημείο ήταν η άμυνα. Αναστασιάδης, Τσουβαλάς, Παμπάλης. Όλοι τους παλικάρια… Εγώ ήμουν ο πιο μικρός απ’ όλους και δύσκολα έπαιζα στην ανδρική ομάδα. Μόνο αν ήταν κάποιος άρρωστος. Στα δεύτερα όμως ήμουν βασικό στέλεχος. Τα γήπεδα θυμάμαι γεμίζανε. Είχε πραγματικά πάρα πολύ κόσμο. Υπήρχε όμως και έντονος φανατισμός. Οι εντάσεις δεν έλλειπαν. Συνέβαιναν συχνά και εντός αλλά και εκτός αγωνιστικό χώρου».
