Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Έφθασε μια ανάσα από τον ΠΑΟΚ αλλά στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με τις μετεγγραφές. Ένα “ναι ” του Διαγόρα ήταν, ωστόσο δεν ήρθε ποτέ… Όλα για κάποιο λόγο γίνονται θα μπορούσε να πει κανείς. Ο λόγος, για τον Παναγιώτη Σωτηρόπουλο, τον πιο αγαπητό έγχρωμο παίκτη που έχει περάσει από τα γήπεδα μας θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι από αυτούς που πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες προκειμένου να μπορέσουν οι “κυανέρυθροι” να ανέβουν στα σαλόνια του Ελληνικού ποδοσφαίρου, την Α’ Εθνική Κατηγορία, μένοντας μάλιστα για τρεις συνεχόμενες χρονιές…
Ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος γεννήθηκε το 1959 και μεγάλωσε στην Παλιά Πόλη της Ρόδου. Παρά το ότι όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, δεν είχε γνωρίσει τους πραγματικούς του γονείς, πέρασε πολύ καλά παιδικά χρόνια δεδομένου ότι η οικογένεια που τον υιοθέτησε του παρείχε τα πάντα και το είχαν πιο …παιδί και από τα επτά παιδιά τους! Σε μικρή ηλικία, μαζί με τον Γιώργο Σκαρτάδο, είχαν καταφέρει να φτιάξουν στην Παλιά Πόλη μια ομάδα γειτονιάς που την έλεγαν “Παναθηναϊκός”. Ουσιαστικά αυτή ήταν και η πρώτη του ενασχόληση με το ποδόσφαιρο. Ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει η καριέρα του. Μέσα από αυτή την ομάδα και τις γειτονιές τον εντόπισαν κάποιοι παράγοντες της Ρόδου στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τον πήραν στην παιδική ομάδα του συλλόγου.
Είχε πρόβλημα με τα χαρτιά του…
Το θέμα όμως ήταν ότι είχε ένα πρόβλημα με τα χαρτιά του και έτσι δεν ήταν εφικτό να βγάλει δελτίο. Όπως αντιλαμβάνεστε ήταν αδύνατο να αγωνιστεί σε επίσημο παιχνίδι και έτσι συμμετείχε μόνο σε προπονήσεις και φιλικά. Προπονητής ήταν ο κ. Λεβέντης ο οποίος μάλιστα τον προώθησε να παίξει και σε ένα φιλικό με την ανδρική ομάδα του συλλόγου. θα του μείνει αξέχαστο καθώς κατάφερε να πετύχει δυο γκολ στον Βασίλη Καραγιάννη! Στην ηλικία των 16 ετών, περίπου το 1975 δηλαδή μεταπήδησε στον Διγενή Κοσκινού με υποσχετική ενός έτους, ως αντάλλαγμα της Ρόδου για την μετεγγραφή του τερματοφύλακα Κώστα Ράδου. Στο μεταξύ το θέμα με τα χαρτιά είχε λυθεί και ο ίδιος ήθελε να πάει στην ομάδα του Κοσκινού για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Στη Ρόδο ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παίξει δεδομένου ότι τα χρόνια εκείνα οι “πράσινοι” είχαν πολύ μεγάλα ονόματα στο ρόστερ τους όπως οι Νεοφύτου, Γιάννης Παυλίδης, Χατζηγιώργης, Πίτας και πολλοί άλλοι.
Στα Κοσκινού μπήκε αμέσως στα βαθιά…
Η ποδοσφαιρική ποιότητα του Σωτηρόπουλου ήταν τέτοια που την έδωσε την ευκαιρία να γίνει στον Διγενή άμεσα, βασικό στέλεχος της ομάδας που συμμετείχε στο τοπικό πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας. Έμεινε δυο χρόνια και το 1977 μεταπήδησε στον Διαγόρα με περιπετειώδη μάλιστα τρόπο. Και αυτό διότι ο σύλλογος του Κοσκινού δεν ήθελε να τον παραχωρήσει με τίποτα. Ο ίδιος κυριολεκτικά παρακαλούσε και τελικά η λύση δόθηκε μετά από κάποιες ημέρες όπου ο πρόεδρος του συλλόγου, Νίκος Σαμουράκης …λύγισε και άναψε το πράσινο φως για την πραγματοποίηση της μετεγγραφής. Ο Διγενής εισέπραξε σύμφωνα με τις πληροφορίες το ποσό των 250.000 δραχμών αλλά και πέντε ποδοσφαιριστές ως αντάλλαγμα.
Ντεμπούτο στα Μέγαρα
Το ντεμπούτο του με τη φανέλα του Διαγόρα έγινε στα Μέγαρα, απέναντι στον τοπικό Βύζαντα στο πλαίσιο της Εθνικής Ερασιτεχνικής . Έπαιζε σέντερ φορ και πέτυχε και το παρθενικό του τέρμα με τα “κυανέρυθρα”. Ο παίκτης που τον μάρκαρε ήταν ο Σταθόπουλος, ποτ αργότερα έκανε καριέρα και στην ΑΕΚ και ήταν από τα δυνατά σέντερ μπακ της εποχής. Στη φάση του γκολ όμως που έβαλε, έφυγε κυριολεκτικά σαν …σφεντόνα στην πλάτη του και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να τον προλάβει. Από το παιχνίδι αυτό και μετά, ουσιαστικά καθιερώθηκε στην ενδεκάδα του Διαγόρα. Όταν αργότερα προπονητής ανέλαβε ο αείμνηστος Τάκης Παπουλίδης, τον προτίμησε σε ένα ρόλο μπακ χαφ περισσότερο, κυρίως λόγω της εκρηκτικότητας και της ταχύτητας που είχε.
Η ώρα της Β’ Εθνικής
Την αγωνιστική περίοδο 1978 – ’79, ο Διαγόρας κατάφερε να κερδίσει το εισιτήριο της ανόδου στην Β’ Εθνική Κατηγορία. Τις προηγούμενες χρονιές ήταν πάντα ένας από τους διεκδικητές αλλά πάντα κάτι γινόταν και έχανε το …τρένο. Την χρονιά εκείνη όμως ήταν η σειρά του. Δεν έχανε με τίποτα εκείνη την άνοδο καθώς είχε μια πολύ καλή ομάδα που έκανε την μεγάλη διαφορά στα γήπεδα…
Η υπέρτατη χαρά
Όπως και κάποια χρόνια αργότερα, που κατάφερε να κάνει την μεγαλύτερη του επιτυχία ως τώρα ανεβαίνοντας ως την Α’ Εθνική Κατηγορία. Ήταν το 1986. Η άνοδος είχε εξασφαλιστεί και μαθηματικά μετά από μια εκτός έδρας ισοπαλία στη Βέροια. Την προτελευταία αγωνιστική, υποδεχόταν στο τότε Εθνικό Στάδιο της πόλης μας τον Κιλκισιακό και το γήπεδο κυριολεκτικά …έβραζε. Είχε μέσα 6000 θεατές που …κρεμόντουσαν πάνω από τους παίκτες. Ο Διαγόρας είχε κερδίσει εκείνο το παιχνίδι με 2 – 0 το οποίο ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Ο επόμενος αγώνας και τελευταίος της χρονιάς ήταν στην Καβάλα. Τα αεροπλάνα είχαν απεργία και η αποστολή ταξίδεψε ακτοπλοϊκώς για την Αθήνα και από εκεί οδικώς για την Καβάλα…
Είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ…
Την πρώτη χρονιά που ο Διαγόρας ανέβηκε στην Α’ Εθνική Κατηγορία, έγινε κάτι που σημάδεψε την μετέπειτα πορεία του στο ποδόσφαιρο. Είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ, μετά από πρόταση που μάλλον είχε κάνει ο Γιώργος Σκαρτάδος που ήδη ήταν στους “ασπρόμαυρους”. Ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης έψαχνε για μπακ χαφ και κρίθηκε ως μια εξαιρετική περίπτωση για τη θέση αυτή. Η εφημερίδα “Τα Σπορ του Βορρά” έγραφε τότε στις σελίδες της πως ο Διαγόρας το μόνο που δεν ζήτησε ήταν …το Λευκό Πύργο για να παραχωρήσει τον παίκτη. Το συμβόλαιο που του είχε προσφέρει ο ΠΑΟΚ για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε για να πάρετε και εσείς μια γεύση ήταν πενταετές και είχε αποδοχές 6 εκατομμύρια δραχμές, μισθό 200.000 δραχμές και ένα σπίτι πληρωμένο…
Τα παιχνίδια που του έχουν μείνει
Τρεις είναι οι αναμετρήσεις στα χρόνια της Α’ Εθνικής που έχουν μείνει πολύ βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του. Μια είναι με τον Παναθηναϊκό στο Εθνικό Στάδιο της Ρόδου. Ήταν το ματς που ο Διαγόρας είχε κερδίσει με 2 – 0 και ο Σωτηρόπουλος είχε πετύχει το πρώτο γκολ. Το άλλο ήταν απέναντι στην Παναχαίκή στην Πάτρα όπου ο Διαγόρας εξασφάλισε την παραμονή του στην κατηγορία και το τρίτο απέναντι στον Πανιώνιο στη Ρόδο όπου ο “γηραιός” κέρδισε με 1 – 0 και πάλι με δικό του τέρμα.
-Το 1992 πήρε μετεγγραφή για τη Ρόδο στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής Κατηγορίας για ένα χρόνο και επέστρεψε στον Διαγόρα που είχε υποβιβαστεί στη Δ’ Εθνική. Ακολούθησε ο Απόλλων Καλυθιών στον οποίο έκατσε για περίοδο περίπου έξι μηνών περίπου ενώ αργότερα έπαιξε για λίγο ακόμα στον Διαγόρα όταν ήταν στη Β’ Κατηγορία τοπικού και κέρδισε την άνοδο στην Α’.
Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019
