Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Το τελευταίο διάστημα διαβάζουμε για την επιθυμία ορισμένων να ιδρύσουν καινούργια ποδοσφαιρικά σωματεία και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το αν πραγματικά οι συνθήκες το ευνοούν για κάτι τέτοιο. Και αυτές που σχετίζονται με τις παρενέργειες της πανδημίας του κορωνοϊού αλλά και όσες έχουν να κάνουν με την ορθολογική ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Για να το κάνω πιο λιανά. Είναι καλό να υπάρχουν οράματα και σχέδια αλλά πάντα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και κάποιες σημαντικές παράμετροι τις οποίες μάλλον έως τώρα έχουμε ξεχάσει με αποτέλεσμα να έχουμε «γεμίσει» με πολλούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους που δεν έχουν χώρο να προπονηθούν (άρα υπολειτουργούν με ότι αυτό συνεπάγεται).
Δεν συνδέω τους προβληματισμούς με τις προσπάθειες που απ’ ότι φαίνεται γίνονται στην περιοχή μας και που μπορεί να είναι καθόλα ουσιαστικές και δεν έχω καμία διάθεση να το αμφισβητήσω. Όμως σε ένα γενικότερο πλαίσιο θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις ως τροφή για προβληματισμό και τίποτε παραπέρα.
-Γιατί «γεννιέται» ένα νέο ποδοσφαιρικό σωματείο;
-Τι καινούργιο μπορεί να προσφέρει στην ποδοσφαιρική εξέλιξη της περιοχής;
-Υπάρχουν όλα τα εχέγγυα για να είναι εφικτό να αναπτυχθεί ένα καινούργιο ποδοσφαιρικό σωματείο; Διαθέτει για παράδειγμα γήπεδο; Θα έχει Ακαδημίες; Θα έχει διπλωματούχους προπονητές για να ασχοληθούν σωστά και οργανωμένα, όπως λέει η λογική;
-Ταιριάζει ένα καινούργιο ποδοσφαιρικό σωματείο στην περιοχή που θέλει να δραστηριοποιηθεί;
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θα μπορούσε να υποβάλλει κάποιος υγιώς σκεπτόμενος και με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες.
Αυτά σε ένα γενικό πλαίσιο. Για να έρθουμε τώρα στην περιοχή μας, η σκληρή καθημερινότητα λέει ότι τα ποδοσφαιρικά σωματεία της πόλης δεν έχουν γήπεδο να προπονηθούν και αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν έναν αγωνιστικό χώρο. Σε αυτόν μάλιστα τον έναν αγωνιστικό χώρο συνυπάρχουν δυο και καμιά φορά και τρία σωματεία (και αν μιλήσουμε για υποδομές, ίσως και τέσσερα)! Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω με λεπτομέρειες τι σημαίνει αυτή η εικόνα και πόσο κακό κάνει στο άθλημα και στην ψυχολογία των παιδιών που συμμετέχουν. Αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότερο μπορούν να το καταλάβουν.
Εν έτη λοιπόν 2020, με αφορμή και τις αρνητικές συνέπειες του κορωνοϊού τις οποίες μάλλον δεν έχουν δει ακόμα πλήρως, η προσωπική αίσθηση είναι ότι τέτοιου είδους κινήσεις θα πρέπει να είναι απόλυτα προσεκτικές και κατόπιν πολύ ώριμης σκέψης. Γιατί η λέξη «ουσία» πρέπει να αρχίσει να αποκτάει νόημα, αν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή”
