Ένα απόγευμα χρειάστηκε να βγάλω βόλτα το σκυλάκι του φίλου μου, τη Μία. Η Μία είναι ένα Jack Russel, το οποίο έχει συνηθίσει να βγαίνει βόλτες ελεύθερο χωρίς λουρί μιας και είναι υπάκουο και συνεργάσιμο. Ο ιδιοκτήτης της έχει μια γενικότερα φιλελεύθερη αντίληψη και προσέγγιση σε ό,τι αφορά την ανατροφή ενός οικόσιτου ζώου και το έχει μεταδώσει και στο συγκεκριμένο πλάσμα.
Πηγαίνοντας, λοιπόν, βόλτα με το σκυλάκι άρχισα να παρατηρώ ότι ήταν πολύ νευρική. Την τρόμαζε ο παραμικρός ήχος. Η ουρά και τα αυτιά της ήταν κατεβασμένα. Προχωρούσε χωρίς συντονισμένες κινήσεις. Έμοιαζε χαμένη.
Αρχικά σκέφτηκα ότι εγώ είμαι η αιτία που φέρεται έτσι και ότι μαζί μου δε νιώθει την ίδια ασφάλεια που νιώθει στη δυνατή σχέση που έχει δημιουργηθεί με τον ιδιοκτήτη. Μπορώ να πω ότι ένιωθα και λίγο άσχημα, αλλά δεν ήθελα να ρισκάρω να κυκλοφορήσω μαζί της χωρίς να είναι δεμένη. Ήταν μεγάλη η ευθύνη.
Κάποια στιγμή περπατήσαμε όλοι παρέα και φορούσε και πάλι το λουρί της. Η συμπεριφορά της ήταν η ίδια, κι ας ήταν μαζί και ο Χρήστος. Μετά από πάρα πολλές βόλτες διαπίστωσα ότι πράγματι, κάθε φορά που κυκλοφορούσε με λουρί, ήταν αποσυντονισμένη. Και η εξήγηση που έδινα ήταν ότι απλά δεν το είχε συνηθίσει.
Μέχρι που ένα όμορφο ανοιξιάτικο βραδάκι, σε έναν περίπατο που κάναμε οι δυο μας, κατάλαβα τι συνέβαινε: το σκυλάκι, όταν ήταν δεμένο, ένιωθε φόβο και όχι ασφάλεια. Ήταν σα να του έλεγες κάθε φορά «Θα σε δέσω, γιατί σήμερα κινδυνεύεις». Έτσι το αντιλαμβανόταν. Γι’ αυτό κινούταν περίεργα. Γι’ αυτό είχε αυτή την αμυντική συμπεριφορά και δεν απολάμβανε τη βόλτα της.
Είναι όπως τα παιδιά, που λέμε και ξαναλέμε ότι δεν πρέπει να εισπράττουν το άγχος και το φόβο μας και ότι άθελά μας πολλές φορές τα μεταδίδουμε. Όσο πιο αδύναμα και ευάλωτα τα θεωρούμε, τόσο πιο ανήσυχα και νευρικά γίνονται.
Η αρχική μου διαπίστωση με οδήγησε συνειρμικά και σε μια συσχέτιση με όσα ζούμε και παρατηρούμε τα τελευταία 2 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων και με αφορμή έναν ιό και μια «πανδημία» χάσαμε την αίσθηση του εαυτού και της ελευθερίας μας. Το συμπέρασμά μου είναι πως ΔΕΝ μπορούμε να προστατεύουμε κάποιον περιορίζοντάς τον. Δεν μπορούμε να τον κρατάμε «δεμένο» και τρομοκρατημένο για το «καλό» του. Αντιθέτως, τον βοηθάμε να στέκεται στα πόδια του και να μάθει πώς να προστατεύει τον εαυτό του.
ΣΠΑΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΑΣ, ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ.
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!!!!
Γεννήθηκα στα Χανιά και στη συνέχεια έζησα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στο Ηράκλειο Κρήτης και παράλληλα εργάστηκα στην εστίαση και σε διαφημιστικές προωθήσεις προϊόντων. Από το 2014 ξεκίνησα να εργάζομαι σε τουριστικές επιχειρήσεις σε διάφορα αντικείμενα, όπως ξεναγήσεις, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, σέρβις κ.α. Ως ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς παρατηρώ, προβληματίζομαι και δοκιμάζω καινούρια πράγματα με σκοπό την εξέλιξη σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησα να εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός, ενώ στα ενδιαφέροντά μου συγκαταλέγονται η συγγραφή παραμυθιών, η χειμερινή κολύμβηση, η μαγειρική και τα ταξίδια.
