Με αφορμή ένα περιστατικό που εκτυλίχθηκε πριν από λίγες μέρες σε ποδοσφαιρικό παιδικό τουρνουά ανάμεσα σε παππού – φίλαθλο ποδοσφαιριστή και τον προπονητή της παιδικής ομάδας. Ο παππούς δυσανασχέτησε για το ταπεινωτικό αποτέλεσμα του παιχνιδιού εις βάρος της ομάδας στην οποία αγωνίζεται ο εγγονός του και λογόφερε με τον προπονητή φέρνοντας τον προ των ευθυνών του.
θα ήθελα λοιπόν να τοποθετηθώ και να μοιράσω τροφή για σκέψεις, χωρίς η ιδιότητα μου να παραπέμπει σε κάποιον ειδικό, απλά και μόνο ανασύροντας κάποιες μνήμες από την παιδική μου ηλικία και την εμπειρία μου σαν παππούς, πατέρας και θείος, όσον αφορά το παιδί και την άθληση. Ποιά πρέπει να είναι η ψυχολογία ενός αθλούμενου παιδιού; Είναι ωφέλιμη η σύγκριση της αθλητικής απόδοσης και ικανότητας, με συνομήλικους του; Τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να ασχοληθεί ή να εγκαταλείψει ένα άθλημα;
Το κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης και αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, έτσι οι γονείς και οι προπονητές είναι σκόπιμο να γνωρίζουν ότι το κάθε παιδί έχει τη δική του αξία και σημασία, Συνεπώς η σύγκριση της απόδοσης των παιδιών με παιδιά ίδιας ηλικίας είναι ανώφελη. Εγκυμονεί κινδύνους για τη συνέχιση της προσπάθειας και της συμμετοχής του αθλητή και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα σχετικά με την ικανότητα και την προσπάθεια του παιδιού.
Έχοντας λοιπόν ένας προπονητής να διαχειριστεί μια ομάδα που απαρτίζεται από μικρά παιδιά, θα έπρεπε να αξιολογήσει την αγωνιστική της ικανότητα και δυναμική ώστε να λαμβάνει ή όχι μέρος σε αγώνες, διότι ένα κρίσιμο στοιχείο το οποίο συχνά δεν λαμβάνεται υπόψη από τους γονείς και τους προπονητές είναι ότι στην έναρξη της αθλητικής συμμετοχής του παιδιού ο κυριότερος στόχος είναι η ευχαρίστηση, η διασκέδαση και η ικανοποίηση του παιδιού, στοιχεία τα οποία θα πρέπει να διακρίνουν τη συμμετοχή του παιδιού στην προπόνηση και τους αγώνες, διότι προβάλουν ως κρίσιμοι παράγοντες που θα διατηρήσουν και θα ενισχύσουν την προσπάθεια του παιδιού για συμμετοχή στον αθλητισμό.
Ωστόσο, η ματαιοδοξία ενός προπονητή ή ίσως και μιας διοίκησης για την συμμετοχή μιας ανέτοιμης ομάδας σε ένα τουρνουά, η έντονη κριτική από ένα ταπεινωτικό αποτέλεσμα με τα αρνητικά βιωμένα συναισθήματα που θα επιφέρει, (άγχος, αμφισβήτηση, προσβολή) η έλλειψη επιτυχιών και στόχων και τέλος η έλλειψη διασκέδασης και ευχαρίστησης, χωρίς αποδοχή και επιβράβευση (κανένα παιδί δεν διασκεδάζει όταν χάνει με 10 γκολ διαφορά), προβάλλονται ως οι κυριότεροι λόγοι εγκατάλειψης από το άθλημα.
Δώστε στα παιδιά μας το σημαντικότερο κίνητρο συμμετοχής στον αθλητισμό “Την χαρά και την απόλαυση του παιχνιδιού” Μάθετε τα να “εργάζονται” για να κατακτήσουν έναν συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος δεν είναι άλλος απ το να γίνονται μέρα με την ημέρα καλύτερα σ’ αυτό που κάνουνε, διαχειριστείτε σαν γονείς και σαν προπονητές το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας του παιδιού, είτε είναι η νίκη, είτε είναι η ήττα διότι είναι καθοριστικό για την εξέλιξη τους. Αλίμονο αν δεν επιτρέψουμε τα παιδιά μας να αποτύχουν, ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να τα βοηθήσουμε να μάθουν, να αναπτυχθούν και να πάρουν τα εφόδια που θα τα κάνουν πραγματικούς νικητές.
Μην τα διασύρετε όμως όταν μπορείτε να τα προστατέψετε. Σίγουρα δεν θα γίνουν όλα πρωταθλητές….μην χάσουμε όμως κι άλλους πρωταθλητές.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία,
Μιχάλης Διακάκης
