Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
Έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν
Ντ. Χριστιανόπουλος
Τι λέτε να «κηρύξουμε πανδημική αμνηστία»; Να «επικεντρωθούμε στο μέλλον» και «να επιλύσουμε τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν»;
Αυτό προτείνει τουλάχιστον η κα EmilyOster, η οποία κατά τα πανδημικά χρόνια διήγε βίον υπάκουον και πλήρως συμμορφούμενον με τας υποδείξεις.
Φαίνεται ότι ξαφνικά την κυρίευσε μια φιλάνθρωπη διάθεση. Ξύπνησε από τον βαθύ ύπνο της και ζητάει «να τα αφήσουμε όλα πίσω μας».
Δηλαδή , πιστεύει ότι μπορούμε- ή πρέπει – να αφήσουμε πίσω μας
Την ναζιστικού τύπου προπαγάνδα;
Τις λοιδορίες; Τις δολοφονίες χαρακτήρων; Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα;
Τον απαγχονισμό της δημοκρατίας;
Τις απολύσεις και την καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων συνανθρώπων μας;
Γνωρίζει αυτή η κυρία πώς αισθάνεται ένας αποκλεισμένος από την κοινωνία;
Γνωρίζει κάτι για εκβιασμούς;
Για παιδιά που έθαψαν τους γονείς τους…από απόσταση, γιατί ο νεκρός μεταδίδει;
Μήπως της διαφεύγει ότι οι λειτουργοί της Υγείας εξακολουθούν σε κάποια (λίγα ευτυχώς κράτη) να βρίσκονται εκτός εργασίας;
Η κυρία αυτή επέλεξε σε αυτήν τη συγκυρία να συνταχθεί με τους πολλούς (και για α υτό ισχυρούς). Τώρα διατυμπανίζει πώς η επιλογή αυτή ήταν προϊόν της « βαθιάς αβεβαιότητας».
Γι’αυτό και δηλώνει έτοιμη να δώσει τα χέρια και να συνεργαστεί με όλους, για να πάμε μπροστά (πάλι για το καλό μας!).
Και με τους ψεκασμένους; Τους συνωμοσιολόγους; Τους τζαμπατζήδες; Τους ανοήτους; Αυτούς που δεν έπρεπε να δικαιούνται περίθαλψης; Τους κοινωνικά ανεύθυνους;
Είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί και με αυτούς, για να οικοδομηθεί ο καινούργιος κόσμος;
Για να οικοδομηθεί αυτός ο καινούργιος κόσμος , όμως, απαιτείται κάτι παραπάνω από αυτό. Απαιτείται …κάθαρση!
Απαιτείται να οδηγηθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλοι εκείνοι που σχεδίασαν και εκπόνησαν –με μαεστρία, δεν το αμφισβητεί κανείς- όλη αυτήν τη συνωμοσία εις βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Απαιτούνται μνημεία συλλογικής μνήμης. Για να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο σε αυτήν ένα έγκλημα που έγινε εφικτό λόγω της ανοχής , της αμάθειας και του φόβου. Προπάντων του φόβου.
Όσον αφορά την κα Oster, θα πρέπει να την ενημερώσουμε ότι -δυστυχώς για αυτήν και για πολλούς άλλους που παρουσίασαν μια αιφνίδια μεταστροφή-
Δεν ξεχνάμε!
Δε συγχωρούμε!
Θυμόμαστε!
Γιατί τέτοια φαινόμενα δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Γιατί οφείλουμε να προστατεύσουμε τις μελλοντικές γενιές.
Γιατί το χρωστάμε! Σε αυτούς που χάθηκαν, σε αυτούς που προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή, σε αυτούς που έχασαν τα πάντα και έμειναν όρθιοι, τρανή απόδειξη ότι ο άνθρωπος διαθέτει αξιοζήλευτες εσωτερικές δυνάμεις.
Γιατί το χρωστάμε…στη ΖΩΗ!
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
