Σαν σήμερα 24 Ιουλίου 1974, μέσω της τραγωδίας της Κύπρου, έπεσε η χούντα του προδότη Ιωαννίδη και η δημοκρατία “αποκαταστάθηκε” στο ελλαδικό κρατίδιο της χωματερής των Αθηνών. Για ποια δημοκρατία ομιλούμε, άραγε ; Την δημοκρατία της λούμπεν ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής , που ο Λαός είναι στο περιθώριο και εμμέσως εκπροσωπείται στις αποφάσεις( μέσω “εκλογών”, οι οποίες είναι στάχτη στα μάτια των υπηκόων) με τους “πατέρες” του έθνους και άλλους θεσμικούς , οι οποίοι το μόνο που πράττουν είναι να στηρίζουν την ντόπια και ξένη καπιταλιστική άρχουσα τάξη;
Δημοκρατία υπάρχει, όταν υφίσταται υλική και όχι μόνο (όπως παιδεία , υγεία κ.α.) εξασφάλιση, όλων των μελών της κοινωνίας και όλα να ξεκινούν και να τελειώνουν στο Λαό. Είναι ουτοπικό να μιλάμε για δημοκρατία και ελευθερία του ανθρώπου , όταν υπάρχει οικονομική σκλαβιά, όχι μόνο τώρα με την κατοχή της χώρας από το αμερικανο-γερμανικό παρασιτικό κεφάλαιο και την ντόπια νομενκλατούρα, αλλά από το 1831, που δολοφόνησαν το Καποδίστρια. Η δημοκρατία με την ουσιαστική έννοια του όρου, είναι ένα άπιαστο όνειρο στο καπιταλιστικό σύστημα.
Το έθνος- κράτος ξεκίνησε στην Ευρώπη με την Συνθήκη της Βεστφαλίας, το 1648 και στην πορεία ολοκληρώθηκε-εδραιώθηκε με τον καπιταλισμό , του οποίου αποτελεί το εργαλείο ισχυροποίησης της ολιγαρχίας. Δυστυχώς, για τους Λαούς δεν είναι ό,τι καλύτερο. Το πρόσωπό του είναι σκληρό και απάνθρωπο και χρησιμοποιείται από πολλούς καπιταλιστές για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια τους , έχοντας καταφέρει ορισμένους Λαούς να το θεοποιούν , όπως οι Γερμανοί , ειδικότερα από την εποχή του Βίσμαρκ ως τις μέρες μας.
Πρέπει να απελευθερωθεί ο Λαός από την “λοβοτομή” και τις ιδέες που τον έχουν γαλουχήσει οι προνομιούχες τάξεις και να ασκήσει την κυριαρχία του. Η άμεση δημοκρατία δεν είναι δύσκολο να εφαρμοστεί , παρά τις διαφωνίες από τα υπομόχλια του συστήματος ,τα διάφορα επιστημονικά εξαπτέρυγα και τους χρήσιμους ηλίθιους της εξουσίας, όπως τα καθεστωτικά σύμβολα.
Λαμπρό παράδειγμα εντός του καπιταλιστικού συστήματος το κράτος της Ελβετίας. Βέβαια, δεν πρέπει να αγνοούμε , ότι ο Λαός στη χώρα αυτή δεν είναι ιδιοκτήτης στα μέσα παραγωγής,ούτε στην διακίνηση- εμπόριο των παραγομένων αγαθών και την κατανάλωση. Απλώς εμπιστεύεται τους θεσμούς , οι οποίοι υπόκεινται σε αυστηρό έλεγχο.
Εκεί ο Καποδίστριας (1813-1815) εδραίωσε μια μορφή καπιταλιστικής δημοκρατίας με 19 καντόνια,που σήμερα είναι 26 (τα τρία (3) μικρά δεν έχουν ψήφο),παντρεύοντας πολλά στοιχεία της αρχαίας Αθήνας με το αμερικανικό Σύνταγμα.Ο Πρωθυπουργός (που εκλέγεται από τη Βουλή) και οι υπουργοί του ασκούν καθήκοντα μόνο για ένα χρόνο και οι δικαστές εκλέγονται από τον Λαό κάθε έξι(6) έτη.
Οι συνθήκες ζωής για όλους είναι αξιοπρεπείς και ο Λαός έχει πρόσβαση σε όλα τα αγαθά, υλικά και μη. Για οποιοδήποτε θέμα ερωτάται ο Λαός με δημοψήφισμα, που γίνεται σεβαστό. Εμείς έχομε μια προεδρευομένη δημοκρατία με το Λαό στο περιθώριο, προσφέροντάς του μια μη παιδεία και “πετώντας” του κατά καιρούς κάποια “κόκαλα” και βλαχομπαρόκ θεάματα , ώστε να βρίσκεται σε πλήρη αποχαύνωση, δηλαδή να είναι ακίνδυνος. “Χωροφύλακας” της άπνοιας της σκέψης του, αναλαμβάνει το βαυαρικό κατασκεύασμα , που ονομάζεται κράτος, με όλες τις εξουσίες του.
Για να παραχωρηθούν αυτές στον Λαό από την ολιγαρχία , είναι δύσκολο. Πρέπει να διεκδικηθούν , γιατί ουδείς από τους έχοντες και κατέχοντες δεν είναι αλτρουιστής και πονόψυχος. Ο Σπάρτακος (από την Θράκη) στην αρχαία Ρώμη και η Παρισινή Κομμούνα με τους Αμιλκάρε Τσιπριάνι , Παύλο Αργυριάδη , Μαρία Δαούδογλου κ.α., έδειξαν τον δρόμο.
