Στο βιβλίο του «Κατάσταση εξαίρεσης – όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα (Εκδόσεις Πατάκη)» ο Ιταλός Giorgio Agamben, o σημαντικότερος ίσως πολιτικός στοχαστής του καιρού μας, γράφει: «Η σκόπιμη διαμόρφωση μιας διαρκούς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (παρότι ενδεχομένως δεν κηρύσσεται με την τεχνική έννοια του όρου) αναδεικνύεται σε μια από τις βασικότερες πρακτικές των σύγχρονων κρατών, ακόμα και των δημοκρατικών… Η συστηματική, τακτική χρήση αυτού του θεσμού οδηγεί αναγκαστικά στην κατάλυση της δημοκρατίας».
Η διαπίστωση του Agamben έχει άμεση εφαρμογή στο φαινόμενο Covid-19 και στις πολιτικές του προεκτάσεις:
αυτή ακριβώς η σκόπιμη διαμόρφωση μιας διαρκούς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης καθώς και οι αντιφάσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο κυρίαρχο ιατρικό αφήγημα της εξουσίας μας αναγκάζουν να γίνουμε σκεπτικιστές. Δεν είμαστε «ειδικοί» πάνω σε ιατρικά και υγειονομικά ζητήματα αλλά δεν μας λείπει η ικανότητα της μελέτης, της παρατήρησης, της ανάλυσης και της κριτικής σκέψης. Και ούτε είμαστε επαγγελματίες στα νομικά και συνταγματικά θέματα. Όμως, εύλογα και αυθόρμητα, μας απασχολούν εδώ και μήνες ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί το Σύνταγμα να χάνει την ισχύ του και να μην γίνεται σεβαστό από την εκτελεστική εξουσία σε περιόδους κρίσεων; Γιατί τα ατομικά δικαιώματα να συντρίβονται στο όνομα μιας αφηρημένης σωτηρίας από έναν κίνδυνο που η ίδια η πραγματικότητα (στοιχεία, αριθμοί) αποδεικνύει την μικρή έως πολύ μικρή επικινδυνότητά του; Και γιατί οι ανώτατοι θεματοφύλακες του νόμου να επιτρέπουν ή να μην αντιστέκονται στην κατάλυση της έννομης τάξης στο όνομα «αόρατων εχθρών» και «αόρατων κινδύνων»;
Δεν περιμένουμε εύκολες απαντήσεις καθώς ούτε αγνοούμε την πραγματικότητα αλλά ούτε και είμαστε αφελείς για όσα συμβαίνουν στα πολιτικά παρασκήνια της χώρας μας.
Και ακριβώς από αυτό πηγάζουν οι αγωνίες μας. Ανησυχώντας βαθύτατα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, παρακολουθώντας σχεδόν αμήχανοι την παρακμή της Δημοκρατίας μας, προβληματισμένοι έντονα για την αυξανόμενη καταπίεση που βιώνουμε, εξοργισμένοι με την τρομοκρατική και κίβδηλη «ενημέρωση» των συστημικών ΜΜΕ αλλά έχοντας ακόμα πίστη στο Σύνταγμα της χώρας μας καταφεύγουμε στο ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΕΣ ΑΡΘΡΟ 2 ΠΑΡ. 1 («Ο σεβασμός και η προστασία της ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας») καθώς και στο ΆΡΘΡΟ 5 ΠΑΡ. 5 («Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας.
Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων») για να διατρανώσουμε την επιτακτική ανάγκη αντίστασης στην επιχειρούμενη κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσω της κατάχρησης της πολιτικής εκτάκτου ανάγκης – μια έκτακτη ανάγκη που χρησιμοποιείται ολοφάνερα ως Δούρειος Ίππος για την ολοκληρωτική άλωση της πληγωμένης και πολύπαθης Δημοκρατίας μας.
Ολοκληρώνοντας το σύντομο αυτό κείμενο θα αναφέρουμε και πάλι τον Agamben ο οποίος αναρωτιέται: «Αν το χαρακτηριστικό της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης είναι η αναστολή (μερική ή ολική) του δικαιικού συστήματος, πώς είναι δυνατόν μια τέτοια αναστολή να περιλαμβάνεται στην έννομη τάξη; Πώς είναι δυνατόν μια ανομία να υπάγεται στην έννομη τάξη;». Συμμεριζόμαστε απόλυτα την αγωνιώδη απορία του έντιμου Ιταλού στοχαστή.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
