Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
To τελευταίο διάστημα έχουν δημοσιοποιηθεί διάφορες απόψεις σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη ημέρα στα τοπικά μας πρωταθλήματα. Όλες είναι σεβαστές και αξιοπρόσεκτες. Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτούς που ζητούν την ακύρωση της χρονιάς, θεωρώντας πως αναπόφευκτα, είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, εάν και εφόσον οι συνθήκες δεν τον ευνοήσουν και δεν καταστεί δυνατό να επιστρέψουμε στην αγωνιστική δραστηριότητα στα μέσα του Μαΐου.
Αν υποθέσουμε ότι γίνεται κάτι τέτοιο (το οποίος πάντως δεν συγκεντρώνει καμία απολύτως πιθανότητα σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του προέδρου της ΕΠΣΔ Παναγιώτη Διακοφώτη), δεν είναι κάτι απλό. Θα επιφέρει και μια σειρά ακόμα από εξελίξεις. Η πιο βασική απ’ όλες θα είναι πως από τη στιγμή που ακυρώνεται η χρονιά, άρα δεν ισχύουν και οι όποιες μεταβολές έχουν γίνει. Δηλαδή οι παίκτες που ήταν να μείνουν ελεύθεροι το προσεχές καλοκαίρι, δεν θα μείνουν. Αναγκαστικά θα παραμείνουν στις ομάδες που παίζουν και φέτος. Δεν θα είναι εφικτό να πάρουν μεταγραφή αλλού.
Επιπρόσθετα, οι διοικήσεις των συλλόγων θα έχουν όλο το δικαίωμα να ζητήσουν από τους παίκτες και τους προπονητές, να παίξουν χωρίς χρήματα αφού υποτίθεται ότι είναι πληρωμένοι για τη χρονιά που τελικά ακυρώθηκε και είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Σαν να μην υπάρχει. Και από εκεί και πέρα, υπάρχουν και ένα σωρό άλλες παραμέτρους που οπωσδήποτε θα δρομολογηθούν και που θα είναι κατά τα φαινόμενα, κυρίως σε βάρος των παικτών αλλά και των προπονητών.
Τα περί ακύρωσης λοιπόν της χρονιάς, δεν είναι κάτι που μπορεί να λέγεται ελαφρά την καρδία. Πέρα από την ξεκάθαρη …ποδοσφαιρική αδικία, για τους κόπους και τις προσπάθειες όλων για κάτι παραπάνω από τα 2/3 της αγωνιστικής περιόδου, δημιουργεί και …ηθικούς προβληματισμούς. Πως μπορείς να βάλεις απλά μια …παύλα και να τα διαγράψεις όλα;
